کوپه شماره ٧

من اگرچه تاریخ را خیلی دوست دارم اما از میون شخصیت های تاریخی ایران تنها چند تا شخصیت جالب برام هست که دوستشون دارم و درباره اشون اطلاعات زیادی دارم. البته به نظر خیلی از کسانی که من رو می شناسند من از شخصیت های عجیب تاریخی خوشم می آد. به قول آقای خدادوست هر چی آنارشیست تو تاریخ ایران و جهان هست مورد علاقه من هستند هر چند که خودم اصلا آنارشیست نباشم. خودم نظری ندارم. بهر حال توی تاریخ 7 تا 8 هزار ساله ایران بعد از شخصیت اسطوره ای سیاوش و فرود علاقه من به چند تا چهره تاریخی زبانزد عام و خاصه. یکی اردشیر بابکان، آرش اسطوره بی بدیل، حسن صباح، شیخ حسن جوری، کامی دمولن، دانتون، ناصرالدین شاه قاجار، میرزا جهانگیر خان صوراسرافیل، حسین فاطمی. هیچ کدوم این ها آنارشیست نیستند می گید نه تاریخ را بخونین. فقط به جز ناصرالدین شاه و یک کمی اردشیر بقیه در سنین جوانی کشته شدند. یک کم تندرو بودند. همین این که گناه بزرگی نیست این ها را گفتم که بگم امروز سالمرگ یکی از این شخصیت های تاثیر گذاره. سال روز اعدام دکتر حسین فاطمی شخصیتی که میون همه اونایی که نام بردم از همه بیشتر دوستش دارم و درباره زندگیش تحقیق کردم. دکتر فاطمی روزنامه نگاری که وزیر شد. یکی از دلایلی که روزنامه نگاری رو دوست دارم این که فکر می کنم ایران روزنامه نگارهای بزرگی چون صوراسرافیل و فاطمی را داشت. هر چند این قیاس درستی نیست اما همیشه خواستم زمانی خودم رو روزنامه نگار بدونم که مثل این ها بنویسم. بگذریم این نوشته ای که می خوام به مناسبت پنجاه و یکمین سالگرد اعدام دکتر فاطمی بذارم نوشته ای است که درست پنج سال پیش توی سایت زنان ایران که تازه پا گرفته بود برای سالگرد دکتر فاطمی به یاد همه زنانی که در انتظار اعدام شوهرانشان بودند نوشتم. چون دسترسی به اصلش نیست این نسخه ای کمی دست کاری شده است که می ذارم تا بخونین باز هم به همه اون زنان. می دونم که خانم دکتر فاطمی این مطلب را دیده. مطلبی که کسی بعد از نزدیک پنجاه سال بعد از اون حادثه از زبان او نوشته اگر اشتباهی هم هست بر من می بخشند که رها کردن احساسم برای مردی بود که برای استقلال کشورش مرد.