کوپه شماره ٧

Labels: وب نوشت

این روزها خیلی روزهای خوبی است من دارم به خودم تلقین می کنم که همه چیز خوبه. واقعا هم خوبه. بگذریم از درد سر و مشکلات دیگه مثل تار شدن چشمام و این ها این بیماری هر چی بود همون طور که نوشتم باعث شد تا هم دوستانم رابهتر بشنانم. معرفت از دوستان خوب توی چنین روزهایی مشخص می شه. گفتم قبلا که خیلی از دوستام باهام تماس گرفتند و حالم را پرسیدند. اما دلم نمی آد نگم که توی دو سه روز گذشته چند تا از دوستان خیلی خوبم تلفن زدند که باور نمی شد. یلدا معیری عزیز که من آنقدر خوشحال شده بودم یادم رفت، به او و همسرش که برای دومین بار جایزه عکس خبری کاوه گلستان را برده بود تبریک بگم. نازنین خسروانی یک دوست گل دیگه که امروز به من زنگ زد و حالم پرسید. حدیث لزر غلامی با آن طبع لطیف و شاعرانه اش. هنوز باورم نیست که دوستان به این خوبی دارم که هر جور شده احوالم را می پرسند. این روزها یک اتفاق تازه هم افتاده من دیگه دوست ندارم نامه هامو به کسی بنویسم که هیچ وقت اونا رو نمی خونه. همه اون کاغذها را در دست باد رها کردم و دیگه نمی خوامشون. این بار نامه هایم را نمی توانم بسوزانم اما به راحتی می تونم دیگه نامه ای بی بازگشت بنویسم چون می دونم که کوپه شماره هفت را دوستانی می خوانند که چه آشنا و چه غریبه. چه اهمیت دارد که یک نفر میخونه یا نه. چند روزی هست که برای دوستان خوبم می نویسم و در باد رها نمی کنم.

واقعا که در کشور گل و بلبل زندگی می کنیم. شما موافق نیستد؟ عیبی نداره فقط کافی یک نگاه به دور اطرافتان و اتفاقاتی هر روز از برایتان رخ می دهد نگاه کنید ( با چشم منتقدانه ) نگاه بکنید می بیند که خیلی گل و بلبل است. صبح ها که در حال رفتن به سرکار هستم می بینم عده ای پول، چک یا حواله دستشان است و منتظرند تا بانک باز بشه تا داخل بانک حمله کنند و پول بگیرند یا پول واریز کنند. جالب تر این که کارکنان بانک ها باید راس هشت و نیم صبح بیان سر کارشون اما بانک ها راس 9 صبح باز می شوند. از اون جالب تر این که در این تعطیلی سه روزه و بی مقدمه خیلی ها مشکل مالی داشتند. یکی بچه اش مریض بود، یکی تصادف می کند، اون یکی مهمان دارد و باید آماده شود تا تدارکش را ببیند اون یکی چک و سفته دستش هست یکی قبض تلفن و آب برق را می خواسته پرداخت یکی دیگر بنایی داره، از این مسائل خیلی زیاد بود؛ ولی بانک بسته بود شبکه شهاب هم ماشالله دائما قطع بود و بیمارستان و جاهای دیگر هم تا اسکناس های سبز و آبی نگیره جوابتو نمی دهند. به این می گن گل و بلبل. بگذریم از این که سر تغییر ندادن ساعت در شش ماه اول سال چقدر ضرر را روی دوش مردم گذاشت. اینم از این که آقای رئیس جمهور اعلام می کنند با کنترل جمیعت مخالفند. ایران برای 120 میلیون نفر جا دارد. اما می بینیم که تهیه یک خونه استیجاری 40 متری آرزوی جوانانی است که می خواهند تشکیل خانواده بدهند، این همه پسر و دختری که با هزار زور و زحمت درس می خونن و پشت درهای دانشگاه ها می مانند. نه مسکن برای همین جمعیت کنونی داریم و نه فضای آموزشی. بگذریم از بحرانی به نام کار. نمی دونم چرا این مطلب را خواندم یاد فیلم مادر افتادم. زن و شوهری که تنها راه ارتباطیشون نواری بود که پر می شد. الان اگه کاری پیدا کنی باید دو دستی بگیریش. چون ممکن همین آب باریکه صد تا صدو پنجاه تومن را از دست بدی. آخه انصاف داشته باشید این پول ها این قدر ارزش نداره که بشه یک خانواده سه نفره را تامین کنه. تازه 60 تا 70 میلیون جمعیت هست و روز به روز تعداد آدم هایی که پیش دکتر روان پزشک و مشاور و دکتر اعصاب می روند زیادتر می شود. بگذریم از این که تعداد مجردها در مملکت آن قدر بالا رفته یا آدم هایی که سکته می کنند. چه دلخوشی داریم که بهش چنگ بزنیم. چرا باید آدم هایی را به دنیا بیاوریم که آینده ندارند. خود ما چه گلی به سر دنیا زدیم که بتونیم کاری برایش بکنیم. در حامعه ای زندگی می کنیم که به ظاهر خوشبختیم. اما قیافه های مردم خسته و افسرده است. گذشت اون زمانی که به قول سارا می گفتن بچه با آب دماغش بزرگ می شه. حال بچه ها هزار تا خرج و مخارج دارند. از پول کفش و لباس بگذریم بچه ها هزار تا نیاز دارند. بگذریم شاید هم برنامه هایی برای این جمعیت دارند. به قول بابام ما چیکاره مملکتیم که بخوایم درباره این مسائل حرف بزنیم.

