کوپه شماره ٧

مجله سینما پویا چشم به هم زدنی سه ماهه شد. وسط های تابستون بود که شاهین امین ( دبیر سرویس هنر خبرگزاری میراث فرهنگی) گفت که قرار است یک مجله سینمایی منتشر بشه. خیلی وقت بود که می دونستم یک روز این اتفاق می افته. شاید چون می دونستم دبیرم یک روز به قول خیلی از دوستای سینماییش باز به طرف سینما می ره و توی حوزه ای که سال ها پیش خیلی خوب کار کرده فعالیت مطبوعاتی می کنه. این اتفاق با سینما پویا رخ داد و این مجله بالاخره منتشر شد. این رو به پای تبلیغ یا هر چه دیگه ای بگذارید مهم نیست اما مجله خوبیه. توی این سه شماره نشون داده که حرفه ای بوده. دو شماره بعدی هم درست در زمان مقرر منتشر شد. من از شماره دوم این مجله دارم با بخش سینمای ایران همکاری می کنم. اگرچه حوزه اصلی من توی سال های کار حرفه ای خبری توی حوزه تئاتر بوده نه سینما و حوزه تئاتر رو بیشتر دوست دارم اما حالا که دارم توی این مجله کار می کنم حس می کنم سینما اگرچه شباهت ها و پیوستگی های زیادی با تئاتر و اون یکی حوزه دیگه ام یعنی ادبیات و عکاسی داره اما هر چی باشه یک دریچه تازه ای است. دریچه ای که قبلا کمتر از طریقش به صورت ژورنالیستی بهش فکر کرده بودم. عرصه وسیعیه که مثل ادبیات می تونه دست خبرنگار را برای مانور توی حوزه خبری و ارتباطات باز بذاره. از یک طرف دیگه برای من که تا به حال کمتر توی یک عرصه مطبوعات کاغذی بودم یکسری دلشوره ها و مسائل خودشو داره. سینما پویا یک حس دیگه ام داره. اون هم این که توی این روزهایی که من توی تردید یک تصمیم بزرگ بودم و بالاخره عملیش کردم کمکم کرد تا یک دفعه از محیطی که پنج سال از بهترین سال های عمرم را در آن گذراندم و تجربیات خوبی ازش دارم جدا نشم و دلبستگی بزرگم را داشته باشم. بگذریم. این ها را گفتم که بگم شماره سوم سینما پویا هم منتشر شد. توی این شماره یک مصاحبه خوب با سیمین (فاطمه) معتمد آریا و باران کوثری درباره بازیگران جوان هست که رامک صبحی دبیر بخش سینمای ایران انجام داده. درباره فیلم های در حال ساخت و فیلم های روی اکران هم یک سری مطلب می خونید. تو بخش تلویزیون هم پرونده این شماره درباره رویکرد به فیلم های پزشکی و بخصوص سریال ساعت شنی و حلقه سبز است. راستی تبلیغ کار خودم را نکردم. توی این شماره یک گزارش درباره آماده سازی سینما آزادی دارم که فکر می کنم گزارش بدی نیست. یک چهره خبر هم دارم که درباره محمد رحمانیان نویسنده و کارگردان تئاتره که این روزها در عرصه سینما هم وارد شده. همین طور بخش خبرهای یک ماه گذشته به اضافه بخش یادبود ماه که به اکبر رادی و گرشا رئوفی اختصاص دارد. توی بخش بین الملل هم مطالبی درباره هنرمندان صاحب نامی مثل نیکول کیدمن و تام کروز هست.
در ضمن هر ماه در کنار مجله یک دی وی دی DVD رایگان هم هست که این ماه فیلم ستاره است فریدون جیرانی با بازی امین حیایی و نیکی کریمی است.
پ.ن: کار برای شماره بعدی نشریه هم شروع شده آخه ماه دیگه ویژه نامه جشنواره است.

پسرک ساده نشست و گفت که دلش لرزیده. لرزش دلش این بار با همیشه دنیایش تفاوت داشت. می گفت چیزی درون سینه ام فرو می ریزد نمی دانم چرا اما فرو می ریزد. دستی روی موهای صاف و کوتاهش کشیدم و گفتم چیزی نیست حتما تند تند دویدی ! با آن نگاه معصومش نگاهم کرد و گفت نه ندویدم. اما دلم غنج می رود. دلم می خواهد گریه کنم. صدایش با همیشه فرق می کرد. می لرزید.
از آن روزی که سرش را روی سینه ام می گذاشت و برایش قصه می گفتم صدایش فرق می کرد.دیگر اسمم را بی غلط صدا می زد و من نفهمیدم که کی یاد گرفت بی غلط صدایم بزند. نفهمیدم کی قد کشیده و بلند شده و کی پشت لبش سبز شده!
حالا پسرک عاشق شده، چقدر دیر این را از چشمانش خواندم. چشمانی که روزی معصومانه ترین نگاه دنیا را در خود پنهان کرده بود. چرا نفهمیدم که پسرم از آن روزی که سرش را روی سینه ام نمی گذارد و صدایش می لرزد و اسمم را درست می گوید بزرگ شده.چرا نفهمیدم پسرک ساده من دلش لرزیده و عاشق شده.

