کوپه شماره ٧

Labels: داستان نوشت

Labels: دل نوشت

شما به این دادگاه احضار شدید تا شهادت بدهید. احضار شدید تا به گناه بزرگتان اعتراف کنید. یادتون باشه از این لحظه هر حرفی که بزنید بر علیه شما در دادگاه صالحه ای که برگزار می شود استفاده خواهد شد.
... شما گفتید من شاهدم. من هیچ گناهی نکردم. به چی باید اعتراف کنم
.. شما متهمید به خیانت. یک خیانت به او و دوستانش. این را قبول نمی کنید؟
... من خیانت نکردم. نه این انصاف نیست. من هیچ خیانتی نکردم. فقط ... نه من خیانت نکردم. من فقط شاهد بودم
.. تعریف کنید
... از کجا باید بگویم؟
.. از همان اول
... از کجای این قصه باید بگم
.. از او بگویید. از کجا او را شناختید
... او ... او آقای و سرور ما بود. با آن قد بلند و شانه های محکم. نمی دانم چند سال پیش بود شاید یک قرن شاید هم بیشتر .... او از جنس دیگران نبود. بزرگ بود و از اهالی فردا. یادم هست چند سالی نبود. اهالی خانه انتظارش را می کشیدند. یک روز خفه پاییزی از همان روزهایی که همش صدای تیر و تبر می آمد. برگشت. هرچند مثل قدیم نبود. اما قدم هاش می گفت خودشه. اومد و خلوت و سکوت را از همه جا پروند. آخه تنها نبود. کم کم صدای قدم های او با قدم های دیگری همراه شد. صبح ها با صدای آرام قدم زدنش خواب را دور می کرد. شب ها هم که تا زمانی که صدای مرغ حق می آمد اون ها او و آن آدم های آشناش بودند و صدای بلندشان.
.. از اون آدم های آشنا بگو. از کی آمدند؟
... درست یادم نیست. اما از آن روزی که آمدند و صدایشان پیچید که می گفتند می خواهیم برویم و آن جایی که پسر اون مردی که طاعون خواب را به شهر آورد بنشینند ؛ از همان روز که یک نام مشترک بود که آن ها را با او پیوند می داد. یادم هست میانشان یک جوان پر شر و شور بود همان بود که دیگران و او را مجبور می کرد تا تند تر حرکت کنند. بقیه آرام تر بودند. البته همیشه نه وقتی که از آن چیزی که باعث جنگ بود حرف می زدند آرامش نداشتند. همه شبیه آن جوان جوشی می شدند.
.. دیگه چی از اون روزها یادت می آد؟
... یادم هست از خیلی چیزها. از آن روزهایی بی خبری چند روزه از او از آن شب های پر شر و شور. از روزهایی که انتظار قدم هایش را می کشیدیم. آخه او همان جایی که کار می کرد می خوابید . از آن روزهایی که آن ها کاری بزرگ کردند. از آن روز که پیک نامه ای آورد. یادم هست همسایه و همراهش با آن نگاه معصوم آن پیک را گرفت و لرزید.
.. چی بود؟
... خوب اون رئیس شده بود. اما همه می دانستند که او اهل مصالحه نیست. یادم هست همان موقع یک چند وقتی نیامد. بعد خیلی خسته می آمد. سرش خیلی شلوغ شده بود.کار بزرگ او و یارانش مثل بمب صدا کرده بود. خیلی ها دوست نداشتن. برای همین سنگ می انداختند سر راه قدم هاش.
.. منظورت را واضح بگو.
... هر روز خسته می شد. هر روز یا قشقرق جدید. یک روز آن جوان پر شور که تازه سروبالین دار شده بود را تیر زدند. یک روز دیگه شهر را پر از این خبر کردند که پسر آن مردی که طاعون را آورد یک رئیس تازه آورده. چه روز بدی بود. صدای مردم خواب شهر را آشفت در آن گرمای تموز و او رئیس ماند نه به حکم آن همسایه تاجدار که به خواست مردم. اما مگه راحتش گذاشتند.
