کوپه شماره ٧

ظاهرا بالاخره تلاش بي وقفه براي معلق شدن از فعاليت‌هاي عمومي ايران در جهان در همه زمينه‌ها ظاهرا این مهم از طرف آقاي علي آبادي رئيس سازمان تربيت بدني به ثمر نشست و كليه تيم‌هاي ملي فوتبال ايران از حضور در رقابت‌هاي جهاني و بين‌المللي محروم شدند. اين تحريم خيلي خوبه اونم زماني كه تيم‌هاي ملي ايران در بهترين زمان آمادگي هست و در رنكينگ جهاني ايران تيم اول آسيا معرفي و از طرف ديگه شمارش معكوس براي رفتن به بازي‌هاي آسيايي شروع شده است. حالا آقايون با خيال راحت برن توي سايت‌ها و روزنامه ها بگن فيفا هيچ غلطي نمي‌تونه بكنه تيم ملي ما منزوي نمي‌شه. خوبيش اين كه دوستان نمي‌تونن بگن اين تصميم سياسی بوده چون اتهام ايران دخالت زياد دولت در فدراسيون فوتبال بوده است. نمی دونم تا کی می خوایم به همه دنیا ثابت کنیم که ما درست می گیم و بقیه قلدرند. تا کی می خوایم خودمونو از دنیا کنار بکشیم. فكر نمي كنم تا به حال کسی نتونسته بود چنين گندي را به ورزشي بزند كه از 60 تا 70 ميليون ايراني داخلي و چند ميليون خارج از كشور حداقل 59 ميليون نه تنها عاشقش هستند بلکه براش سر و دست مي‌شكنند. نكته جالب این که اين ماجرا به گفته محسن صفايي فراهاني از چهار سال پيش که از ايران خواسته شده تا اساسنامه فدراسيون فوتبال را تغيير بدهند و دخالت دولت را كم كنند آغاز شده اما در چند ماه گذشته بخصوص با رفتار هوشمندانه ای که در جام جهانی پیش گرفتیم شدت گرفته است. ظاهرا طي چند ماه گذشته بارها به ايران توصيه كردند تا رويه‌اش را تغيير بده. اونوقت سازمان تربيت بدني به جاي اين که کار مفیدی انجام بده رئيس فدراسيون فوتبال را بي‌دليل كنار گذاشت و بعدم مجبور به استعفا كرد. عکس العمل رسانه ملی هم به این ماجرا خیلی جالب بود بی تفاوت گذشتن باید دید برنامه نود هم که این قدر سنگ فوتبال رو به سینه می زنه همین طور راحت می گذره. البته این محرومیت بد هم نيست ما هم باید تلافی کنیم. مي تونيم فيفا را تحريم كنيم و بازي‌هاي بين‌المللي را نشان ندهيم مثلا حالا که محروم شدیم برای چی باید بازی رئال مادرید رو ببینم یک بار دیگه برای بار صد هزارم بازی ایران و استرالیا رو می بینیم. تازه مي شه يكسري مسابقات دوره اي براي تيم ملي با تيم هاي استقلال و پيروزي و برق شيراز و شموشك نوشهر بذاريم مثلا توي كيش يا توي زاهدان. مسابقات چهار جانبه جام ملت هاي برتر . از طرف ديگه خوبيش اين كه ديگه نمي‌خواد استرس اين را داشته باشيم كه علي دايي نشان بهترين تماشاگر بازي را بگيره. اصلا فوتبال به چه دردي مي خوره كه كلي بايد خرج روي دست آقايون بذاره. بهتر كه محروم شديم. اين آزمون خوبي براي اونايي است كه مي‌گويند ما زير بار حرف زور نمي‌ريم. اين شما و فيفا تا بفهميد توي تودهني زدن به دنيا سهم تيم ملي فوتبال كجاست به همين سادگي. پس تا روشن شدن اين كه توي بازي بين يك فدراسيون جهاني و يك كشور كدوم پر رو تر هستند مي‌شه گفت تا اطلاع ثانوي دوستاني كه منتظر يكسري بازي ملي بودند و بليط دوحه قطر بودند فوتبال ملي بي فوتبال.

