کوپه شماره ٧
Thursday, May 31, 2007
نوشتن
Labels: دل نوشت
کیست آن که به پیش می راند
قلمی را که بر کاغذ می گذارم
در لحظه تنهایی؟
رای که می نویسد
آن که به خاطر من قلم بر کاغذ می گذارد؟
این کرانه که پدید آمده از لب ها، از رویاها،
از تپه یی خاموش، از گردابی،
از شانه ای که بر آن سر می گذارم
و جهان را
جاودانه به فراموشی می سپارم
کسی اندرونم می نویسد، دستم را به حرکت در می آورد
سخنی می شنود، درنگ می کند،
کسی که میان کوهستان سرسبز و دریای فیروزه گون گرفتار آمده است
او با اشتیاقی سرد
به آن چه من بر کاغذ می آورم می اندیشد
در این آتش داد
همه چیز می سوزد
با این همه اما، این داور
خود
قربانی است
و با محکوم کردن من خود را محکوم می کند
به همه کس می نویسد
هیچ کس را فرا نمی خواند
برای خود می نویسد
خود را به فراموشی می سپارد
و چون نوشتن به پایان می رسد
دیگر بار
به هیات من در می آید.
پ . ن: از شعرهای اکتاویو پاز خیلی خوشم می آد بخصوص شعر اول ژانویه اش و این شعرش که لحظه های نوشتن را به یادم می آورد. این شعر هم با ترجمه شاملو از اون شعرهایی بود که راه دانشگاه شهید بهشتی رو کوتاه تر می کرد. دوستش داشتم چون فکر می کردم حس نوشتن من را یادآوری می کنه. این هم برای بنفشه عزیزم: سعی می کنم دیگه با خشم ننویسم اما قول نمی دم.
Wednesday, May 30, 2007
سمیه دختر خوبیه چون........
Labels: وب نوشت
Tuesday, May 29, 2007
تحقیرت می کنم تا خودم تحقیر شوم
Labels: داستان نوشت
این آخر همه حرف هایی است که باید می زدم اما نزدم. یکبار برای همیشه. تحقیرم می کنی و من تو خودم را با هم تحقیر می کنم. نه دیگر تمام شد روزهایی که فکر می کردم با تو آسمان هزاران رنگ است. امروز میان من و تو هزاران کیلومتر فاصله است. فاصله ای که تن تو و روح من در این میانه انداخته. تو این بار تنها وجود من را نادیده نگرفتی تحقیرم کردی و من هر لحظه با تحقیر خودم تو را حقیر می کنم. به اندازه تمامی بارهایی که وجودم را نادیده گرفتی نمی بینمت. به خودم فکر نمی کنم تا تو را یکبار دیگر نبینم. هیچ یادگاری را از تو برای خودم نباید نگهدارم ذره ذره وجودم بوی تو را دارد. ذره ذره وجودم را به تلافی توهین های تو می فروشم تا جای زخم هایی که تو روی آن گذاشتی را از یاد ببرم. پر عشق بودم و تو نفرت را به من آموختی خوشحال باش نفرت تو همه روحم را گرفته و آن را کشته است. باورت می شود صدای قلبم را هفته هاست نمی شنوم. قلبم از حرکت ایستاده نمی زند. تو موفق شدی به خودت تبریک بگو در جنگ نابرابر تو و من تو بردی. قلبم را زخمی کردی و دفن کردی. اما من بازنده دیگر چیزی برای باختن ندارم بقیه آن چه تو باقی گذاشته بودی را در قماری ساده به خودم و خودخواهی ام باختم. حالا دیگر زمانی که می خوابم هم به نفرتم فکر می کنم. تنها چیزی که از آن حقارت اندیشیدن به تو باقی مانده است. تو وجودم را تحقیر می کنی و من روح و جسمم را که تو را تحقیر کنم چون زمانی جزیی از تو در آن بود. پ.ن: چند مطلب خوب نوشته بودم برای این جا اما امشب دلم نمی خواد عاشقانه بنویسم همین. اتفاق تازه ای هم نیافتاده. گاهی اوقات باید برای انتقام از خود با نفرت خودت رو تحقیر کنی. این رو تازه یاد گرفتم
Saturday, May 26, 2007
بم، شهر اسکلت هاي فلزي رها شده
Labels: وب نوشت
بم، شهر اسکلت هاي فلزي رها شده
ستاد بازسازي اعلام كرده بازسازي بم به پايان رسيده است اما به اعتقاد بسياري از كساني كه در اين شهر زندگي مي كنند، از دو سال پيش تاکنون وضعيت شهر تغييري نکرده و هنوز نيمي از خانه ها و مغازه ها ساخته نشده است و بخش عمده اي از مردم شهر در کانکس ها يا چادر در کنار خرابه هاي خانه هايشان يا ساختمان هاي نيمه کاره خود زندگي مي کنند.
