کوپه شماره ٧

این روزها دوباره تب فوتبال همه دنیا رو گرفته. از امروز ساعت 7 شب ماراتن بزرگ فوتبال در برلین شروع می شه. تبی که از از ماه ها پیش شروع شده حالا به اوج خودش می رسه. هر کانال ایرانی و خارجی رو که می گیری جام جهانی، فوتبال و گل می شنوی. فوتبال برای من همیشه یک پدیده جالب بوده. از هفت سالگی عاشق توپ گرد و زمین سبز بودم. جذبه دویدن 23 نفر به دنبال یک توپ، ترس ها، امیدهای شکست. بچه تر که بودم اون زمان که هفت ساله بودم این بازی برام فقط دویدن دنبال توپ بود. پا به پای پسرای همسنم. زمین سبزی بود که مردانی که بعدا اسماشون رو شناختم توش گل می زدند. چقدر حسرت می خوردم که چرا من برادر بزرگتر ندارم که مثل همکلاسی های دیگه ام منو ببره استادیوم. مثل منصوره. یک همکلاسی داشتم از آمادگی تا کلاس پنجم به اسم منصوره فامیلش رو یادم رفته دو تا برادر بزرگ عشق فوتبال داشت که هر هفته می رفتند آزادی و شیرودی. منصوره هم هر هفته می رفت .
بزرگتر شدم شکل این دوست داشتن فرق کرد. فوتبال یکی از اجزای زندگیم شد. بیشتر از این بود که اسم همه بازیکن های ایرانی و خارجی را بلد بودم یا کافی بود یک ضربه رو ببینم و تشحیص بدم فوله یا اوته. دوره دبیرستان رو می گویم. اون روزها همه فکر و زندگی من فوتبال بود. هیچ مجله ورزشی نبود که از زیر دست من ردنشه. روزنامه فروشی محل سهمیه دنیای ورزش و کیهان ورزشی من را اول همه کنار می گذاشت. صحبت سال های 70 و قبلشه که مجله ورزشی انگشت شمار بود. چقدر به خاطر بردن مجله های ورزشی و عکس فوتبالیست های محبوبم توی دفتر تعهد داده باشم خدا می دونه. دوستام به اسم فوتبالیستی که دوست داشتم صدا می زدند. امروز چه شب هایی از هیجان بازی نخوابیدم و روزهایی که از باخت و برد تیمم مریض شدم. حسرت ان زمان فقط دیدن بازی از نزدیک نبود. بالاتر این که چرا ما نمی توانیم فوتبال بازی کنیم درد بدتری بود. یک طرف دیوار اناقم پر بود از عکس فوتبالیست ها
حالا هنوز فوتبال رو دوست دارم. اما نگاهم به فوتبال تغییر کرده . می بینم ورزشی که مورد علاقه ام بوده شکلی از زندگیه. یک تجارته یک تب که همه دنیا رو فرا می گیره. برا کشوری مثل آلمان می تونه کلی در آمد داشته باشه. از همه مهمتر این که همه دنیا رو تحت تاثیر خودش قرار بده. امروز هنوز فوتبال رو دوست دارم و هنوز حسرت می خورم که چرا نمی تونم توی کشور خودم به خاطر زن بودن فوتبال را از نزدیک ببینم. بگذریم. این روزها باید به فوتبال سلام کرد.بعدا حتما دوباره می نویسم.

می دونم. حالا دیگه مطمئنم که این صفحه رو می خونی. می دونم هر چیز که می نویسم در باد رها نمی کنم. این هم خوبه هم بد. خوبه از این که حرف هایی که همیشه ترسیدم برایت بگویم را می شنویی. اما می ترسم می ترسم از این که هر حرفی را نگویم. هراسم از این است که بدانم تو نخواهی بود. می ترسم از این که دیگر عاشق نباشم. دیگر نمی توانم تصور کنم که می توانم بدون دوست داشتن کسی زندگی کنم. این گناه است. اما با این همه خوشحالم که حرف هایم را می خوانی. مي خوام دوباره عاشقانه بنويسم.

vhpآفساید مجوز اکران گرفته به طور غیر مجاز پخش شد. این خبر را دیروز صبح جعفر پناهی تلفنی گفت. اواخر بهمن بود زمانی که این فیلم دست پر از برلین آمد. اون روزها چقدر امیدوار بودیم تا آفساید را روی اکران ببینیم. حداقل این فیلمی بود درباره حقی که سال ها از عشق فوتبال هایی مثل خود من گرفته شده بود. به این جرم که نیمه دومم. به جرم زن بودن قانونی نانوشته گفته بود که نمی توانم روی صندلی های زرد رنگ آزادی بنشینم. اما 150 روز انتظار و سرانجام ... واقعا که باید چه گفت ؟ این خبر رو بخونید

از صبح هنوز عصبانيم. از اين كه چرا بعضي‌ها به خودشون اجازه مي‌دهند كه حقوق ديگران را اين طور ضايع كنند و اصلا هم به روي خودشون نياورند. بذاريد ماجرا را تعريف كنم. هرچند ماجراي تازه‌اي نيست يك بازي تكراريه كه بارها گفتيم.

تنهایی گاهی برای آدم ها خیلی لازمه اما گاهی خسته می کنه. این چند روز فرصتی بود که تنها باشم. تنهای تنها این که تو از صبح که بلند می شی با هیچ کس حرف نزنی و فقط خودت باشی خوبه. امروز که از صبح تنهایی بود و یک کم کتاب خوندن کمی نوشتن کمی تلویزیون دیدن. اما هیچ کار مثمر ثمری نبود. نه تونستم ارباب حلقه ها رو کامل بخونم نه یک فیلم درست دیدم و نه نوشتن درست. باید برای فردا تصمیم بهتری بگیرم چون از پس فردا همش کار و کار و کار. هر چند مثل امروز حالم خوب نباشه.

buکاش این آخرین بارقه را خراب نمی کردی و می گذاشتی باورت کنم. حسرت پرواز ابی رو خیلی دوست دارم شاید برای این که تک تک آهنگاش وصف حال این روزهای آخر و حرف های آخری منه. بخصوص خود حسرت پرواز

انتظار و انتظار و انتظار. انتظار برای یک کلام، یک حرف یا یک نگاه. این بار هم انتظار انتظاری که مدت ها از پیش جزئی از وجودم شده و ... این هفته هم باز من و این انتظار لعنتی. بی انصاف می شد یک یادی بکنی. کاش می شد، کاش می فهمیدی کاش..............کاش تنهایی را می فهمدی. منم و یک هفته چشم براهی که شاید تو از این راه بیایی و شایدم خبری، زنگی، پیغامی. این هفته هم با انتظاری بی اثر به پایان رسید و باز می مانم تا شاید این انتظار به پایان برسد شاید هم صبر من یا طاقت تو

واقعا كه هر دم از اين باغ بري مي‌رسد. خيلي مسخره‌است. حزب اعتماد ملي امروز براي توجيه مسئله كاريكاتور دست به انتشار يك بيانيه كرده است. بيانيه كه بوي خوبي از آن به مشام نمي رسد.