کوپه شماره ٧

روی جاده
پر برف
پر از رد پاهایی است که
بر نگشته
پ.ن: فقط یک آدم خنگ مثل من می تونه تهران با اون برف قشنگ رو بذاره و راهی اصفهان آفتابی بشه. اون هم برای شرکت در جایزه ای که دبیرش دو تا از جایزه های اصلی رو برد؟!
اما باز این هم یک تجربه بود و به دیدن مرغ آبی ها و پرندگان مهاجری که زایینده رود را برای زمستان انتخاب کردند می ارزید.
پس. پ.ن: درگیر یک کار بزرگم شدیدا. به همین دلیل زیاد راجع به جایزه ادبی اصفهان و وقایعی که دو سه روز گذشته گذشت نمی تونم بنویسم. اما در اولین فرصت مفصل می نویسم.