Friday, May 25, 2007
بهانه ای برای دوباره
Labels: داستان نوشت
دلم رو خوش کردم به این که یک بار دیگه برام پیام کوتاهی بفرستی که مثلا چطوری؟ یا زنده ای اونوقت بازی شروع بشه. یکی من یکی تو. آخرش هم یکی به اون یکی زنگ بزنه که دستم خسته شد بسکه روی کلیدهای تلفن حرکت کرد.
دلم رو خوش کردم به صدای تلفنی که از صبح صداش در نیومده و انگار لال شده. به این بهانه که اسمتو دوباره روش ببینم و به بهانه ای سر حرف رو باهات باز می کردم و آن وقت تو می گفتی دلم برای دیدنت تنگ شده. حتی با یک دروغ کوچولو. آن وقت ببینی منم یک کم ناز می کنم و هی می پرسیدم کجا؟ جایی که من بخوام دیگه.اما خودت که می دونی برنده ای بعدم می گفتم خوب می آم. اما زود باید برگردم آخه هزارتا کار دارم. اما هزار تا کار هم بود دیدن تو بهانه است برای به تعویق انداختنش. اونوقت باز می دیدمت. می بینی به چه کاری منو واداشتی. همش بهانه می تراشم برای با تو بودن کاش می فهمیدی. کاش فکر نمی کردم برات عادی شدم. سرت انقدر شلوغه که منو یادت نمی آد. حتی جواب تلفن هام رو هم نمی دی. این هم سهم ماست. این انصاف نیست که این طور توی این حال دو گانه گندی که من دارم رهام کنی و بری پی زندگی خودت. جایی که دست خدا هم بهت نرسه. کاش بهانه ای به دستم می دادی تا عاشقانه بنویسم مدتی است که عاشقانه نوشتن فراموشم شده.
پ . ن : مدتی است که آنقدر بد شدم که نوشته هام و داستانام هم تحت تاثیر قرار گرفته. حس می کنم وبلاگم هم کم کم داره پر از غرغر می شه. برای رهایی از این سعی کردم مدتی داستان ننویسم. اما مگه می شه از هجوم ناگزیر کلمه ها فرار کرد. می دونم باید دوباره شروع کنم به شعر خوندن فرقی نمی کنه خیام یا لورکا، فروغ یا سیلویا پلات مهم این که شعر بخونم و عاشقانه نوشتن را همراه با لذت بردن از روزگار هر چقدر هم بد باشه تجربه کنم.
Tuesday, May 22, 2007
سبب منم که این قدر تنهام
Labels: دل نوشت
سبب منم که می شکنم. این آهنگ شادمهر را گذاشتم چون وصف این روزهای منه. اين روزها به همه چيز و همه كس حتي خودم شك دارم. اين سئوال دائم در ذهنم مي چرخد من كي هستم؟ چهره‌ي دو گانه يا نقشي از يك دروغ در آيينه؟ مي ترسم از اين نقش خيالي مزخرف. اين روزها از ديدن چهره خودم در ميان آيينه مي ترسم. آيينه آبي اتاقم را شكسته ام. اما من در اين آيينه هزار تا شده‌ام. كدام يك من واقعي است؟ اصلا من كي هست؟ از اين واژه بدم مي آيد. از خودم از شكسته‌هاي آيينه. به آب دادم و آب شكسته‌ها را با خود نبرد. دو برابر شدند. مي خواهم فرار كنم اما از كي؟ از چهره هزار تكه خودم در آب و آيينه‌هاي شكسته .... نه گریزی نیست. بگذارید اعتراف بزرگی بکنم دروغ واقعی خود من هستم. هرکی با هام این روزها همراه شده زود خسته شده و تنهام گذاشته. به هرکی حرفی زدم نتیجه عکس گرفتم. شاید شادمهر راست می گه اگه هیچ کس برام نمونده واسه این که سبب منم.