راستي يك چيزي را خواسته دوباره بگم كه اين تيناي عزيز و گل بعد از چند هفته تعليق كردن خودش از اينترنت برگشت و تا اطلاع ثانوي باز نيمكت روبه رو به فعاليت خودش ادامه مي‌ده

مصطفي مصباح زاده در آستانه انقلاب به دليل هواداري و وابستگي به دربار پهلوی از ايران گريخت. اما او پايه روزنامه اي‌را گذاشته بود كه امسال در آستان شصت و ششمين سالگرد فعاليت خود است. این رکورد خوبي در تاریخ مطبوعات ايران است كه عمر برخي روزنامه هاي آن به يك شماره هم نمي رسه. خيلي از ما شايد علي‌رغم اين كه خط مشي كيهان و اطلاعات را نپسنديم اما در ته ضمير ناخودآگامان روزي دوست داشتيم در اين تاريخ زنده مطبوعات در ايران قلم بزنيم.

مصباح‌زاده هم به تاريخ پيوست در حالي كه شايد فردا روزنامه‌اي كه خودش سنگ بنايش را گذاشت سنگ گورش نباشد و فرزند 66 ساله اش خبر مرگش را منتشر نكنه. بالاخره دور گردون است و ........ اين هم از بازي‌هاي خنده دار تاريخه.

بگذريم اين رو نوشتم كه بگم امروز يك بار ديگه يك برگ از تاريخ ايران ورق خورد.

راستی دیشب عزیزترین عزیز که اومده بود بهم گفت کلی عوض شدم. دیشب اومده بود از مریض دائمش سر بزنه. منظورم کامپیوتره. گفت به نظر خیلی تغییر کردی اما نه مثل قبل. ته تهت فرزانه ام رو می تونم پیدا کنم. خودم می دونم. عوض شدم یعنی سعی کردم عوض شم. هنوزم دارم سعی می کنم. دارم یک چیزها رو تو خودم عوض می کنم. سعی می کنم با ندیدن خیلی چیزها فراموششون کنم. خیلی از آدم هایی که قبلا راحت از کنارشون می گذشتم رو حالا نمی تونم بگذرم. این روزها روزهای خوبی بود که توی آدم هایی که اطرافم هستن و من رو می شناسند بیشتر دقت می کنم. می بینم. این یکی دو ماه فرصت خوبی بود تا بین دوست هام آدم هایی را که باید برای خودم نگه دارم رو بشناسم. همون طور که فرصت خوبی بود تا خودم رو بیشتر بشناسم و بدونم ارزش های آدمی مثل من چیه. توانایی هاش چیه. چی دوست داره و از چی خوشش نمی آد. دارم احترام گذاشتن به خودمو یاد می گیرم. می دونم آدمی که به خودش احترام می ذاره دیگرون بهش احترام می ذارن. این ها رو گفتم تا بگم هنوز تا آدم کامل شدن راه طولانی دارم اما دارم قدم هامو محکم بر می دارم.

توی کازرون وقتی رفته بودیم مقبره ابواسحاق کازرونی از عرفای قرن هفتم هجری. خسته بودم از گروه جدا شدم و رفتم پشت آرامگاه یک حیاط سر سبز بود که عجیب بوی یاس و یاسمن هاش آدم را مست می کرد. هوا ابری بود. آدم فکر می کرد آمده یک شهر شمالی درخت نارنج با اون نارنج های براق همه حیاط مقبره رو پر کرده بود. نشستم روی پله خونه ای که کنار مقبره بود. کنار دستم یک درخت نه چندان بلند بود که پر از برگ های سبز بود. میون برگ های سبز چشم افتاد به یک چیزی که مثل چراغ می درخشید. یک لیموی سبز بود. با این که عاشق لیمو هستم تا حالا درخت لیمو رو ندیده بود. نه این لیمو زرد ها که بهش می گیم لیمو شیراز لیمو کوچولو سبزها که بوش آدم رو مست می کنه. سرم خیلی درد می کرد بوی لیمو ها کمی تسکینش داد. دلم نیومد عکسش را نگیرم. داشتم عکس می گرفتم که یک خانم از خونه بیرون آمد. با لهجه دوست داشتنی اش سلام کرد. آنقدر گرم که خیال کردم سال هاست می شناسمش. ازش اجازه گرفتم لیمو رو بکنم. گفت:« همین یکی دو تا لیمو مونده. این ها آب نداره. بذار برم از توی خونه لیموی خوب بیارم. » گفتم :« نه این رو می خوام با خودم ببرم تهران. » اون گوی سبز و درخشان را کندم و بو کردم بوی زندگی و تازه گی می داد. این تنها سوغاتی بود که از سفر با خودم آوردم. دیروز که جلوی آیینه نگاش کردم خشک شده بود اما هنوز بوی زندگی و یاس و یاسمن می داد. هوای ابری اون شهر رو می داد.