.. از آن روز بگو
... از آن روز یا روزها؟ مدتی بود که کمتر می رفت و همش در آن جا میان کتاب هایش مانده بود. به نظر خسته بود. سر و بالینش مثل همیشه نگران بود. تا آن که آن روزهای شلوغ آمدند. از آن روزهایی که همسایه رفت و همه چشم ها به او خیره شد. اما هوای گرم نیمه تموز آبستن حادثه بود. دلشوره داشتم. مثل او و سرو بالینش. مثل همراهانش. آن آقای متینی که دائما می گفت باید فکری به حال این آتش زیر خاکستر بکنیم. آن جوان که حالا از زخم هایی که داشت مانند پیرمردها شده بود مخالف بود. صحبت از آتش می کرد و خیزش. خیابان های شهر آبستن حوادث مهمی بود. آن شبی که آن مرد با آن زخم کهنه روی گونه با یک برگه کاغذ آمد و به دستور او دست هایش را بستند تا آن روز تلخ. همان روزی که آن مرد بیگانه آمد . صدایش پیچید:« نهضت ملى ايران تصميم دارد كه در قدرت باقى بماند و تا آخرين نفر اگر هم تانك هاى انگليس و آمريكا از روى نعش شان بگذرد مقاومت نمايند.»اما باور ساده ای مي گفت اين بار با نوبه هاي ديگر تفاوت مي كرد. همسر و بالین آرام مثل باد از اتاقي به اتاق ديگر مي رفت صداي بوق و كرناي اوباش مي آمد. یارانش چقدر از او خواستند که برود. حتی آن جوان. یک طوفان در راه بود. ....از این جا به بعد را یادمه.
.. تعریف کن
... هنوز بعد از این همه سال تنم می لرزه. آن شب همه باز یکی یکی آمدند. صدای تبر و تیر در هم پیچیده بود. صدای قهقه مستانه ای در دور دست. یاران می گفتند باید رفت. شاید به من اعتماد نداشتند. به اندازه آن ها محکم نبودم. شب که شد تازه همه چیز شروع شد.
.. خیانت تو هم همان جا بود نه
... نه خیانت نبود. نمی توانستم مقاومت کنم. جای من باشید. آن آدم ها ذره ای احساس نداشتند. از روی باغچه ها می گذشتند از من که راحت تر می شد. آن آتش همان که ماشینش را سوزاند من را به زانو در آورد یا غربت تلخش وقتی در میان یارانش رفت و جوری که من شنیدم گفت:« بايد رفت تا فردا سكوت كرد. فردا پاسخ اين روزها را خواهيم داد. فردا درباره ما و آن چه ما كرديم قضاوت مي كند. تنها جرم من ملي كردن نفت بود. جرم من عشق به وطنم بود. وطني كه هنوز حاضرم به پايايش جان دهم.» چقدر باوقار قدم می زد و رفت. خسته رفت و پیر رفت. انگار هزارساله بود.
.. اما تو به او خیانت کردی
... نه خیانت نکردم
.. چرا تو به او قول داده بودی از تا آخرین نفس حفاظت کنی.
... آره اما چه طور می تونستم زمانی که زیر ضربه های آن ها بودم مقاومت کنم. آن یکباره هجوم آورند و مقاومت من شکست. شما هم بودید نمی تونستید دوام بیاورید. منکه از آهن نیستم از چوبم.تو همه این سال ها همش به این فکر کردم من بودم که کمر او را شکستم یا آن ها من تنها در کاشی ده خیابان کاخ بود.
پ .ن با چند ساعت و یک روز تاخیر این مطلب را برای پنچاه و چهارمین سال و به یاد کاشی ده خیابان کاخ نوشتم