چقدر امروز تنهام.................................. کی وسعت تنهایی منو درک می کنه
پر از هیچ
Labels: دل نوشت
آلبوم افتخارات من پر از هیچ است...
اما صفحات زیادی دارد...
آن قدر زیاد که تو را سرگرم می کند...
تا پیشم بمانی....
و من در آن هنگام فرصت دارم از ورای تمامی این هیچ ها ....
تو را دوست بدارم
پ.ن: امروز از یک دوست خیلی خوب یک کتاب هدیه گرفتم. کتاب «آموختن را نیاموخته ایم» شعر گونه های آرش نورآقایی همکار خوبم در خبرگزاری میراث فرهنگی. هرچند که خودش با من هم عقیده نباشه که این ها شعر است و آن ها را پیام های کوتاهی بداند که در یک چرخش قلم نوشته شده است. نوشته هاش به دل می نشینه بیشتر از همه این یکی که حال و هوای که امشب دارم را تغییر داد.
Monday, May 21, 2007
تو را دوست دارم
Labels: دل نوشت
تو را به جای همه زنانی که نمی شناختم دوست می دارم
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم
برای خاطر عطر گستره ی بیکران و برای خاطر عطر نان گرم
برای خاطر برفی که آب می شود، برای نخستین گل
برای خاطر جانوران پاکی که آدمی نمی رماندشان
تو را برای دوست داشتن دوست می دارم
تو را به جای همه زنانی که دوست نمی دارم دوست می دارم
جز تو، که مرا منعکس تواند کرد؟ من خود، خویشتن را بس اندک
می بینیم.
بی تو جز گستره یی بی کرانه نمی بینیم
میان گذشته و امروز.
از جدار آیینه ی خویش گذشتن نتوانستم
می بایست تا زندگی را لغت به لغت فراگیرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می برند.
تو را دوست می دارم برای خاطر فرزانه گی ات که از آن من نیست
تو را به خاطر سلامت
به رغم همه آن چیزها که جز وهمی نیست دوست دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی دارم
تو می پنداری که شکی، به حال آن به جز دلیلی نیست
تو همان آفتاب بزرگی که در سر من بالا می رود
بدان هنگام که از خویشتن در اطمینانم.
پل الوار ترجمه شاملوی برزگ
پ .ن :
این روزها روزهای خوبی نیست. دوره ی بدی را طی می کنم. کارم نوشتن و گرفتن کلید DELET شده. پراز حس تلخ حقارتم ، پراز نفرت و حتی از تصویر خودم توی آیینه می ترسم. می دونم مقصر اصلی این حال خودم هستم نه گله ای از کسی نمی کنم چرا که آدمی که برای خودش ارزش قائل باشه اجازه نمی ده تا تحقیر بشه. بگذریم توی این روزها سخت یادآوری این شعر پل الوار که روزی از حفظ بودم آن هم به طور ناقص و سانسور شده من رو برد به روزهای خوشی که پله های دانشگاه شهید بهشتی را با حفظ شعرهای عاشقانه کوتاه می کرد. نوشتمش تا به خودم ثابت کنم که علی رغم همه حقارت ها می شه با یک بیت شعر تا ته خوشبختی رفت و تلخی وجودت رو برای حتی یک لحظه فراموش کرد.
Sunday, May 20, 2007
همه آدم های زندگی من
Labels: وب نوشت
اول از همه میزرا جهانگیر صوراسرافیل روزنامه نگار مشروطه خواه. كسي كه در راه مشروطه كشته شد.
دکتر حسین فاطمی وزیر امور خارجه دکنر مصدق که آن هم مانند میرزا جهانگیر خان روزنامه نگار خوبی بود.
البته در زندگی خودم اولین کسی که تاثیر زیادی در زندگی من داشته و دارد مامان است.
یادش بخیر خانم فیض بخش معلم کلاس پنجم دبستانم که از یک بچه سربه هوا شاگرد سوم ساخت.
معلم ادبیات دوره راهنمایی ام که کشف کرد من می توانم نویسنده شوم.
خانم صابونی دبیر تاریخ دبیرستان که عاجز بود از دست سئوال های عجیب غریب من.
ژامک حسینی و پدرش دکتر حسینی که برای دانشگاه رفتن انگیزه کافی به من دادند. البته متوجه استعداد من در رشته تاریخ شدند.