آخه مگه می شه آدم سری به شیراز بزنه و اونوقت نره به قدم بوسی خواجه شمس الدین محمد. شب خوبی بود. همون نیم ساعت هم خوب بود تا احوالی از رند شیرازی بپرسیم و ازش مدد بخوایم. وقتی رسیدیم حافظیه بارون گرفت. چه بارون قشنگی بود. رفتم سر تربتش و دستم را گذاشتم میان ورق های دیوانش و به شاخ نبات قسمش دادم. شب بود و بارون و حافظ و جمع مشتاقانی که آمده بودند. خیس بارون بودم ازش خواستم تا راهنمایم کنه باز کردم باورم نمی شد، کتاب رو بستم و دوباره ناخونم را رو صفحات کاغذ کشیدم، باز بازش کردم باز هم همون بود باز، ... . بارون بود و گنبد و حافظیه و خواجه سه بار به من گفت:« یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم خور/ کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور/ ایدل غمدیده حالت به شود دل بد مکن/ وین سر شوریده باز آید به سامان عم مخور... و جواب فال من در این بیت ها :« دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت / دائم یکسان نباشد حال دوران غم مخور/ هان مشو نومید چون واقف نی از سر غیب/ باشد اندر پرده بازی های پنهان / باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور/ گرچه مقصد بس خطرناک است و مقصد ناپدید/ هیچ راهی نیست کانرا نیست پایان غم مخور/» این بار هم یک هیچ به نفع حافظ.

از حافظیه که بیرون آمدم یک دفعه اومد جلو و مرغ عشق بدون این که من بخوام یک ورق کشید بیرون. گفتم من فال نخواستم. گفت پول نخواستم پرنده خودش کشید بیرون. بیا این مال توئه. نگاه کردم : سزد اگر همه دلبران دهندت باج / توئی که بر سر خوبان عالمی چون تاج . ای صاحب فال بشارت باد که ترا که در میان قومی مهتری خواهی کرد. چنانچه در فرمان تو باشند و نعمت بی پایان به تو وارد خواهد شد....گفتم پولش چقدر می شه. بهم گفت: پرنده خودش خواست. من برای پول فال بهت ندادم. دوربینم را در آوردم و گفتم پس بذار عکس شما و پرنده رو بگیرم. عکس رو گرفتم دوباره پرنده یک کاغد دیگه کشید و بهم داد و اون پیرمرد ورقه رو بهم داد و گفت دختر جان این قدر غصه نخور درست می شه. این هم یک فال دیگه. رفت و من مانده بودم با این شعر : ای دل آندم که خراب از می گلگون باشی/ بی زر و گنج به حد حشمت قارون باشی.

خیلی حرف از این سفر دارم که توی روزهای آینده می نویسم.