بعضی وقتها یک چیزهایی داری که چون سال ها دنبالش نرفتی از یاد رفتن. مثل گردنبندی که سحر دوست و همکارم زمانی که برای ماموریت رفته بود نیشابور برام کادو خرید. یک گردنبند ساده که یک تیکه عقیق بزرگ وسطشه. چند روز پیش اون زمانی که هنوز حالم بد بود، یک روز دنبال یک گردنبند فیروزه می گشتم که بی اختیار از توی ظرفی که وسائل تزئینی می ذارم این گردنبند پیدا کردم. البته تا اون جایی که می دانم عقیق سنگ ماه تولد من نیست اما این گردنبند خیلی خوبه. وقتی عصبی می شم عقیقشو می گیرم تو دستم و فشار می دم و به خاطرات خوب فکر می کنم. اونوقت آروم می شم. مثل همون کریستال نورانیی که توی اتاقم آویزون کردم و توش هزارتا شعاع نورانی داره. راستی من این چند روز حسابی شرمنده خیلی از دوستام شدم که آمدند وبلاگ منو خوندن. هر روز که می گذره با تلفن هایی که بهم می شه حس خوبی دارم. دوستان آشنا و ناآشنایی که برای من کامنت هایی که می گذارند و اظهار همدردی می کنن. هیچ وقت نمی دونستم این قدر دوستای خوبی دارم که حتی اگه تا بحال منو ندیدند توی کوپه شماره هفت سوار شدند و در مسیر خاطرات تلخ و شیرین قطار من حرکت کردند. تعداد دوستایی که تلفن زدند آنقدر زیاد است که آگه با این حافظه خیلی خوب این روزها بخوام بنویسم خیلی ها از قلم می افتند و شرمندشون می شم. فقط می تونم از همه دوستان خوبی که آمدند دیدنم، اونایی که تلفن زدن، اونایی که برام کامنت گذاشتند و یا ایمیل فرستادند. همچنین دوستانی که در روزهایی که من هیچی حالیم نبود یا به من تلفن زدند یا من شمارشونو گرفتم معذرت می خوام. من همینطور که گفتم چند روز از زندگیمو گم کردم. حافظه ام مثل یک پازل در هم ریخته است که باید از نو قطعاتشو مرتب کنم . این روزها روزهای خوبی بوده علی رغم اینکه گاهی ابرای غمگین میان و اثرات داروهایی که می خورم خیلی اما از روزهای هفته قبل خیلی بهترم. فقط اون یک ذره گوشت اضافی که داشتم آب شده. ببخشید اگه این پست یک کمی تکراری بود.

Labels: دل نوشت

توی این دو هفته ای که مریض بودم و نمی توانستم حتی کتاب بخونم زمان مناسبی بود به خودم و در مورد وقایعی که برایم رخ داده بود فکر کنم. این که چرا تا بحال نتوانستم به آدمی که ازش خوشم می آید پیشنهاد دوستی يا بالاتر از آن درخواست ازدواج بدهم. این نتیجه ای بود که با راهنمایی های دوست تازه ام به یاد آوردم.

هر کسی که با من آشناست و حرف مي زنه فكر مي كنه با يك روشنفکر و فمنیست حرف مي زند. کسی که برای احقاق حقوقی که در طول تاریخ از زنان ضایع کرده اند سعي مي كند كاري بكند.هرچند كه هميشه به در بسته بخوره. اما این همه موجودیت من نیست. می خوام اعتراف کنم در وجود من یک زن دیگر هم وجود دارد زنی که به عکس ظاهر امروزی و فمنیست زنی سنتی و تا حدودی جزم اندیش است. زنی که به من دستور می دهد که چه کار بکنم و چه کار نکنم. همین زنی زمانی که از یک مرد خوشم می آيد یه من نهیب می زنه:« دختر باید باوقار باشه و سعی کنه با چشما و نكاه محبت مردها را بخود جلب کنه نه با كلام روراست. اگه از یک پسر خوشت اومد نباید مستقیم به خودش یگی. باید صبر کنی تا اون به تو پیشنهاد بدهد. نه تو نباید خودت حرفی بزنی. » آن قدر درباره وقار و متانت حرف می زند که گاهی وقت ها عصبیم می کنه. دلم می خواد سرش داد بکشم و بگم برو پی زندگیت و منو رها کن. اما هر کار می کنم این زن سنتی بیشتر در افکار من نفوذ می کنه. زن درون من می خواد ضعیه باشه. می خواد توی قید بند باستانی که هست بمونه. می خواد جزم اندیشم کنه. نمی خواد تغییري تو خودش بياره. می خواد لایه بیرونی منم مثل خودش بکنه. می گوید رابط تو با جنس مقابلت باید رابطه مرد سالانه آقا و کلفت باشد. همان میراث باستانی که سال ها زنان در خانه ها پنهان کرده بود.زنان را کمینه، ضعیفه و مستوره نامیده شدند. از روی دوم خودم متنفرم می خوام درونم یکی باشه یکی که جسارت این را داشته باشه هر وقت از یک نفر خوشش آمد توی چشماش نگاه کنه و بگه ازم من خوشت می آد. اما انگار طلسم شدم. رویه دوم من اهل جادو جنبل است، طلسم شومی کرده است. برای این که می خواد من پستو نشین بشم:«یعنی چی که دختر با مردهای اجنبی حرف بزنه. بلا به دور دخترهای این دوره زمونه همشون یه جورایی سر به هوا هستند. » اصلا مجال حرف زدن به من نداره با یک حالت حق به جانب می گه:« این منم که تور رو بالا می برم. من باعث شدم که تا به حال پاک نگهداشتم. به قول تفاعلی که به حافظ زدم:« اندرون من خسته دل ندانم که کیست/ که من خموشم و او در فغان و در غوغاست. اما تصمیم گرفتم. می خوام مقابل این ضعیفه بایستم و آن از وجودم را بیرون کنم و خودم باشم. باید کمی از این تحجر تاریخی که وجودم را پر کرده فرار کنم. نه فرار نه باهاش بجنگم تا از حیثیت خودم باید دفاع کنم. دفاع از زن بودن خودم. می خوام عصیان کنم و فریاد بزنم که همه دنیا بشنوند که می خواهم بگذرم از این بت چند هزار ساله را که در وجود مادر، مادربزرگ و مادر مادربزرگم بوده و آن را ستایش می کند را بشکنم. تابوی ازدواج سنتی به دور بیاندازم و در فرصتی که دارم به فکر آغازهایی خوب برای خودم باشم و این بار فرزانه بیرونی تصمیم بگیرد نه آن موجود کهنه ای که می خواد منم میراث باستانی او را به نسل بعدی من هم تلقین کنند. به خودم قول دادم سدي كه اين درون من به وجود آورده بشكنم و قیچی خود سانسوری را بندازم توي يك چاه هشتاد متري.