در دوره دانشگاه استادای زیادی بودند اما از میان همه استادام دکتر اکبری که من رو به تاریخ معاصر علاقه مند کرد و دکتر تکمیل همایون که یادم داد برای قضاوت در تاریخ یادم باشه آدم ها سیاه و سفید نیستند. خاکستری هستند.
گیسو فغفوری دوستی که دوست داشتنش دلیل نمی خواد و مسیر زندگی کار من رو تغییر داد و قطعا یکی از موثرترین آدم های زندگی من است. البته در كنارش كمك هاي آقاي سيد آبادي رو نمي تونم ناديده بگيرم.
شادی صدر دوستی آشنایی با اون غنیمتی بود و دریچه ای به طرف افقی که تازه بود و دوست داشتنی.
شاهین امین دبیر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری میراث فرهنگی و همسرش رامک صبحی که در این سه ساله در کنارشان خیلی یاد گرفتم. از همه مهمتر این که یاد گرفتم برای خوب بودن احتیاج نیست تظاهر کرد.
خیلی های دیگه ای هم هستند مثل سپیده زرین پناه عزیزم، سارا امت علی دوست خوبی که در کنارش آرامش دارم، .....
من اگه بخوام بنویسم هزار تادیگه اسم باید پشت سرهم ردیف کنم که توی زندگیم تاثیر داشتند.اما این ها مهمترین آدم های زندگی من بودند.
می خوام از بنفشه محمودی، سارا امت علی، حامد فرمند، تینا چینی چیان،نگار حسینی، شهاب میرزایی، گیسو فغفوری، محمد خیرخواه، سحر آزاد، هستی پودفروش و حسین سلطان زاده را به این بازی دعوت کنم.
Thursday, May 17, 2007
براي وقتي دلتنگي زياد مي شود
Labels: دل نوشت
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت/ صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل/ شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست/ ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست/ ره روی باید جهان سوزی نه خامی بیغمی
دمی در عالم خاکی نمیآید به دست/ عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی
Tuesday, May 15, 2007
تكذيبه آقاي وزير
Labels: وب نوشت
البته من در مورد برخي صحبت‌هاي وزير موافقم چون متن اين خبر و نوع تنظيم آن نشان دارد كه هيچ غرضي در كار نبوده :« من آن افراد و گروهي را که اين گونه شايعات را مي سازند مي شناسم و از عقده هاي دروني آنها خبر دارم.» البته مي دانم اين جمله اين نقل به مضمون حرف هاي وزير بود و مسئولان اين پايگاه خبري تعمدي در روايت و دامن زدن به اين موضوع نداشته‌اند. كاش آقاي وزير يادش مي ماند كه اين در چه مقامي قرار دارد و در گفتارش كمي تامل مي كرد.
بگذريم فقط فكر مي كنم هر دم از اين باغ بري مي رسد.
Monday, May 14, 2007
سال هاست که می دانم دیگر در این خانه را نمی زنی اما.........
Labels: داستان نوشت
Saturday, May 12, 2007
چرا علاقه اي به حجابم ندارم
Labels: وب نوشت
اين روزها كه بحث امنيت اجتماعي و مبارزه با حجاب مطرح شده چون موضوع مورد علاقه ام نبود خيلي برام مهم نبود درباره اش بنويسم. اما اتفاقي كه هفته گذشته در مورد پدر انيمشن ايران و جنجالي كه برخي از دوستان درباره هتك حرمت يك دختر محجبه در دانشگاه هنر مطرح كردند، مثل خورشيد خانم من رو هم با اين سئوال مطرح كرد كه واقعا پريشان شدن چند تار موي يك دختر اين گونه پيراهن عثمان مي‌شود و آن وقت هتك حرمت هرروزه صدها دختر ايراني در خيابان به اسم قانون و مبارزه با مفاسد اجتماعي مهم نيست؟ شايد براي اين كه اين دختر همنام يكي از تئوري پردازان از راه رسيده جناح راست است مهم تر از هزاران دختري است كه هر روز با ترس و لرز از خانه بيرون مي آيند و هزاران دشنام را مي شنوند براي اين كه كمي آن طوري كه دلشان مي خواست لباس پوشيدند. وقتي اظهار نظرهاي تندي كه همفكران خانواده اين دختر را درباره خواندم خيلي دلم مي خواست بپرسم كه وقتي دست زدن يك استاد شصت هفتاد ساله به موهاي مي تواند كار آدم را به بيمارستان بكشاند، كشيدن بازو، به هم زدن روسري و موهاي زير آن و شنيدن صدها توهين و تحقير با آدم چه خواهد كرد؟ حتما اين دختر مهم تر از ده ها زني است كه در خيابان از ترس شعارهاي آتشين و ضد بي حجابي همفكران خانواده اش يا فرزند مرده به دنيا آوردند و يا بچه اشان را سقط كردند. چون آن دختر مانكن نبود و چادري بود و آن زنان اعتقادي به حجاب برتر نداشتند. اما فكر كردم چه فايده از شنيدن اين جواب هاي تكراري. ياد يك خاطره افتادم و اين سئوال را براي خودم طرح كردم كه چرا لباس پوشيدن به عرف حكومتي را دوست ندارم؟ سئوالي كه چند سال پيش در يك گفتگوي دوستانه نتوانستم به آن پاسخ درست بدهم.