این سفر کوتاه و غیر منتظره خیلی خوب بود. کلی روحیه گرفتم. دو روز در سرزمین پارسه بد می گذره؟ توی این دو روز علاوه بر دیدن جاهای مختلف دوستای تازه پیدا کردم. سهیل، ماندان و زینب که پر از نشاط و حرف های تازه بودند. از اون طرف بودن در کنار استادایی مثل دکتر ژاله آموزگار، دکتر بدرالزمان قریب، دکتر کتایون مزداپور و دکتر لاله برای تشنه ی مثل من اونم تو زمانی که فکر تغییر رشته و گم شدن توی دنیا اساطیر و نمادها تمام فکرمو پر کرده و توی آسمون ها دنبال صحبت کردن با دکتر آموزگار بودم حالا در کنارش بودن خیلی خوب بود. کلی نکته تازه یاد گرفتم. تا جایی که می شد نکات مهم را ضبط کردم و نوشتم تا سر وقت برم سراغشون و بقیه این اطلاعات را در کتاب ها کامل کنم. بعد از سیزده سال تاریخ خوندن دیدم که خیلی نکاته که ناخونده مانده. هنوز تازه اول راه آموختنم. این رو جدی می گم حرف شکسته نفسی نیست. خودم می دونم اطلاعات من یک دریاست که فقط پنج انگشت عمق داره. می خوام یک برکه کوچیک باشم با عمق ده متر. من تاریخ را انتخاب نکردم که ده تا تاریخ مرگ و تولد حفظ کنم. تاریخ را یاد گرفتم برای این که همه رشته ها بهش احتیاج دارند. برای این که دوستش داشتم و هنوز دارم. می دونید چند ساله ایران از آغاز تا اسلام گیرشمن را نخوندم. کلی اطلاعات از دوره کهن ایران مونده که رفته اون ته ته های حافظه ام فردا می خوام دستی به کتابخونه بکشم و یکبار دیگه تاریخ رو از اول از نقطه اول تا هرجا که شد بخونم. از همه دوستام هم می خوام که کمکم کنند و ازم سئوال کنن. بخشی از کوپه شماره هفت رو می خوام باز بذارم، تا درباره تاریخ حرف بزنم. سوژه هاشو شما بهم بدید. می خوام دوباره دانشجوی تاریخ بشم. می خوام یکبار دیگه تاریخ اساطیری ایران رو با همه نمادهاش دوره کنم.

بياد بود نوزدهم آبان سالروز اعدام دكتر حسين فاطمي

تقديم به تمام زناني كه در انتظار اعدام عزيزي در زندان به جرم آزادي شبهاي پر هراسي را به صبح رساندند.

از پشت پنجره نگاه كرد .شب تيره تمام حياط را پر كرده بود. ستاره اي در آسمان تیره شب سوسو نمي زد. دلش آرام و قرار نداشت چيزي در درونش مي جوشيد و بالا مي آمد. چشمانش را كه مي بست همه جا را سرخرنگ می شد. از بعد از ظهر كه با سلطنت خانم به زندان رفته بود، از آن لحظه ای که نگذاشته بودند سید حسین را ببیند، دلش گواهي بد مي داد .

سلطنت خانم به ماموري كه دم در زندان زرهي ارتش جلویشان را گرفت؛ گفت:« آخه چرا نمي گذاريد ما بريم ملاقات؟ کی ممنوع کرده زندانیمان را ببینیم.» سرباز با لهجه ای شهرستانی گفت:« دستور مستقیم ضد خرابکاری ارتشه. ما ماموریم و معذور زندانی های 28 مرداد زنداني سياسي و ممنوع الملاقاتند.» سلطنت خانم گفت:« ولی ما خونواده وزیر سابق امور خارجه ایم. به حرمت شغل سیاسی زندانیمون آقای سرباز شنیدم سید حسین حالش خوب نیست.» مامور ديگري كه آنسو تر ايستاده بود گفت:« آبجی ما که نمی خوایم شوما را اذیت کنیم. دستور مستقيم تيمسار آزموده است. این جا نوشتن نام بردند حسیبی، فاطمی، نریمان زیرک زاده و ... ممنوع الملاقاتند. ظاهرا مي خوان چند نفرشونو را اعدام كنن.» اعدام مثل پتک روی سرش پایین آمد. سرش گيج رفت. حکم سید حسین هم اعدام بود اما به دلش بد راه ندادا دادگاه بدوی حکم اعدام داده هنوز دادگاه تجدید نظر تشکیل نشده. نه حکم حسین نیست.» آرام بر روي زمين نشست . چشمانش چيزي نمي ديد. صداي سلطنت خانم را از دور مي آمد:«آخه چرا نمي ذاريد سيد حسينمو ببينم .مي گن خيلي مريضه . ای مادرم کجایی. نمی ذارن حسین ببینم. »