به قول دوست تازه يافته ام بايد به خودم بگم:« وقتی راجب به کاری که چند روز پیش کردم فکر میکنم باورم نمیشود که من, فرزانه دست به آن زده باشم. چقدر از خودم شرمنده ام اما میدانم که این قدرت را دارم که آنرا از زندگیم پاک کنم و باید این کار را انجام دهم نه فقط بخاطر خودم بلکه بخاطر اینهمه که مرا دوست دارند بخاطر آنهائی که به من و ایده هایم و عمل هایم احتیاج دارند. من بر آن دشمن درونی پیروز شدم و دیگر آن فرزانه سابق نیستم. من دیگر زن بودنم را مبنی بر کمبود داشتن نمیدانم, من بدنبال تکیه گاه نیستم و شانه هایم بقدری گسترده اند که میتوانم تکیه گاه دیگران باشم. » می خواهم اگر عمری بود این بار که دوره قمری زدم از زندگیم راضی تر باشم. خودم باشم نه يك ضعيفه زير نام يك مرد.

Labels: دل نوشت

این پستی که می گذارم شاید یک پست تکراری و کلیشه ای باشه اما مهم نیست. این روزها خیلی به فکر مادربزرگام هستم که چند سالی هست هر دو را از دست دادم. این روزها خیلی یادشون هستم بخصوص مادربزرگ پدری که اسمش مریم بود و ما بهش می گفتیم «مادر جان». یک مادربزرگ استثنایی بود. می دونم همه مادربزرگها برای نوه هایشان استثنایی هستند اما مادربزرگ من کمی خیلی از مادربزرگا فرق داشت. بیشتر مادربزرگای که نوه هایی همسن و سال من دارند خیلی قصه و شعر قدیمی بلد هستند. اما مادرجان خیلی قصه بلد نبود اصلا دوست نداشت قصه تعریف کنه. اگر روزی هم قصه ای می گفت قصه های بود که خودش ساخته بود. شاید این بیشتر قصه هاش خاطرات خودش از روزهای جوانی بود. خاطراتش همیشه از خوش ترین خاطراتش بود. بین قصه های کمی که تعریف می کرد قصه مادری بود که شوهرش دیوانه بود و بچه اش را بعد از تولد از او گرفتند و در شبی سرد از خانه بیرونش کرده بودند. مادری که سال ها پسرش را از پشت دیوار دیده بود. قصه های مادرجان برای من که کودکی تا نوجوانی همیشه در کنار ما بود. طبقه سوم خانه ما در خیابان کوچه خرداد پلاک 18 همیشه به مادرجان اختصاص داشت. همیشه فکر می کردم مادرجان پسرها را از دخترها بیشتر دوست دارد. هربار که خبر تولد پسری می شنید بی اختیار با آن لهجه مشهدی می می گفت : «ا باریک الله. » اما خبر تولد دختری می شنید می گفت:« قدمش خیر باشه. » سال ها ی من سر این باهاش بحث داشتم اما همیشه به در بسته می خوردم. مادرجان خودش سه تا پسر داشت. پدربزرگم قبل از ازدواج با مادرجان همسر دیگه ای داشت که تنها یک دختر به دنیا آورده بود و دیگر بچه دار نشده بود. پدربزرگم پسر می خواست و برای همین هم با مادرجان ازدواح می کند. پدر من اولین فرزند پدربزرگم بود. همسر اولش که ما بهش می گفتیم مادرجان سلطنت خواسته بود تا پدرم را خودش بزرگ کند. برای همین پس از تولد بابا هر کاری که پدر می خواست او و عمه ام که نه یا دهساله انجام می دادند. مادر جان بعد از پدرم عمو محمودم را به دنیا آورد. جالب است که عموی کوچکترم به دنیا آمد همسر پدربزرگم صاحب یک دختر دیگه شد. برای همه ما مسلم بود که مادرجان عمو محمود ،رضا تنها برادر من و كيان پسر خواهرم را بیشتر از همه بچه هایش دوست دارد. البته مورد رضا و كيان كه مشخص بود چون اون دوتا پشت پدرم بودند. هميشه وقتي شكلات تقسيم مي كرد بيشترشو به اين دو تا مي داد و معتقد بود چون اونا پسرن بايد هرچي دلشان مي خواد بايد بلافاصله بهش بدم. اما در مورد عمو محمود شاید به این دلیل که او را خودش بزرگ کرده بود، شايد هو به قول مامان چون راه دور بود. مبدا تاریخش عمو محمود بود. می گفت قبل از تولدش یا محمود سه ساله بود که این اتفاق افتاد. ما به شوخی می گفتیم هجری محمودی. با این همه هیچ وفت نفهمیدیم که ما را کمتر از او دوست نداشت اما هیچ وقت به روی خودش نمی آورد. خانه مادرجان پناه خوبی برای ما بود. هر بار که با مامان و بابا دعوامون می شد قهر می رفتیم آن جا. یک کمد داشت که به آن کمد جادویی می گفتیم همیشه حتی یک شامپوی خارجی و یا صابون به ما می داد. بهترین خاطرات من وقتی بود که صبح با صدای روشن کردن سماور بیدار می شد و کارهایش نگاه می کردم موهای بلند و سفیدش را که باز می کرد و شانه می زد و یک بافته بلند را با کش می بست. به سلامت خودش خیلی می رسید هفته ای دوبار می رفت دکتر خودش و فشار خونش را اندازه می گرفت. هیچ وقت از شامپوهای ایرانی استفاده نمی کرد حتما باید شامپوی خارجی موهایش را می شست. خانه اش یک بوی عطر خاصی می داد عطر شامپوی پالمولیو و صابون و کرم هایی بود که به دست هایش می زد. همیشه دو تا بالش زیر سرش می گذاشت و بیشتر لباس هایش مارک دار بود و عمو محمود برایش می آورد. همیشه یک بافتنی یک میله یا دو میله دستش بود. من بافتنی را از مادرجان یاد گرفتم. رابطه اش با مامان من که عروس بزرگش بود رابطه عجیبی بود. جوری که هر کسی نمی دانست این ها مادر شوهر عروس هستند باور نمی کرد. همه حرف هایش را یه مامانم می گفت و برعکس. روزهای آخر سال 1379 بود ، زنگ زد به مامانم و گفت سرفه که کرده خون همراهش آمده. چند سال پیش دو نا کیست یکی داخل شکم یکی داخل ریه اش بود دکتر کیست شکمش را عمل کرده بود اما دست به آن یکی نزد به خاطر این که عملش سخت بود ولی قابل کنترل بود 15 سال با آن زندگی کرده بود. اما یکباره دوباره عود کرده بود. مامان از دکتر که برگشت یادم نمی ره کلافه بود. کیست پاره شده بود و باید عمل می شد. بعداز عمل تازه مشخص شد علت مریضی اش چه بوده. زیر غده یک غده دیگری وجود داشته که متاستاز داد و تبدیل به سرطان استخوان شد. چیزی حدود هشت ماه بستری بود و برای تسکین درد قرص های مسکن خیلی قوی و مرفین می زد. هشت ماه هر شب با صدای ناله هایش می خوابیدم. در این هشت ماه مامانم شب و روز نداشت. چون می دانست این ناله ها به دلیل این است که این بیماری از داخل استخوان ها را می ترکانده و درد زیادی می کشید. در این مدت مامان هم پا به پا او درد می کشید. روزهای تلخی که حتی ماها نمی شناخت. 5 آبان ماه سال 1380 بود که بیماری او را با خود برد. 5 آبان 80 روز تلخی برای ما بود. برای اولین بار بود که من گریه بابا را می دیدم. او رفت و خاطرات تلخ خود را با خودش برد. بعدها مامانم تعریف کرد مادرجان من پیش از ازدواج با پدر بزرگ با مردی ازدواج کرده بود که دیوانه بوده و بعد ازتولد پسرش او را از خانه بیرون کرده بودند. عمویی که هیچ وقت نشناختیمش. از سختی های زندگی از این که پدربزرگ متمولم بعد از مرگ جز یک مغازه کوچک و پنج بچه و دو زن به جای گذاشته بود درست زمانی که پدرم ده یا یازده ساله بود. او مانده بود با سه پسر کوچک. با بافتن جوراب و سختي خرج خانواده اش را مي داد و اذيت هايي كه بعدها من از عمو محمود شنيدم. بابای من از سن کم سر کار رفته بود. این که چه سختی هایی برای بزرگ کردن بچه هایش کشیده بود. تازه فهمیدم که مادرجان چرا از دختر بودن ما می ترسید چون خودش به عنوان یک زن سختی زیادی تحمل کرده بود و نمی خواست دخترهای او هم همین قدر سختی بکشند. یادم هست بارها می گفت دخترا توی این زمان خیلی تنها هستند. مادرجان رفت. اما صدای ناله هایش را تا مدتها در خانه ما ماند. او رفت و باخودش اون کمد جادویی برد. بابام در این چند سال قدم به خانه ای که مادرجان زندگی می کرد نزد. من ديگه بافتني نمي بافم. همه ما ناراحت بودیم اما از همه ما بیشتر مامانم ضربه خورد. نه در این هشت ماه که تو طول 30 سالی که در کنار هم بودند مامانم بعد از رفتن مادر جان مریض شد. فشار خون پیدا کرد. یکباره پیر شد. مامانم تو تمام آن روزها پا به پای مادرجان درد کشیده بود. یادم هست همان سال وقتی برای عید می رفتیم مشهد نزدیک مشهد حالش بد شد. تا مرز سکته پیش رفت.