چند سال پيش در يك جايي با يك دختر مالزيايي و مصري صحبت مي كردم. برخلاف آن دو كه حجاب كامل و درستي داشتند من گره روسري ام را شل بود و موهايم از دور و بر روسري بيرون ريخته بود. يادم هست دختر مصريه كه اسمش امل بود (همان آرزوي خودمان) از من پرسيد آيا از اين كه روسري سر مي كني راضي هستي يا نه ؟ خوب منم براي اين كه خودم را از تك و تا نياندازم دستي به روسريم كشيدم و گفتم:« خوب من مسلمانم و براساس قانون كشورم روسري سرم مي كنم. » هر دوشان نگاهي به من انداختند . امل گفت:« من هم مسلمانم، اما حجاب را خودم انتخاب كردم و هم اعتقاد دارم و هم از روسري سر كردن خيلي راضيم.» اون دختر مالزيايي هم گفت:« من هم اگر حجاب دارم سال ها در موردش فكر كردم و بعد اين جوريش را انتخاب كردم. » و شروع به تعريف اين كه چه طور حجاب را انتخاب كردند. من آن زمان كه حرف مي زدند به اين فكر كردم كه برخلاف آن دو من اصلا حجاب را دوست ندارم چون برخلاف آن دو حجاب را انتخاب نكردم انتخابش كردند. امل مي گفت توي مصر چون آزادي زيادي براي انتخاب پوشش هست اين روزها گرايش زيادي به حجاب وجود داره.» اين نظر اون بود. بحث كشيده شد به موضوع ايران و اين كه چرا اين قدر دخترهاي جوان علاقه دارند با تيپ هاي عجيب و غريب و با پوششي يا به قول جديد مانكني بياند بيرون. آن جا بود كه من ياد اين حقيقت تلخ افتادم كه زنان ما در دو برهه تاريخي در يكصد سال پيش يك بار به زور چادر از سرشان برداشته شد و يك بار ديگر به جبر بر سرشان گذاشته شد. ما گروه دوم بوديم و مانند گروه اول كه خانه نشيني را رويه خود قرار دادند بي اعتنايي و تنفر از حجاب را در برنامه خود قرار داديم. اين در حالي است كه درست در فاصله ميان دو اجبار ما دوره اي را داشتيم كه زنان آزاد در انتخاب خود بودند و درست در دهه پنجاه گرايش زيادي به حجاب بود. نمونه اش مامان خودم كه در آن دوران چادر را انتخاب كرده و خيلي هم مقيد به رعايت آن است. برخلاف خود من كه وقتي نه ساله شدم در مدرسه سر كردن مقنعه اجباري شد. ......
پ.ن: قرار بود يك چيزي بگم و يك چيز ديگه شد. مثل انشاهاي دوران مدرسه.
Monday, May 07, 2007
اسناد ملی
Labels: وب نوشت
از این درد نامه بگذریم امروز 17 اردیبهشت بود و روز اسناد ملی. صبح که صحبت های آقای معتضد را شنیدم یادم افتاد که چقدر دلم برای کار پژوهشی و تمام سختی هاش تنگ شده.برای بوی ماندگی مخزن اسناد و دیدن یک نامه تاریخی از نزدیک. این حرف ها هم از سر دلتنگی بود.