توي راه باز سلطنت خانم از برادرش از روزهايي كه كوچك بود و به جاي بازي با همسالانش به دفتر برادر بزرگترش سيف پور مي رفت و مشق سياسي مي كرد گفت. سلطنت خانم مي گفت:« بارها نظميه سيف پور و ديگران را خواسته بود و به آنها گفته بود كه مواظب رفتار و گفتار اين جوان باشند . اما سيد حسين مرد سازش نبود .»

او بهتر از هر كسي مي دانست كه حسين اهل مصالحه نبود در طول زندگي كوتاه مشتركشان به خوبي درك كرده بود . اين را آن روزي كه براي اولين بار با حسين به ديدن دكتر مصدق رفته بودند ،دكتر به او گفته بود.

خانم دكتر براي خواستگاري به خانه پدرش آمده بود. پدرش سرهنگ سطوتي گفته بود:« هرچند نمي شود روي حرف دكتر مصدق حرفي زد اما هر چه خود پريوش خانم بخواهد .» سید حسين فاطمي را دورادور مي شناخت مي دانست يكí از بي پرواترين روزنامه نگاران است . نوشته هاي او را یواشکی در روزنامه هاي باختر و باختر امروز و مرد امروز و ستاره که پدرش به خانه می آورد، خوانده بود. مثل هر دختر ديگري دلش مي خواست اين مبارز جوان را ببيند . خانم دكتر گفته بود: «دكتر فاطمي جوان پر شوري است . مخصوصا بعد از شهريور بيست در صف مبارزان و حاميان مصدق السلطنه قرار گرفته است . زندگي با مردي كه همه زندگيش سياست است سخت است. دخترم تو اگه بگی آره باید با یک عمر ترس و دلهره زندگی کنی. مثل من که هر بار مصدق السلطنه می ره بیرون تا بیاد می میرم و زنده می شم.» چشمانش را بست و و گفت : بله.

صدايي سكوت شب را بر هم زد. صداي افتادن چيزي بروي زمين. چشمانش را گشود . شب مستولي بود. قلبش به تندي مي زد. نگاهي به علي انداخت. آرام نفس مي كشيد. برخاست و به طرف حياط رفت. چه شبها در اين راهرو به انتظار بازگشت دكتر بيدار نشسته بود. شبهايي كه دكتر فاطمي در مجلس و کاشی 10 خيابان كاخ ( خانه دكتر مصدق ) به دنبال ملي كردن نفت بودند. يك بار او را هم با خود برده بود . او صداي مردان را مي شنيد كه با هم در مورد نفت و ثروت ملي حرف مي زدند. حرفهايي كه دكتر در مقاله ها آنها را تكرار مي كرد .

سوز سردي از طرف کوه های شمران می آمد . اواخر آبانماه بود . چيزي در ميان تاريكي حياط ديد كه كنار حوض آب تكان خورد. پرنده اي زخمي بروي زمين افتاده بود . باز چيزي درونش فروريخت . پرهاي پرنده خونين بود . چيزي ميان گلويش بالا آمد و راه آن را تنگ كرد . ياد آن روز افتاد كه دكتر غلامحسين مصدق از اطاق عمل بيرون آمد . گفت:« خطر از سر دكتر گذشته اما معلوم نيست كه اين گلوله چه عواقبي به همراه خواهد داد.»

آن روز دكتر صبح زود از خانه خارج شد و گفت:« اول يك سر به دفتر روزنامه در ميدان بهارستان مي زنم اما نهار منتظر نباشید باید به ظهير الدوله سر قبر محمد مسعود بروم.» سالگرد مسعود بود . به او گفته بود مواظب خودش باشد . او در انتظار به دنيا آمدن كودكش بود . اما نزديك عصر بود كه شنيد دكتر را با تير زدند . با چه حالي خود را بيمارستان نجميه رسانده بود . از همان زمان بود كه ديگر دكتر رنگ سلامت را نديد و هنوز به سي و پنج سالگي نرسيده بود ،مانند هشتاد ساله ها شد .

