توی دو شب گذشته بعد از مدت ها طلسم تئاتر رفتن و رو شکستم رفتم لبخند باشکوه آقای گیل و عشقه رو دیدم. می خواستم یک مطلب درباره این دو تا تئاتری که دیشب و پریشب دیدم بنویسم اما پس از خواندن نقل قول آقای وزیر در مورد
غیر قابل اکران بودن سنتوری هر کاری کردم نتونستم درباره این دو تا اجرا چیزی بنویسم. این مطلب اگر حتی تکذیب شود؛ تکلیف آخرین ساخته داریوش مهرجویی فیلم ساز صاحب نام ایرانی و یکی از بنیانگذاران سینمای مدرن و سازنده آثار درخشانی چون گاو ( که هنوز قابل اکران در سینما است])، آقای هالو، اجاره نشین ها و هامون و ... را تا اطلاع ثانوی روشن کرد:« سنتوری علی رغم صدور مجوز اکران و پخش به دلیل خواست وزیر بر پرده نقره ای نخواهد رفت.» شاید این اولین باری نیست که یک فیلم توقیف می شود، اما تا آن جایی که من به یاد دارم نخستین باری است که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به طور صریح از توقیف و غیر قابل پخش بودن یک فیلم اظهار نظر می کند. این یعنی این که سنتوری با آن همه جرح و تعدیل مهر و موم می ماند تا تا چند روز دیگر سی دی قاچاقش پخش بشه. این بار اولی نیست که یک فیلم پیش از اکران توقیف می شود مسئله توقیف فیلم های سینمایی یکی از قمارهایی است که تعدادی از سینماگران ایرانی سال هاست با آن بازی می کنند. هنوز یادمان هست که سوسن تسلیمی به دلیل توقیف پشت سر هم فیلم هایی که در ایران بازی کرد ، باشو غریبه کوچک، چریکه تارا، مرگ یزدگرد و شاید وقتی دیگر را در ایران بر اکران ندید. چرا راه دوری برویم مگر بانو مهرجویی نبود که سال ها بعد از ساخته شدن و بعد از تغییر دولت اکران شد. کیارستمی فیلم ساز بزرگی است که همه جهان در کنار نام بزرگانی چون حافظ و سعدی ایران را به نام او می خوانند. سال هاست که از اکران فیلم هایش در سرزمین خودش محروم است. یا جعفر پناهی که سال هاست فیلم می سازد برای توقیف. اما هیچ کدام از این فیلم ها درست سه روز به اکران با دستور مقامات بلند پایه وزارت ارشاد و به دلیل این که برخی از آن خوششان نیامده توقیف نشدند. البته آفساید هم به این دلیل توقیف شد که یکی از نزدیکان سران کشور از آن خوشش نیامده بود. البته کاش وزیر که این قدر صریح نظرشان را به اهالی بهت زده سینما اعلام کردند می گفتند به جز این که با اسم این فیلم که به یک اسم دیگر مجوز ساخت گرفت ؛ موارد تخلف سنتوری چیست؟ البته شخص وزیر با این فیلم ظاهرا از اصل و کل و ابتدا مشکل داشته است. فیلمی که پیش از اکران در جشنواره اعلام شد 160 دقیقه است اما هشتاد دقیقه فیلم گم شده بود. ما نفهمیدیم که مسعود رایگان و رویا تیموریان برای چند صحنه کوچک بازی در نقش دوم این فیلم را قبول کرده بودند؟ مدت هاست دارم صحنه های سنتوری و دیالوگ هایش را مرور می کنم تا ببینم فیلم برتر جشنواره از دید مردم به کدام علت شرعی و عرفی یا سیاسی حتی در جشنواره هم غیر قابل پخش بود؟ یعنی حذف 80 دقیقه از یک فیلم کافی نبوده است و باید تمام آن تعدیل می شد؟ قصد مقایسه نداشتم اما شوخی های رکیک فیلمی که چند وقت پیش مقام پرفروش ترین فیلم سال را از آن خود کرد، قابل سانسور بود یا شرح واقعیتی که در سنتوری گفته می شد؟ شاید هم این یکی از اهداف سینمای ملی ایران است که استادان بزرگ که برگردن سینمای ایران حق بزرگی دارند و هنوز حرفی برای گفتن خانه نشین باشند و جا برای فیلم سازانی که فیلم های نازلی می سازند ...... بگذریم. حالا استاد مهرجویی نیز مانند بزرگان دیگر سینمای ایران باید منتظر باشد تا کی سی دی اورجینال سنتوری که حاصل زحمت او همکارانش است از همان جایی که ما هم نمی دانیم کجاست در دست دستفروشان خیابانی دست به دست بچرخد و به جای این که بر پرده نقره ای دیده شود به سینماهای خانگی برود مثل آفساید، ده، دایره، طلای سرخ، بانو و....
پ .ن : پستم را گذاشته بودم و داشتم وب گردی می کردم که چشمم خورد به یکی دو تا مطلب درباره سینما و مهرجویی و سنتوری.
دومیش نامه محسن مخملباف سال 65 «یعنی مخملباف صددرصد قبل از شب های زاینده رود و نوبت عاشقی و البته سکس و فلسفه » خطاب به سید محمد بهشتی ریاست وقت بنیاد سینمایی فارابی نوشته درباره اجاره نشین ها که اگه اشتباه نکنم امام خمینی (ره) بعدا ازش تعریف کردند و چند وقت پیش در همین دوره کنونی به عنوان بهترین فیلم کمدی سینمای ایران معرفی شد.این توی وبلاگ
استاد سربخشیان بود. البته اصلش مثل این که توی
روزنامه شرق چاپ شده. در مورد این دومی فقط می تونیم باز با تاریخ بخندیم و از مخملباف این روزها ساکن پاریس بپرسیم هنوز هم حاضری با نارنجک مهرجویی را که به پای این سینمای نیم بسمل مانده بغل بگیری؟
Labels: وب نوشت
posted by farzane Ebrahimzade at 1:23 AM
|
<< Home