پ.ن: دوست عزیز تذکر درستی بود عکسش بی ربط بود.

پاسی از شب رفته بود و برف می بارید
چون پر افشانی پر پهای هزار افسانه ی از یادها رفته
باد چونان آمری مأمور و ناپیدا
بس پریشان حکمها می راند مجنون وار
بر سپاهی خسته و غمگین و آشفته
برف می بارید و ما خاموش
فار غ از تشویش
نرم نرمک راه می رفتیم
کوچه باغ ساکتی در پیش
هر به گامی چند گویی در مسیر ما چراغی بود
زاد سروی را به پیشانی
با فروغی غالبا افسرده و کم رنگ
گمشده در ظلمت این برف کجبار زمستانی
برف می بارید و ما آرام
گاه تنها ، گاه با هم ، راه می رفتیم
چه شکایتهای غمگینی که می کردیم
با حکایتهای شیرینی که می گفتیم
هیچ کس از ما نمی دانست
کز کدامین لحظه ی شب کرده بود این بادبرف آغاز
هم نمی دانست کاین راه خم اند خم
به کجامان میکشاند باز
برف می بارید و پیش از ما
دیگرانی همچو ما خشنود و ناخشنود
زیر این کج بار خامشبار ،‌از این راه
رفته بودندو نشان پایهایشان بود
2
پاسی از شب رفته بود و همرهان بی شمار ما
گاه شنگ و شاد و بی پروا
گاه گویی بیمنک از آبکند وحشتی پنهان
جای پا جویان
زیر این غمبار ، درهمبار
سر به زیر افکنده و خاموش
راه می رفتند
وز قدمهایی که پیش از این
رفته بود این راه را ،‌افسانه می گفتند
من بسان بره گرگی شیر مست ، آزاده و آزاد
می سپردم راه و در هر گام
گرم می خواندم سرودی تر
می فرستادم درودی شاد
این نثار شاهوار آسمانی را
که به هر سو بود و بر هر سر
راه بود و راه
این هر جایی افتاده این همزاد پای آدم خاکی
برف بود و برف این آشفته پیغام این پیغام سرد پیری و پکی
و سکوت ساکت آرام
که غم آور بود و بی فرجام
راه می رفتم و من با خویشتن گهگاه می گفتم
کو ببینم ، لولی ای لولی
این تویی ایا بدین شنگی و شنگولی
سالک این راه پر هول و دراز آهنگ ؟
و من بودم
که بدین سان خستگی نشناس
چشم و دل هشیار
گوش خوابانده به دیوار سکوت ، از بهر نرمک سیلی صوتی
می سپردم راه و خوش بی خویشتن بودم
3
اینک از زیر چراغی می گذشتیم ، آبگون نورش
مرده دل نزدیکش و دورش
و در این هنگام من دیدم
بر درخت گوژپشتی برگ و بارش برف
همنشین و غمگسارش برف
مانده دور از کاروان کوچ
لکلک اندوهگین با خویش می زد حرف
بیکران وحشت انگیزی ست
وین سکوت پیر ساکت نیز
هیچ پیغامی نمی آرد
پشت ناپیدایی آن دورها شاید
گرمی و نور و نوا باشد
بال گرم آشنا باشد
لیک من ، افسوس
مانده از ره سالخوردی سخت تنهایم
ناتوانیهام چون زنجیر بر پایم
ور به دشواری و شوق آغوش بگشایم به روی باد
همچو پروانه ی شکسته ی آسبادی کهنه و متروک
هیچ چرخی را نگرداند نشاط بال و پرهایم
آسمان تنگ است و بی روزن
بر زمین هم برف پوشانده ست رد پای کاروانها را
عرصه ی سردرگمی هامانده و بی در کجاییها
باد چون باران سوزن ، آب چون آهن
بی نشانیها فرو برده نشانها را
یاد باد ایام سرشار برومندی
و نشاط یکه پروازی
که چه باشکوه و چه شیرین بود
کس نه جایی جسته پیش از من
من نه راهی رفته بعد از کس
بی نیاز از خفت ایین و ره جستن
آن که من در می نوشتم ، راه
و آن که من می کردم ، ایین بود
اینک اما ، آه
ای شب سنگین دل نامرد
لک لک اندوهگین با خلوت خود درد دل می کرد
باز می رفتیم و می بارید
جای پا جویان
هر که پیش پای خود می دید
من ولی دیگر
شنگی و شنگولیم مرده
چابکی هام از درنگی سرد آزرده
شرمگین از رد پاهایی
که بر آنها می نهادم پای
گاه گاه با خویش می گفتم
کی جدا خواهی شد از این گله های پیشواشان بز ؟
کی دلیرت را درفش آسا فرستی پیش
تا گذارد جای پای از خویش ؟
4
همچنان غمبار درهمبار می بارید
من ولیکن باز
شادمان بودم
دیگر کنون از بزان و گوسپندان پرت
خویشتن هم گله بودم هم شبان بودم
بر بسیط برف پوش خلوت و هموار
تک و تنها با درفش خویش ، خوش خوش پیش می رفتم
زیر پایم برفهای پک و دوشیزه
قژفژی خوش داشت
پام بذر نقش بکرش را
هر قدم در برفها می کاشت
شهر بکری برگرفتن از گل گنجینه های راز
هر قدم از خویش نقش تازه ای هشتن
چه خدایانه غروری در دلم می کشت و می انباشت
5
خوب یادم نیست
تا کجاها رفته بودم ، خوب یادم نیست
این ، که فریادی شنیدم ، یا هوس کردم
که کنم رو باز پس ، رو باز پس کردم
پیش چشمم خفته اینک راه پیموده
پهندشت برف پوشی راه من بود
گامهای من بر آن نقش من افزوده
چند گامی بازگشتم ، برف می بارید
باز می گشتم
برف می بارید
جای پاها تازه بود اما
برف می بارید
باز می گشتم
برف می بارید
جای پاها دیده می شد ، لیک
برف می بارید
باز می گشتم
برف می بارید
جای پاها باز هم گویی
دیده می شد ‌لیک
برف می بارید
باز می گشتم
برف می بارید
برف می بارید ، می بارید ، می بارید