همیشه دلم خواسته مثل مامانم باشم. آرام و باگذشت. اما در توانم نیست.

حالا دوباره سالگرد رفتن مادرجان است. امشب یک مراسم کوچکی می گیرم. جای مادرجان خیلی خالی است. نه این که فکر کنید مادربزرگ و پدربزرگ مادریم را دوست ندارم. اما مادرجان 28 سال در کنار ما زندگی کرد. یادگاری های زیادی از او دارم. کادوهای با وقت و بی وقت. تنها آهنگي كه بلد بود: دلوم پي دلته جومه نارنجي.»يادگار تنها دفعه اي به سينما رفته بود. امروز دلم خیلی هواشو کرده می دونم مامان، بابا، خواهرام و برادرم، عمو محمود و عمو محمدم دو تا زن عموم پسر عموهام و دختر عموهام همین حس را کمی بیشتر و کمتر همین حس را دارند. شاید کمی غلو کنم چون من هیچ کاری برای مادرجان نکردم. این روزها صداش تو گوشم می پیچد که می گفت:« تو خیلی خوش روزی و خوش قدمی به خاطر این که موقع اذان مغرب روز عید فطر به دنیا آمدی. می گفت :« مامانت وقتی تو را حامله بود در آخرین ماه بارداریش روزه گرفت. می گفت از وقتی تو به دنیا اومدی کار و کسب بابات خوب شد. خیلی دلش می خواست من ازدواج کنم. توی آخرین روزهایی که ما ها را می شناخت یکبار گفت من می دونم آخرش هم عروسی تو را نمی بینم. یاد اون روزهایی که با هم می رفتیم احیا و من انقدر غر می زدم که چقدر طولانی اما همپاش می رفتم. یاد سجاده و مهر ... یاد خیلی چیزهای دیگه.