خاطراتش از دكتر در روزهاي بعد از برخاستن از بستر بيماري و پذيرفتن وزارت خارجه آنقدر كم بودكه به ياد نمي آورد. در آن روزها او همسرش را ،پدر پسر كوچكش را در لابلاي خطوط روزنامه ها مي جست. كمتر به خانه سر مي زد . او به عنوان جوانترين وزير خارجه ايران كار بزرگي كرده بود: «قطع رابطه با انگلستان.» آن هم در زماني كه انگلستان بزرگترين قدرت دنيا به شمار مي آمد. او با هيچ كس سازش نمي كرد نه با دربار و نه حتي خواهر قدرتمند شاه . حكم تبعيد اجباري خواهر توامان شاه را كه دكتر مصدق داده بود او تاييد كرده بود . شاه ضعيف تر از آن بود كه در مقابل آن دستور، دستور تازه بدهد.

در دو سال گذشته او چه لحظات تلخي را گذرانده بود از آن روز تلخ بهمن كه شليك گلوله آن نوجوان دكتر را بيمار كرده بود تا آن روز تلخ مرداد ماه كه نيمه شب به خانه شان ريخته بودند و... يادآوري آن روزهاي تلخ مردادي سخت بود .آن روز ها اشك مردش را ديده بود .كاش نمي دانست كه آن وحشي ها چه با او و خانه اش كردند .از آن روز تا روزهاي زندگي مخفي دكتر بعد از بيست و هشت شوم مرداد . ياد بازجويي هاي متعدد ،سئوالات تكراري و پاسخهاي تكراري . روزهايي دلواپسي، مي دانست كه دكتر باز بيمار است اما نمي توانست به ديدارش برود.مي ترسيد او را تعقيب كنند و از جاي اختفاي دكتر خبردار شوند .تا روزي كه خبرآمد همسايه فضول محل پنهان شدن دكتر را خبر داده است .ياد لحظه اي افتاد كه خبر دادند .

سلطنت خانم بي حال روي تخت افتاده بود او را كه ديد گفت: مي بيني پري خانم اين زخم ها را مي بيني قرار بود تمام اين ضربات تن حسين را صد تكه كند اما من نگذاشتم . نگذاشتم شعبان بي مخ و اراذل همراهش حسينم را بكشند . خبر نداريد حالش چطوره فقط ناله اش را شنيدم .

برايش تعريف كردند كه زماني كه مي خواستند دكتر را به زندان ببرند عده اي از چاقو كش هاي تهران برسرش ريختند تا او را همان جا بكشند .اما سلطنت خانم نگذاشته بود. خود را سپر برادر كرده و تعدادزيادي از ضربات چاقو به خورده بود .نديده بود خواهري اين قدر فدايي برادر باشد .

روزهاي بعد تلخ تر بود دكتر را با تب و تني زخمي محاكمه مي كردند . مي دانست او هيچ گاه لحظه اي دست از عقايدش برنمي دارد . حتي با آن حال بيمار از آزادي دفاع مي كرد .

روزنامه حكم دادگاه زرهي را چنين اعلام كرده بود :دكتر حسين فاطمي محكوم به اعدام.

اعدام براي مردي كه تمام عمرش مبارزه براي ايران و آزادي آن بود حكم سنگيني بود .آن هم در زماني كه دكترهاي معالجش گفته بودند تا چند ماه ديگر بيشتر تحمل اين زخمهاي را كه بر بدنش آمده بود را ندارد . از روزي كه اين خبر را در روزنامه خوانده بود حال خوبي نداشت . هر صبح كه بيدار مي شد انتظار شنيدن اجراي حكم را داشت . اگرچه به او گفته بودند با حال بيماري كه دكتر فاطمي دارد او را اعدام نمي كنند اما باز هم مي دانست كه پسرش علي كوچك را بايد بدون مردش بزرگ كند.

بال پرنده را بست و خونهايش را شست . پرنده نفس نفس مي زد. قلبش آن قدر تند ميزد كه هر لحظه احساس مي كرد از حركت مي افتد .چشمانش را بست تا شايد لحظه اي بخوابد.