جای پاهای مرا هم برف پوشانده ست

م امید. اخوان بزرگ

پ.ن: اخوان عزیز می دانی امشب دوباره ابری است و همه ابرهای عالم در دل و من و تو می گریند و می دانم هم من هم تو می دانیم که قاصدک نه دروغ است نه فریب. قاصدک به اندازه غصه های دنیای کوچک من جا دارد. خیلی حرف ها دارم اما کلمات را مدتی است که گم کرده ام. من گم شدم یا کلمات نمی دانم اما هر چه هست می گذارم کلمات به جای آن که به سر این جا فرود بیاید در دلم بماند تا زمانی که راهشان را پیدا کنند.

Un bonne nouvell
Arrive ce matin
Tu as reve de moi.


صبح امروز
خبر خوشی می رسد
تو خواب مرا دیدی.
پل الوار ترجمه محمد رضا پارسایار

زمستان به یک واگن کوچک سرخ می رویم

رویایی برای زمستان

زمستان به یک واگن کوچک سرخ می رویم

با بالش های آبی کم رنگ .

ما آسوده ایم .

به هر گوشۀ دنجی بوسه های دیوانه وار لانه می کنند .

و تو چشم بر هم می نهی تا نبینی از پنجره ،

اشباح شب ، این موجودات عبوس ،

خیل گرگان و دیوان سیاه

روی در هم می کشند .
و بعد حس می کنی که گونه ات خراشیده می شود ...

بوسۀ کوچکی دیوانه وار ، به سان یک عنکبوت

از گردنت به سوی تو رو می کند ...
و سرخم می کنی و به من می گویی ((برگرد!))

و ما زمانی را صرف آن می کنیم که بیابیم

جانوری را که بسیار سفر می کند ...
آرتور رمبو، ترجمه محمد رضا پارسایار ، نشر هرمس.

پ.ن: آرتور رمبو این قطعه شعر را در واگن قطار سروده است. در این هوای سرد و بی برقی دائمی که ما داریم چقدر می چسبید.

روی جاده
پر برف
پر از رد پاهایی است که
بر نگشته
پ.ن: فقط یک آدم خنگ مثل من می تونه تهران با اون برف قشنگ رو بذاره و راهی اصفهان آفتابی بشه. اون هم برای شرکت در جایزه ای که دبیرش دو تا از جایزه های اصلی رو برد؟!
اما باز این هم یک تجربه بود و به دیدن مرغ آبی ها و پرندگان مهاجری که زایینده رود را برای زمستان انتخاب کردند می ارزید.
پس. پ.ن: درگیر یک کار بزرگم شدیدا. به همین دلیل زیاد راجع به جایزه ادبی اصفهان و وقایعی که دو سه روز گذشته گذشت نمی تونم بنویسم. اما در اولین فرصت مفصل می نویسم.