مامانم این روزها خیلی کلافه است. مریضی من خیلی اذیتش کرده. دلش می خواد من زودتر خوب بشم. امروز که نگاهش کردم دیدم توی این دو هفته چقدر پیر شده. خودمم نمی دونم چرا این بلا سرم آمد نیمه شب ها می آد ببینه من خوابم یا بیدار. کاش می تونستم کمی از ناراحتی هاشو جبران کنم. البته این روزها خواهرم با دوقلوهاش آمدند تهران. کمی با دیدن کیان و کیمیا آروم شده اما بازم دیشب اومد نگاهم کرد. خواهرام مي گن تو خودتو براي مامان لوس مي كني. اما نه من تنها فرقي كه با اونا دارم اينه سير تا پياز همه مشكلات و خوشي ها و ناخوشي هام. می دونم مامانم هم مثل مادرجان رازهایی دارد که هر کدوم ما آن را نداریم. نه من و نه هیچ کدوم از خواهرام. نگرانشم می خوام زودتر خوب بشم. تا دل نگرانی هاش تموم بشه.

پی نوشت اگر غلطی در این متن وجود دارد به خاطر این است که امروز از صبح چشمام تار شده و خط ها را درست نمی بینم هرچی هم نوشته رابطه میان مغز و صفحه کلید کامپیوتر است که جای حروفش را می شناسم. دکتر می گه از اثرات قرص هاست. نمی تونم قرص ها قطع کنم چون ممکنه حالم دوباره بد بشه. این رو گفتم که بگم اگر غلطی هست از نویسنده است.

رویاهایم را تکه تکه کرده ام و

آلبوم عکس را ورق می زنم. چشمان براق دختر کوچولویی را می بینم که با موههای لوله لوله یک بلوز یقه گرد سفید پوشیده و به تنها شمع روی کیک نگاه می کند. آن طرفتر همون دختره اما با موهای صاف قهوه ای که تا روی گوش هاشو پوشونده و یک سلوار پیش سینه دار لی انگشت پر از خامه اش رو از کنار سه تا شمع روشن تو دهنش برده. چند تا ورق دیگه یک دختر بی دندنون با سارافن توسی و بلوز یقه اسکی سفید و یک کلاه رنگی با کاغذ کشی روی مو های لختش. بازم ورق دخترک بزرگ و بزرگ تر می شه. یک جا چهارده شمع داره اما موهاش لخت نیست به ضرب بیگودی آب جوشی منگول منگوله. تو عکس بعدی موهاشو بوکله کرده و یک کم از اون ابروهای کلفتشو باریک کرده با نوزده تا شمع و آخرین تصویر: به قاب آیینه خیره می شوم. تصویر زنی را در میان آیینه می بینم باز با موهای لخت کوتاه اما لابه لای موها تارهای نقره ای به چشمم می آید. به همین راحتی 32 سال زندگی خودم را مرور می کنم و از اول آبان سال 54 تا اول آبان 85 سفر می کنم. تا قبل از سی سالگی فکر می کردم روز تولد باید اتفاق مهمی باشد. اولین روزی است که تو چشمانت را رو به دنیا باز کردی و اولین بار گریستی. اما دو سال است که آمدنش را دوست ندارم. نه این که چون سنم بالا می رود برای این که فکر می کنم سال گذشته چه کارهایی باید می کردم و ناکرده باقی گذاشتم به قول اسکارلت برای فردا. امروز دوباره اول آبان است و من 32 ساله می شوم. اول آبان سال 1353 درست روز عید فطر ، یک روز سرد و بارانی در بیمارستان بازرگانان تهران دم غروب به دنیا آمدم. دیشب به طور اتفاقی درست سر غروب از کنار بیمارستان بازرگانان تهران رد می شدیم . دیدم مامانم نگاهم می کند و می خندد. پرسیدم چی شده ؟ گفت هیچی فقط دارم فکر می کنم انگار همین دیروز بود . با خودم گفتم برای من چه زود گذشت اما برای مامان این قدر زود نبود. من بزرگ شدم و او دارد پیر می شود. با خودم گفتم چقدر از آرزوهای مامانم را بر آورده کردم می خواستم بپرسم اما نپرسیدم. در این چند روزی که من مریض بودم او هم بیمار بود. از چهره خسته اش، از این که هر شب نیمه های شب آرام در اتاقم را باز می کرد و نگاهم می کرد و از قرآن خواندنش می فهمم. می دانم صدتا نذر و نیاز کرده که من خوب بشم. می دانم هیچگاه آن چیزی که او می خواسته نیستم. اما ...

امروز من 32 ساله می شوم. اما دیشب در چشمان مامان همان دختر کوچک را دیدم که با موهای منگوله دار قهوه ایش به کیک خیره شده.

راستی من یک دور کامل قمری زدم و دوباره ....... می خو ام امسال رو خوب شروع کنم.همین

می خوام دوباره اون چه توی پست قبلیم گفتم و تکرار کنم: با وجود خانواده و دوستانم این بهترین 32 سالگی دنیاست

