کوپه شماره ٧

خونه ها آتیش می ریزه بیرون. دل یکی آتیش گرفته. تو اومدی اما کمی دیر. از ته خیابون دراز. مث یک سایه نگرانی. کمی دیر اومدی اما حسابی تجلی کردی و دل یکی رو آتیش زدی. به من می گن چیزی نگو. نباید هم بگم اما دل یکی داره آتیش می گیره. دل یکی این جا داره خاکستر می شه. کمی دیر اومدی اما یه راست رفتی سر وقت دل یکی و دست کردی تو سینه اش و دل ش رو در آوردی و بیرون انداختی تو آتیش و بعد گذاشتی ش سرجاش. واسه همینه که دل یکی آتیش گرفته و داره خاکستر می شه. یکی داره تو چشمات غرق می شه. یکی لای شیارای انگشتات داره گم می شه. یکی داره گر می گیره. دل یکی آتیش گرفته. یه نفر یه چیکه آب بریزه رو دل ش شاید خنک شه. میون این همه خونه که خفه خون گرفتن، یه خونه هست که دل یکی توش خاکستر می شه. یکی هوس کرده بپره تو دستات و خودشو غرق کنه.
یکی می خواد نیگات کنه. نه، می خواد بشنفتت. می خواد ب÷ره تو صدات. یکی می خواد ورت داره و ببردت اون بالا بذارتت روی کوه و بعد بدوه تا ته دره و از اون جا نیگات کنه. یکی می ترسه از نزدیک تماشات کنه. یکی می خواد تو چشات شنا کنه.
یکی این جا سردشه. یکی همه ش شده زمستون. یکی بغض گیر کرده تو گلوش و داره خفه می شه. وقتی حرف می زدی، یکی نه به چیزایی که می گفتی که به محض گوش می داد. یکی محو شده بود توی صدات. یکی دل تنگه. توی یکی از همین خونه ها، همین نزدیکی ها، دل یکی آتیش گرفته. کسی یک چیکه آب بریزه رو دلش شاید خنک بشه.

این چند روز که توی مرخصی بودم فرصت خوبی بود که فارغ از هر چی خبر و گزارش و ترس از خبر خوردن بشینم توی سکوتی بدون اینترنت و روزنامه و تلفن با چشم اندازی از کوه های مه گرفته و سر سبز و صدای دریا و یک موزیک آرام و گاهی هم صدای یک نواخت جیرجیرک ها کمی کتاب بخونم. یکی از این کتاب ها «چند روایت معتبر» نوشته مصطفی مستور بود. می دونم نشر چشمه این کتاب را سال 82 منتشر کرده است ولی برای من که تازه با کتاب های مستور از طریق استخوان خوک دست های جذامی آشنا شدم تازگی داشت. مجموعه ای از چند داستان کوتاه با نگاه خاص مستور. چند روایت معتبر درباره عشق، چند روایت معتبر درباره زندگی، چند روایت معتبر درباره مرگ، مصائب چند چاه عمیق، در چشمانت شنا می کنم اما در دست هایت می میرم، در کیفیت تکوین خداوند و کشتار. مجموعه چند داستان کوتاه بخصوص چند روایت معتبر درباره مرگ و عشق که به دلم نشست. هر داستان با یک تکه مخصوص که بالا بخشی را آوردم شروع می شد که شاید در نگاه اول با اصل داستان تناسبی نداشت. اما ارتباط درستی می شد برقرار کرد. تکه ای که بالا آوردم از چند روایت معتبر درباره زندگی بود. می بینی چقدر شبیه توست این حرف ها:« تو یکی از خونه ها، همین نزدیکی ها، دل یکی آتیش گرفته. از روی بوم هم نیگا کنین می بینین که از که از توی پنجره ی یکی از همین خونه ها آتیش می ریزه بیرون. دل یکی آتیش گرفته. تو اومدی اما کمی دیر. از ته خیابون دراز. مث یک سایه نگرانی. کمی دیر اومدی اما حسابی تجلی کردی و دل یکی رو آتیش زدی. به من می گن چیزی نگو. نباید هم بگم اما دل یکی داره آتیش می گیره. دل یکی این جا داره خاکستر می شه.»

سلام عزيزم خوبي

اين را با كمي تاخير مي گذارم. اما برايت مي‌نويسم. مثل هميشه آغاز مي‌كنم: سلام. خوبي، من خوبم. خوب خوب. چند روزي نبودم رفته بودم شمال تا آماده شوم تا از يك مرداد ديگر بگذرم. مردادي كه گذشتن از آن خيلي سخت است. اما گذشتني است. اين چند روز نبودم تا برايت بنويسم. حرف‌هاي زيادي بود كه ناگفته ماند. حرف‌هايي از خودم كه روي برگ‌هاي سفيد كاغذ ثبت كردم. اين چند روز كه نبودم كه برايت بنويسم قطعا چيزي از زندگيت كم نشده است كه بخواهي اين حرف ها را بخواني يا نخواني. مي دانم اگر سال‌ها من را نبيني دلتنگ نمي‌شوي. اما كاش كمي تظاهر مي كردي. كمي تظاهر كه مثلا دلت تنگ شده است. از خودم دلگيرم از تو گله نمي كنم كه يك روز نمي بينمت دلم تنگ مي شود. از خودم دلگيرم كه وقتي تو را نمي‌بينم هزاران حرف نگفته باشد. بگذريم گله را براي زماني مي گذارم كه جايي براي گله باشد. بگذريم. اين چند روز همه وقتم را كنار دريا و دورنمايي از كوه‌هاي مه گرفته شمال گذراندم.چند عكس هم گرفتم. كه اين جا مي‌گذارم. اين روزها وقت زياد بود براي فكر كردن به تو به خودم به اين كه چقدر احتياج دارم تا كسي را داشته باشم برايش حرف بزنم. اين چند روز مي خواستم خودم را از قيد انرژي هاي منفي كه دور و اطرافم را گرفته خالي كنم و بگذرم. اين روزها فرصتي بود تا در خودم بازنگري كنم و خودم را رها كنم در دست نسيم شور و دم كرده‌اي كه از سمت دريا مي آمد. اين روزها فرصت مناسبي بود براي گذشتن از خيلي چيزها از مرداد، تو از خودم و ....... بگذريم. دوباره از نو شروع مي كنم. سلام خوبي من خوبم. قاصدكي رها در دست باد شدم. خوبم از آفتاب انرژي تازه گرفته ام براي گذر از مرداد و خوبم براي اين كه از تو و خودم بگذرم. حال من و كوه‌هاي مه گرفته شمال و هواي دم كرده ساحل خوب خوب است. به قول قديمي ها ملالي نيست جز گم شدن خيال من كه همنام تو است.