Labels: داستان نوشت

Labels: وب نوشت

Labels: فحشای مقدس

Labels: فحشای مقدس

Labels: فحشای مقدس

Labels: شعر نوشت

Labels: شعر نوشت

Labels: وب نوشت

Labels: دل نوشت

و تو بدون ذره ای احساس، بدون این که ترس یا دلشوره ای داشته باشی، خودت را مثل گوسفند قربانی به این جراحی تسلیم می کنی. درست است. چون حالا که در این مه غلیظ شبانه و باران، در دامنه سفال های این خانه قوز کرده ای، قطره قطره خون چکان روی سنگفرش خیس....
شب روی سنگفرش خیس
خوزه آرکادیو بوئیندیای عزیزم سلام. از حالت نمی پرسم تا از حالم نگم. دلم می خواد به جای حالم برات کتاب بخونم. از رادی بزرگوار بخونم. نه شایدم برم اون طرف تر سراغ دیوان نمایش استاد بیضایی اما نه امشب یک بار دیگه ندبه می چسبه. شایدم شهادت خوانی قدمشاد مطرب. هرچند که وقتی خوب نیستی می تونی بری و با شب سیزدهم یا شیش و بش کمی بخندی. اصلا مي رم سراغ هري پاتر يا ارباب حلقه ها شايدم يكي ديگه از كتاب هاي رول دال دلم مي‌خواد برم توي هپروت و به هيچ چيزي فكر نكنم.
می دونی یک نیمه اسد دیگه گذشت و من ماندم و دلشورهایی که از نیمه این روز شروع می شه و تا شب هفدهم ادامه داره. باز قاطی کردم. دیگه حتی نمی تونم خودم رو به دست احساسم بسپارم که آرومم کنه. شده یک جور آلرژی فصلی. مثل وقتی که بهار فصل شکوفه ها می شه و بینی ام شروع می کنه به خاریدن و بعد خارش دست ها و صورت و آب ریزش و سرخی .... این هم از یک دلشوره ساده شروع می شه و بعد دلشوره می شه یک بار سنگین و روی دلت رو پر می کنه و آن وقت تو یک دفعه به خودت می آیی و می بینی نه انگار دنیا روی شونه هاته و نمی تونی تکون بخوری. آره خوزه پنج ساله که این بیماری مزمن نمی ذاره به برج اسد فکر کنم. پارسال یادت نیست این روزها دوباره سگ شده بودم. یادت نیست بهت گفتم ببین به جای این که این قدر از این ماهی های طلایی بسازي یک معجونی به من بده که این چند روز را فراموش کنم. اما این چند روز دلم می خواد تنها باشم. حوصله هیچ کس را حتی خودم ندارم. اين روزها دوستام همه يك صدا از ترس‌ها و هراس‌هايي كه وجود داره مي‌گن. از دلشوره حبس شدن آرزوهاشون. اين روزها سر توي پنجره هر كي مي كني مي بيني دلتنگي از مصلوب شدن تن موجود 101 ساله ايه كه مي شناسيم. من مي بينم اما سكوت كردم. ديگه نمي‌خوام از هيچكي و هيچي بگم. این رو به همه بگو می خوام مثل دکتر مجلسی توی شب روی سنگفرش خیس خیابان سرم رو بذارم روی پنجره و روی سنگفرش خیابان خواب خودم را ببینم.
پ . ن : درسته که این یک نامه به خوزه آرکادیو است اما شرح مستندی از حال الان من است. نمی دونم اما فکر می کنم باز افتادم توی یکی از اون دوره های بداخمی که نه حوصله خودم را دارم نه دیگران. از شما چه پنهان دلم یک کم برای خوزه تنگ شده. برای آزارهایش. اين روزها همه بچه ها همش از مشروطه مي‌گن و نام كساني چون ميرزا ملكم خان، آخوند زاده سيدين سندين است كه تكرار مي شود. نام دوستاني كه در بندند. پاي دفترهاي دوستان پر از تهديدهاي توخالي و تهوع آور است. اما من سرم را توي لاك خودم كردم و ترجیح می دهم چند وقتی که شاید چند ساعت باشه برای آروم کردن خودم به جای ناله خفه بشم و هیچ کس را نبینم و بنشینم نمایشنامه های رادی بزرگوار را بخونم.

Labels: خوزه آرکادیو

Labels: وب نوشت