Labels: دل نوشت

مورخ 26/7/85

باید این تاریخ را به خاطر بسپارم همانجوری که 17 مرداد سال 81 ازیادم نمی نمی رود. اما برای به خاطر سپردن درست این تاریخ باید کمی به عقب باز گردم تا این روز را که من را به حال اغمای چند ساعته برد را برای همیشه در خاطر بماند. درست در چنین روزی یعنی 26/7/83 بود که گمان کردم بعد از دو سال باید دریچه بسته قلبم را باز کنم. درست در چنین روزی بود که خیال کردم این نوری که در زندگی من آمده می تونه خلا بزرگی را که در وجودم بود پر کنم. تو در این زمان به من رسیدی. چه خیال باطلی. می خواهم برای اولین بار بار بی پرده بنویسم چون دو سال دیگر از زندگیم را به امید یک سراب سپری کردم. تو هیچ چیزی جز یک سراب نبودیی که من تشنه به دنبالش دویدم. 26 مهر 83 را باید به خاطر می سپردم چون گوش هایم را کر کرده بودم. کور بودم. هرکی هر چه گفت نشنیدم. چون تو آخر دنیا بودی چقدر مسخره است. نه؟ حتما تو هم به این آدمی که من توی ذهنم ازت ساخته بودم خنده ات می گیرد. حس کردم تو آخر دنیایی. اما هیچ وقت نخواستم خودم را تحمیل کنم. نمی خواستم تو و امثال تو فکر کنید به خاط شهرتت یا هر چیز دیگری که در وجودت نبود و به آن ها وانمود می کردی هر کاری که از دستم بر آمد بکنم تا ذره ای من را ببینی اما نه تنها ندیدی که چندین بار تحقیرم کردی. من برای تو ارزش یک پیام کوتاه چه طوری نداشتم. من برای کارهایی که برایت کردم منتی نمی گذارم. این مدت هم باز به خودم گفتم تو همان جفت گم شده منی اما نبودی. تا به حال تحقیر شدی تا طعم تلخش را حس منی. تا به حال کسی زیر پا لهت کرده و تو با این حال جلوی یک جمع خودت را جمع کنی و سنگینی نگاه تحقیر آمیز دیگران ببنی که مسخره ت می کنند که بین پیامبران جرجیس را انتخاب کردی. تا حالا دو بار تا مرگ رفتی نه هیچ کدام نبوده و نیست اما من به حرمت اون روز همه حرف ها را چشمم را روی کارهایت بستم و گذاشتم له ام کنی.
آره درست 26 مهر 83 بود که تو را برای اولین بار شناختم. چهار روز قبل از تولد سی سالگیم. توی آن روزهای پر از دلشوره تو به من رسیدی. درست ساعت 7شب 26/7/83 . دیر آمده بودی چون مریض بودی. می بیبنی با این که خیلی از خاطراتم را فراموش کردم این یکی را از یاد نمی برم. از یاد نمی برم که تو مقابل من نشستی و .... دکتر گفته زیاد به خودم فشار نیارم . این ها را نوشتم نه برای محبت گدایی کنم. که دیگر تویی وجود نداری که برایم اهمیتی داشته باشی. آنقدر این چند روز شرمنده محبت کسانی شدم که دو سال چشم هایم را به رویشان بسته بودم شده که برایم مهم نیست تو اصلا در گوشه زندگی من بودی یا نه. مثل همیشه بگذریم . می دونم حتی به من فکر نمی کنی چون حتی اسمم را فراموش کردی. حتی یک هفته فرصت ندادی تا به یاد بیاوری من کی بودم. از آسمان به زمین کشیدیم. شاعر شدم. با همه خوبی ها و بدی ها ساختم. از آدم پر شر و شوری که همه جا را برهم می زد خاکستری به جای مانده است. این خاکسترها رم امروز توی باد رها کردی. خوش باش اون دو چشمای فضول و نگران که تو ازش نام بردی برای ابد کور شد. اون دلی که با هر مریضی تو مریض می شد تا چند وقت دیگه از حرکت می ایستد. چه اهمیتی دارد. من هم مرده ام ولی تو خاطرت نموندم انگار کسی نبوده که دو سال از زندگیش را به پای خیال تو هدر داد. نه من کاری به تو ندارم. این را نوشتم تا برای همیشه تو را به سلامت بگذازم و بروم.

می نویسم تا بغض دو سالانه ام را روی وبلاگم بگذارم. می نویسم تا بدونی به خاطر تو عوض شدم . تمام اعتقاداتم را به دست باد دادم.

شاید دیگر ننویسم چون دکتر فعلا از نوشتن معذورم کرده است.

می دونم با خودت خیلی فکرها دارم محبت گدایی می کنم. اما قسمم را نمی شکنم. برو به سلامت و می سپرمت به خداییکه هیچ کدوم اعتقادی نداریم.

تا همیشه خداحافظ.

پی نوشت :

چون طی روزهای گذشته حالم خوب نبود و بخشی از حافظه نزدیکم پاک شده حتی گاهی نام خودم را هم فراموش می کنم. کتاب هم نمی تونم خونم چون نمی بینم.دکتر می گه به خاطر بیهوشی چند ساعته است.فکر می کنم دیگه ننویسم. شاید این آخرین پست من باشد. شاید برای همیشه خداحافظ.

Labels: دل نوشت

به آینه نگاه می کنم اونی که توی آیینه است را نمی شنناسم شبیه مرده ای است که از گور در رفته من تو دو سه روز گذشته از یک خطر جدی گریختم این رو هم دکتر بیمارستان گفت هم منخصص مغز و اعصابی که رفته بودم پیشش. می گن یک جور سکته خفیفه. آخه دست راستم بی حس شده بود روی پام نمی تونستم درست راه برم. ام حالا هر دو خوبند اما من به جای خوردن دلم می خواد بخوابم. توی این چند روز خوراکم آب و قرص و چاییه.

مشاور بهم می گه نفرت ها تخقیرهاتو غم و غصه هاتو نریز تو خودت بگو بنویس داد بزن. اما مگه می شه. سارا بهم می گه تو خیلی نفاط مثبت داری که دست کم می گیری دلتو و محبتتو می سپاری به دست آدم هایی که ارزششو نداره. حالا که فکر می کنم می بینم راست می گه آدمی که دو سال وقتی می خواد صدات کنه جلوی دیگران بگه اون دختر ارزش دوستی داره. سارا راست می گه این منم که باید عوض بشم. باید ذهنمو از یک مشت فکر و آدم بیهوده پاک کنم. هرچند که اون آدم منتظر باید باشه تا حرف هایی بی پرده ای رو که دو سال روی دلم مونده این جا بخونه زودتر از اونی که فکر کنه کمتر از چهار روز دیگه منم و حرف هایی که دو سال باید می گفتم اما ناگفته مانده. بگذریم مشاور گفتم حرف هامو بلتد بلند بگم اولاش همش دلخوریه اگه ببیتنم دارم زیادی زجزموره می کنه کوپه رو تعطیل می کنم و یک دفترچه رو سیاه می کنم.

