کوپه شماره ٧

این سفر کوتاه و غیر منتظره خیلی خوب بود. کلی روحیه گرفتم. دو روز در سرزمین پارسه بد می گذره؟ توی این دو روز علاوه بر دیدن جاهای مختلف دوستای تازه پیدا کردم. سهیل، ماندان و زینب که پر از نشاط و حرف های تازه بودند. از اون طرف بودن در کنار استادایی مثل دکتر ژاله آموزگار، دکتر بدرالزمان قریب، دکتر کتایون مزداپور و دکتر لاله برای تشنه ی مثل من اونم تو زمانی که فکر تغییر رشته و گم شدن توی دنیا اساطیر و نمادها تمام فکرمو پر کرده و توی آسمون ها دنبال صحبت کردن با دکتر آموزگار بودم حالا در کنارش بودن خیلی خوب بود. کلی نکته تازه یاد گرفتم. تا جایی که می شد نکات مهم را ضبط کردم و نوشتم تا سر وقت برم سراغشون و بقیه این اطلاعات را در کتاب ها کامل کنم. بعد از سیزده سال تاریخ خوندن دیدم که خیلی نکاته که ناخونده مانده. هنوز تازه اول راه آموختنم. این رو جدی می گم حرف شکسته نفسی نیست. خودم می دونم اطلاعات من یک دریاست که فقط پنج انگشت عمق داره. می خوام یک برکه کوچیک باشم با عمق ده متر. من تاریخ را انتخاب نکردم که ده تا تاریخ مرگ و تولد حفظ کنم. تاریخ را یاد گرفتم برای این که همه رشته ها بهش احتیاج دارند. برای این که دوستش داشتم و هنوز دارم. می دونید چند ساله ایران از آغاز تا اسلام گیرشمن را نخوندم. کلی اطلاعات از دوره کهن ایران مونده که رفته اون ته ته های حافظه ام فردا می خوام دستی به کتابخونه بکشم و یکبار دیگه تاریخ رو از اول از نقطه اول تا هرجا که شد بخونم. از همه دوستام هم می خوام که کمکم کنند و ازم سئوال کنن. بخشی از کوپه شماره هفت رو می خوام باز بذارم، تا درباره تاریخ حرف بزنم. سوژه هاشو شما بهم بدید. می خوام دوباره دانشجوی تاریخ بشم. می خوام یکبار دیگه تاریخ اساطیری ایران رو با همه نمادهاش دوره کنم.