پ.ن: از روزیکه از بم آمدم هنوز درگیر آن چیزهایی هستم که در این شهر دیدم. دوست داشتم بیشتر بنویسم اما همون نوشته کفایت می کرد. شاید روزهای دیگه یک خورده بیشتر بنویسم. راستی این دو سه روز به عمد پست جدید نذاشتم.
Friday, May 04, 2007
این جا بم است
Labels: دل نوشت
این جا بم است. سرزمینی که در تاریخ پنجم دی 1382 متوقف شده است. بله برخلاف تمام اطلاعاتی که شما دارید می توان مستند گفت این جا آخر دنیا سه و سال و پنج ماه و چند روز پیش درست ساعت پنج صبح آمد و ساعت ها را متوقف کرد.
من را می بخشید که حکایتی که می خواهم بگویم هم تکراری است و هم غم انگیز و تلخ . چند ساعتی هم می شود که دارم با خودم کلنجار می روم که بتویسم یا نه؟ اما بعد از خواندن صحبت های آقای رئیس جمهور در بم نتوانستم سکوت کنم. این را خطاب به شما می نویسم به شما که دولتتان را دولت عدالت محور می دانید آیا به تمام حرف هایی که دیشب در بم زدید اعتقاد دارید؟ شما که شب درست زمانی که شهر در تاریکی فرورفته بود آمدید و در جمع تعدادی از اهالی شهر که آمده بودند گفتید :«خدا را سپاسگزارم كه امروز بم عزيز مجدداً حيات بالانده و سازنده خود را باز يافته و زندگي مردم پرنشاط و پراميد در آن جريان دارد و اين شهر رو به پيشرفت است. » آیا می دانید که امید در بم پنجم دی ماه سه سال و پنج ماه و چند روز پیش همراه آن لرزه بزرگ زیر آوار ماند. آواری که هنوز در گوشه گوشه شهر به چشم می خورد؟ کسی به شما نگفت که اگر تنها چند قدم از همان خیابانی که وارد شدید و در جمع مردم سخترانی کردید آن طرف تر می رفتید می توانستید بم واقعی را ببیند؟
آقای رئیس جمهور من هم مانند شما دو روز پیش در بم بودم اما نخل های سربلند و شاداب را ندیدم. به جایش تا دلتان بخواهد خانه های خراب و دیوارهای فروریخته و بدبختی دیدم. بگذارید حکایتی را از امید در بم برایتان بگویم تا شاید باور کنید که بم نایی برای فریاد زدن ندارد. نه این ها از نگاه یک خبرنگار نیست این بار بدون قواعد گزارش نویسی و نگارش می نویسم. به قانون انسانیت.
هیچ وقت نام اردوگاه امام رضا به گوشتان خورده است. همین دیروز که آمدید بم چیزی از این اردوگاه به شما گفتند؟ اگر نام این اردوگاه را شنیده بودید این قدر با اطمینان از پایان بازسازی حرف نمی زدید. راه دوری نبود چند قدم دورتر از آن جایی بود که برای عبور شما و خبرنگارانی که همراه شما آمده بودند قرار داشت. می دانید چند خانواده در این هوای گرم و طاقت فرسای بم در خانه هایی ........... نه خانه که در مجموعه ای از آهن و خشت و گل زندگی می کنند؟ در هوایی که درست تیمه اردیبهشت ماه به 36 درجه سانتیگراد می رسد. می دانید چند تا از آن بچه هایی که دیشب سر راه شما دست تکان می دادند در آن بیغوله زندگی می کنند؟ بچه هایی که میان خاک و کثافت زندگی می کنند. تنها سرگرمی این بچه ها بازی روی سیم هایی برقی است که شب ها چراغ خانه اشان را روشن می کند. فکر می کنید چند تا از آن ها به هفده سالگی برسند؟ بگذارید یک داستان دیگر بگویم داستان مریم و دختر سه و ساله و پسر پنج ساله اش. مریم زمانی که بیوه شد دخترش را حامله بود و تنها هفده سال داشت. خانه ای در میان بم داشتند. می گفت مرکز شهر بودیم. همان جایی که بیشترین آسیب رادیده است. شوهر مریم با تمام افراد خانواده اش در آن شب لعنتی که زمین لرزید زیر آوار ماندند و او ماند با پسری یک سال و نیمه و نوزادی که در راه بود. بی سایه مردی. حالا مریم سه سالی می شود به همراه پدرش که در زلزله فلج شده است و مادرش و دو خواهر برادر و کودکانش در یک کانکس شش هفت متری در اردوگاه امام رضا زندگی می کند. مریم می گفت: پدرم قبل از زلزله برای خودش کسی بود. وضعمان خوب بود. اما زلزله همه چیزمان را گرفت. نان آورهای خانواده امان در زلزله رفتند. شوهرم؛ دو برادرم....» خرجشان کفایت نان شب نمی دهد چه برسد به زندگی. بچه های مریم در این گرمای سوزان و زمین های داغ کفش ندارند. آب ندارند، برق ندارند........... زندگی برای مریم سه و سال ونیم است که متوقف شده. مریم تنها بیست سال دارد. در بم صدها زن دیگر مانند مریم هستند آیا زندگی در این شرایط را می توان زندگی دانست. من خودم یک ربع هم نتوانستم آن محیط را تحمل کنم. اما هموطن من آن جا زندگی می کرد. کم نیستند مانند اردوگاه امام رضا. در این دو سه روز من ده ها تن از این ها را دیدم .