از اول می نویسم این که توی آیننه است من نیستم آدمیه که سه چهار روز بردنش و یکی دیگه جاش گذاشتند با یک طرف موهاش که سفیدهاش بیشتر از سیاهی هاش شده. آره سارا تو مثل همیشه است می گه خوشحالم از این که تو بنفشه به جای دلداری اتفاقا خودمو بهم نشون می دید. خوشحالم از این اون 28 اردیبشت سال 82 تا امروز با هر سختی و قهر آشتی هنوز می تونم به تو که 8 سال از من کوچکتره تکیه کنم و تبنای عزیزم که این چند روز که عصبانی بودم ،هرچی داشتم سر اون بنفشه خالی کردم.

Labels: دل نوشت

می دونید بی خبری یعنی چی؟ می دونید گم شدن یک روز از زندگی یعنی چی؟ من یک روز از زندگیمو گم کردم. روز چهارشنبه صبح چشمامو توی بیمارستان بستم و وقتی باز کردم ساعت 9 شب بود. باورش سخته اما نفهمیدم چی شده. نفهمیدم رفتم زیر سرم، نفهمیدم اسکن سرم رو گرفتن. حتی خواب ندیدم. خواب نبود چون هیچی یادم نیست. مامانم می گه تو این ساعت ها با چند تا از دوستام حرف زدم اما یادم نیست کی ها با هام حرف زدند. من چند ساعتی از زندگیم رو گم کردم. دکتر می گفت یک حمله عصبیه آخه دست راستم هم بی حس شده بود. انگار خواب رفته بود اما خواب نرفته بود بی حس شده بود. حالا حالم بهتره اما هنوز همچی توش چرخ می خوره آدم ها اما دیگه فکر بد ندارم چون تو اون چند ساعت هیچ فکری نبود که آزارم بده. هیچ چیزی که بخواد عصبانیم کنه. اما نه من توی اون لحظات توی یک دنیای دیگه بودم فکر می کردم این جا نیستم کسی توی گوشم می خوند: آیینه سکندر جام می است بنگر / تا بر تو عرصه دارد احوال ملک را

راستی امروز 20 مهره روز ملی حافظ. تو دوسال پیش مثل این روز سر قبر حافظ بودم. توی اون فضای پر از شعر غزل. چشمامو می بندم و به حافظیه پارسال فکر می کنم با آن هوای خنک و اون هزاران نفری که آمده بودند تا شبی کنار حافظ باشند. حافظ بود و آن همه گل یک حافظ کوچولو و من و نگاه به یک نفقطه و بغضی از شادی و صدای سالار عقیلی « سرو سیمین قدان ... »چقدر دلم می خواست که امسال هم برم پیش حافظ باشم. چقدر هوس دارم چشمامو ببندم و آن ورد جادویی رو بخونم ناخن هامو بکشم لای ورق های کتاب و بازش کنم و نفسی بکشم و بخونم: به تیغم گر کشد دستش نگیرم/ وگرتیرم زند منت پذیرد/ کمان ابرویت را گو بزن تیر / که پیش دست و بازویت بمیرم

Labels: دل نوشت

همه چیز توی سرم می پیچد. همه آدم ها، فکرهای خوب و بد. سرم پر از چراهای بی جواب است. می خوام همه این چراها را بالا بیاورم. بوی الکل و تهوع و عفونت پر شده. همه چیز بوی ادرار می دهد. صدایی در این میان می پیچد:« چنانکه هستم؛ هستم» این موبایل لعنتی چرا وقتی نباید زنگ بزند زنگ می زند. نمی فهمه این جا همه زنگ ها را قطع کرده اند. SILENT چیزی توی گلوم بالا می آید. یکی می گه تو ماکاندو کسی نمی میرد. اما من که توی ماکاندو نیستم. از خانواده بوئیدیا نیستم. اورسلا شاید ... نکنه حجرالفلاسفه را پیدا کرده اند. اما نه سنگ جادو توی صندوق 345 بود اونم که دامبلدور از بین برد. تشنه امه بانوی آب ها نیست تا عطشم را بگیرد و جایش سرمستی بدهد. یکی می پرسد تو آمانتارا هستی. نگاه می کنم آره من آمانتارای مغرورم که در عین عشق و اشتیاق اونو پس می زنم. آره من آمانتارا هستم کفنم را می دوزم و عاشق هیچکی نمی شم. اون طرف یک لکاته با مرگ می رقصد مرگ منظره تا این کفن آماده بشه. یکی به من بگه این جا چرا شلوغه. دارم بالا می آرم. نفسم گرفته اسپری کو. یکی پیام کوتاه می فرسته:« قیمت دوستی چقده؟» می خوام جیغ بزنم یکی جلوی دهنمو گرفته. گر گرفتم یه صدای آشنا و بی تفاوت را می شنوم ای دختره اسمت چیه؟ همون خواننده نامه هایی که هیچ وقت اونا رو نمی خونه. بالا می آرم. خون و چرک، عشق و نفرت همه رو می ریزم روی پیراهن سفیدش. می خوام فرار کنم اما به کجا دستم بنده. قطره قطره نفرت داره می ریزه توی خونم. می گم منو نمی شناسی آخه من از اون هزار تا اسم قلم خورده تو نیستم که منو یادت بمونه. دستمو می کشم روی شکمم. یک چیزی تکون می خوره. سردمه چقدر تنهام. آی خریدارها کسی یک کرگدن ارزون نمی خواد. قیمتش منصفانه است آخه روی پوستش ترک خورده. دلشم شکسته. این همه کتاب و کاغذ چیه این جا جمع شده. همه تاریخ دنیا را جمع می کنم و یک کبریت می کشم زیرشون. تخت جمشید و بغداد با هم می سوزن و دود می شن. چه آتیش قشتگی دود ها رو فوت می کنم اسکندر و داریوش با کریم خان و ناصرالدین شاه حکم بازی می کنند. ترکان خاتون خودشو باد می زنه. این زنای گرجی دارن دوباره قرآن می خونن. حکم آقا بود که برگردن خونشون. وزیر مختار رو کشتن. اینتر می زنم اما انگار تو جزیره سرگردانی گیر کردم. کجاست ساربان سرگردان. یک پیغام می آد امروز چند تا خبر خوردی. چند تا ش روی دلت مونده باید بالا بیاری. حافظ وایستاده روی برج های دوقلو و بار امانت را می ذاره روی دوشش که یک دفعه هواپیماهه می آد. یکی به من بگه آخر CRASH لنگدون می تونه کد داوینچی رو کشف کنه. آدم های شام آخر می گردند دور سرم. آدم هایی که دوستشون دارم نیستند. باز یکی می گه دختر که اسمتو یادم رفته تو فوق العاده می نویسی اما به پای این دختر خیابونی ها نمی رسی. آخه تو بلدی گریه کنی. دلم می خواد چنگ بزنم توی صورتش. اما یکی هزاران ساله دستمو دوخته روی سینه ام. همه چیز می چرخه با دور تند. می خوام از قاب عکس فرار کنم. از هرچی عکسه متنفرم. آخه من زنده ام که بنویسم. یکی قلمم را می گیره باید با قلم نوری بنویسی اونم با سرعت 3 هزارمتر در ثانیه. یک سوسک از زیر پام فرار می کنه. جلوی دهنمو باید بگیرم این سوسکه خاله سوسکه شهر قصه ها نیست. با یک دستمال قیصریه رو آتیش می زنه. دل واسه آقا موشه دل نمی شه می خواد منو اهلی کنه. آدمک های مسنجر دارند چشمک می زنن و شهر روشن کردن.