اطرافش پر بود از مردان نقاب پوش .در كنار ديوار مردي را ديد كه ايستاده، دقت كرد؛ آن مرد دكتر فاطمي بود. نقاب پوشان روي زمين زانو زدند و تفنگهايشان را به سمت دكتر نشانه رفتند. صداي مردش را شنيد كه مي گفت : زنده باد وطن .من افتخار مي كنم كه براي وطنم كشته مي شوم . ناگهان صدايش ميان صداي گلوله ها گم شد .همه جا به رنگ خون شد .چيزي درونش شكست . چشمانش را باز كرد.

علي گريه مي كرد آرام در آغوشش كشيد و زير لب گفت : آروم باش پسرم اتفاقي نيفتاده پدر برمي گرده . سپيده صبح زده بود برخاست در حالي كه علي را به سينه مي فشرد . به طرف طاقچه رفت تا ببيد پرنده در چه حالي است . پرنده بي حركت مرده بود . چيزي ميان گلويش را فشرد گرماي اشك را روي گونه اش حس كرد از ميان پرده اشك چشمش به صفحه تقويم افتاد : نوزدهم آبانماه 1333 شمسي.

من اگرچه تاریخ را خیلی دوست دارم اما از میون شخصیت های تاریخی ایران تنها چند تا شخصیت جالب برام هست که دوستشون دارم و درباره اشون اطلاعات زیادی دارم. البته به نظر خیلی از کسانی که من رو می شناسند من از شخصیت های عجیب تاریخی خوشم می آد. به قول آقای خدادوست هر چی آنارشیست تو تاریخ ایران و جهان هست مورد علاقه من هستند هر چند که خودم اصلا آنارشیست نباشم. خودم نظری ندارم. بهر حال توی تاریخ 7 تا 8 هزار ساله ایران بعد از شخصیت اسطوره ای سیاوش و فرود علاقه من به چند تا چهره تاریخی زبانزد عام و خاصه. یکی اردشیر بابکان، آرش اسطوره بی بدیل، حسن صباح، شیخ حسن جوری، کامی دمولن، دانتون، ناصرالدین شاه قاجار، میرزا جهانگیر خان صوراسرافیل، حسین فاطمی. هیچ کدوم این ها آنارشیست نیستند می گید نه تاریخ را بخونین. فقط به جز ناصرالدین شاه و یک کمی اردشیر بقیه در سنین جوانی کشته شدند. یک کم تندرو بودند. همین این که گناه بزرگی نیست این ها را گفتم که بگم امروز سالمرگ یکی از این شخصیت های تاثیر گذاره. سال روز اعدام دکتر حسین فاطمی شخصیتی که میون همه اونایی که نام بردم از همه بیشتر دوستش دارم و درباره زندگیش تحقیق کردم. دکتر فاطمی روزنامه نگاری که وزیر شد. یکی از دلایلی که روزنامه نگاری رو دوست دارم این که فکر می کنم ایران روزنامه نگارهای بزرگی چون صوراسرافیل و فاطمی را داشت. هر چند این قیاس درستی نیست اما همیشه خواستم زمانی خودم رو روزنامه نگار بدونم که مثل این ها بنویسم. بگذریم این نوشته ای که می خوام به مناسبت پنجاه و یکمین سالگرد اعدام دکتر فاطمی بذارم نوشته ای است که درست پنج سال پیش توی سایت زنان ایران که تازه پا گرفته بود برای سالگرد دکتر فاطمی به یاد همه زنانی که در انتظار اعدام شوهرانشان بودند نوشتم. چون دسترسی به اصلش نیست این نسخه ای کمی دست کاری شده است که می ذارم تا بخونین باز هم به همه اون زنان. می دونم که خانم دکتر فاطمی این مطلب را دیده. مطلبی که کسی بعد از نزدیک پنجاه سال بعد از اون حادثه از زبان او نوشته اگر اشتباهی هم هست بر من می بخشند که رها کردن احساسم برای مردی بود که برای استقلال کشورش مرد.