من از بم پاره ای از خاک وطنم حرف می زنم.زینب با هشت فرزندش در یک کانکس در زمینی که قبل از این خانه اشان بوده زندگی می کنند. او هم شوهرش، خانواده را در زلزله از دست داده. تنها او هست و بچه هایش. از وامی که وزارت مسکن داده تنها توانسته ده دوازده شاخه آهن بخرد و آن ها را به هم جوش دهد. دیگر پولی برایش نمانده آجر و خشت خانه اش را بخرد. زندگیشان را خیری تهرانی تامین می کند. با ماهی دویست هزار تومان: دو سه ماه است که آن آقای مهربان از نظر مالی دچار مشکل شده و تنها ماهی 150 تومان می فرستد. با این پول بعضی شب ها گرسنه می خوابیم. » زینب چهار بچه مدرسه ای دارد. دو دختر بزرگش را در سن پانزده سالگی و چهارده سالگی شوهر داده. وقتی پرسیدم چرا؟ گفت خانم جان نمی توانم هزینه شکم شان را بدهم. تازه با دامادهایم صحبت کردم من زمین دارم. آن ها با وام ازدواجشان بقیه خانه را تمام کنند و خودشان هم همین جا زندگی کنند. فریده دختر دوم زینب خیلی باهوش است می توانست درس بخواند. دوست داشت دکتر شود اما..... به دخترهای دوازد ه و ده ساله زینب فکر می کنم آن ها کی باید درس را رها کنند؟
شما از مسئولین بازسازی بم تشکر کردید اما می دانید که هنوز درصد بازسازی این شهر مصیبت زده بعد از سه سال و پنج ماه و چند روز بعد هنوز به مرز نیم نرسیده. شهر بم نگین کویر نیست. شهر اسکلت های آهنی نیمه تمامی است که سراز ویرانه ها برداشته است. شهر کانکس های شش متری و خانه های نیمه کاره و آوارهایی است که باقی مانده است. باور کنید برای مردم این شهر انرژی هسته ای که این قدر دغدغه شما ست مهم تر از حق داشتن حداقل برای زندگی کردن و داشتن یک سقف آجری بالای سرشان نیست. من از حاشیه نشین ها حرف نمی زنم. از مردم واقعی شهر بم حرف می زنم که زلزله خاکستر نشینشان کرد. از مردمی که در پشترود زندگی می کنند. آدم هایی که در چادر به سر می برند چون پول خرید کانکس را ندارند. تنها در آمدشان نان هایی است که در اردوگاه می پزند و دانه ای 150 تومان می فروشند. ...............این مردم تلویزیون ندارند که بدانند در دنیا چه می گذرد. این ها حاشیه نشین نبودند. خاکستر نشین شدند.
آقای رئیس جمهور من هم مانند شما از بم سربلند حرف می زنم. اما بمی که من دیدم دز سه سال و پنج ماه و چند روز پیش متوقف شده است.
Tuesday, May 01, 2007
برای خاطرات خوش نمایشگاه کتاب
Labels: وب نوشت
پ.ن: برای چند روز دارم می رم سفر برگشتم بازم در این مورد احتمالا حرف دارم.د