همه چیز داره توی دور باطل چرخ می زنه. من چنان که هستم هستم.

Labels: دل نوشت

Labels: دل نوشت

چشماش مثل دو تا تیله رنگی بود. قهوه ای و براق. نگاه شاداب و پر از زندگیشو انداخته بود به آدم هایی که دو رو برش ایستاده بودند. نگاهش کردم نمی دونم چی نگاهم را برد به سمتش سنگینی نگاهش بود یا ..... یک چیزی توی دلم فرو ریخت اگه لباس صورتی تنش نبود نمی شد فهمید که پسره یا دختره آخه همه موهاش ریخته بودحتی ابرو هم نداشت اما چشاش هنوز قشنگ بود و نمی شد راحت ازش گذشت. بی اعتنا به اون آنژیو کتی که با یک آتل به دست راستش بسته بودند دستشو تکون می داد. یک درد خفیف توی نگاهش موج می زد.اما انگار از این که میون اون همه آدم بود خوشش می اومد اون خنده معصوم و نگاه کنجکاوش می گفت هوای داخل متروی زنونه چقدر خفه بود اما انگار دوست داشت. دو سالش هم نشده بود. می د راحت فهمید. روی دست چپش پر از کبودی بود. دست راستشم که معلوم نبود. یک دفعه یادم رفت که برای چی آمده بودم توی مترو، یادم رفت که سوار مترو شده بودم که برم تا ته خط و باز برگردم مثل وقت هایی که حالم خوب نیست و دلم نمی خواد آشنایی را ببینم. می رم سوار مترو می شم تا ته خط.با یک سی دی بی ته و یک دفترچه که می شه توش رو تا ته خط سیاه کرد. یادم رفت چند ساعت پیش دیگران به من به طعنه گفته بودند که داری حماقت می کنی. یادم رفت که عصبانی بودم بیشتر از اون یادم رفته بود اون پست قبلی را بعد از یک فصل سیر گریه کردن گذاشتم. یادم رفت چند ماهه بی پولم. من بودم و اون نگاه معصوم و پاک. یادم افتاد امروز 16 مهر است. مهر روز مهر به روایتی جشن مهرگانه. یادم افتاد روز جهانی کودک است. بغض باز توی گلوم پیچید این طفلک معصوم با اون نگاه بی گناهش می دونه امروز روزشه. یعنی این دردی که تو این سن و سال داره می ذاره 16 مهر سال بعد را ببینه. نفسم تنگ شد. کاش می شد کاری کرد. برای او و برای همه بچه هایی که مثلاون درد می کشن. احساس می کردم دیگه نمی تونم نفس بکشم. مترو توی ایستگاه ها می ایستاد و مردم سوار و پیاده می شدند. اما من از میان هوای تنگ و بوهای در هم عطر و عرق و صداهای درهم آمیخته زن ها فقط اون دوتا تیله معصوم را می دیدم. یاد نگاه همه بچه کوچولوهایی که در انتظار مرگ هستند بدون این که بفهمند این دردی که گرفتن چیه؟ یاد همه اون گل های کوچولویی که بدون دیدن 16 مهر رفتند و ....

از مترو که پایین آمدم دیدم اون طفلک توی بغل مادرش داره می ره. بازم نگام کرد و برام دست تکون داد. دیگه نتونستم جلوی اشکامو بگیرم.

وارد خیابان شدم هوای تازه خیابان توی ریه هام پر شد. اشک های سرد روی گونه ام را پاک کردم. یادم افتاد که امروز شانزده مهره روز تولد کیان و کیمیا خواهر زاده هام . یادم افتاد هنوز بهشون زنگ نزدم. یادم افتاد اون دو تا فسقلی حالا یازده ساله شدن. تلفنم را در آوردم و شماره گرفتم.

Labels: دل نوشت

Labels: دل نوشت

Labels: دل نوشت