کوپه شماره ٧

دیروز کدام روزی بود که باید در تو تکرار می شد؟ کاش می دانستی که مدت ها بود خودم را لابه لای زندگی گم کرده بودم و پیدا نمی کردم. انگار این تو بودی که باید می آمدی و پیدایش می کردی. دیگه چه اهمیتی دارد سورس اسنیپ عزیز که دیگران چه می گویند، مهم این است که همه قطعات گمشده وجودم را در یک لحظه با تو پیدا کردم. فرصت نشد بپرسم چرا تو با همه دنیا برای من فرق می کنی؟ چرا هیچکی این لحظه ها را با من قسمت نکرد. حالا دیگه اهمیتی ندارد که حتی این لحظه های با تو بودن دوباره تکرار نشود. مهم این است که حالا می دانم که حسابم با خودم و همه عالم روشن است. دلم می خواهد بدانی برای به دست آوردن همین لحظه ها چقدر روزها حسرتشان را کشیدم. حالا دیگر می دانم که گدرم از خودم و همه دنیا تمام شده و من تعریف تازه ای از خودم را به دست آوردم. تعریفی که در لحظه های تو و شاید دقایق من آمد و در وجودم جاری شد. حالا می دانم که اکسیری که تو با وجود من ساختی دوای دردی بود که همه این سال ها با خودم همراه کرده بودم. تو بودی که با شرابی ناب وجودم را لبالب کردی. دیگه اهمیت ندارد که دیگران چه می گویند و تو من را از خودت بر حذر می کنی، دیگه اهمیت ندارد که دیگران من را ندیدند که من لحظه تو را تا همه زندگی به همراه دارم. حالا دیگر قفلی که روی حافظه و حسم زده شده بود برداشته شده و امشب فکر می کنم باید بنویسم. برای لحظه ها و واژه هایی که برایم پیدا کردی از تو سپاسگذارم
پ.ن: این پست را برای خودم نوشتم

عکس از خودم

مرد آرام و تنهاي تئاتر و سينما و بيشتر تلويزيون هم رفت. احمد آقالو را مي گويم با آن تن صداي خاص و بازي‌هاي مخصوص به خودش در حالي كه همه ما فراموشش كرده بوديم و مدت‌ها بود سراغش را نگرفته بوديم رفت.
طعنه جالبي روزگار دارد. ديشب همين طور بدون دليل رفتم توي رديف كتاب‌هاي كتابخانه‌ام خروس رحمانيان را برداشتم و يك بار ديگر با كاكا نقشبند و ماه جان و ليلما همراه شدم و باز از داستان ماه جان و دلالي‌ها و مرگ عجيب كاكا نقشبند يا آن روز سرد زمستاني افتادم كه به چه بدبختي توانسته بودم بليت اين تئاتر را بگيرم و بعد در ميان هياهوي جشنواره نمي دونم چندم فجر تئاتر توي صحنه در تالار چهارسو روي زمين نشسته بودم و اين تئاتر را ديدم و باز حس عجيبي كه با تئاتر دارم به سراغم آمد. هنوز از حس و حال بيرون نيامده بودم كه پاي اينترنت ديدم كه كاكا نقشبند دوست داشتني هم رفت و به خاطره‌هاي ما پيوست. يك دفعه ياد آخرين باري كه از نزديك احمد آقالو را ديدم افتادم. روز سردي در بهمن سال 86 كه به دعوت محمد رحمانيان رفته بودم سر آخرين تمرين‌هاي مانيفست چو. همان موقعي كه بعضي‌ها نذاشتن اين تئاتر اجرا شود تا امسال كه قرار است دي ماه بي حرف پيش به صحنه برود اما حالا بدون احمد آقالو اما با حضورش. بگذريم احمد آقالو اون روز اومده بود تا در تمرين باشد. با اين كه بخش‌هايي كه اون بازي مي‌كرد قرار بود تلويزيوني پخش شود اما سر تمرين‌ها حضور داشت. مريض بود اما همچنان مسلط تئاتري را كه به زبان انگليسي اجرا مي شد را بازي مي‌كرد. يادم هست زماني مي‌خواستم بيايم آقالو هم از ساختمان كارنامه بيرون آمد. البته بعدش هم بازي درخشان او در تله تئاتر پسران آفتاب و دل سگ محمد يعقوبي. يادم افتاد از شهادت خواني قدمشاد مطرب در تهران.
راستش ديشب كه خبر را خواندم خيلي دلم گرفت. بيشتر از اين كه باز بعد از مدت‌ها يادمان افتاده كه يك زماني كه بازيگري به نام احمد آقالو هست و حتما فردا كه امروز است كلي با سوز و آه در روزنامه‌ها و خبرگزاري‌ها يادش مي‌كنيم و البته در تشييع جنازه كلي آدم مي آد كه با هنرپيشه‌ها عكس بگيره و بعد تمام. دلم گرفت براي اين كه در تمام اين سال‌ها جز محمد رحمانيان و يعقوبي و هما روستا چه كسي در بدترين شرايط و در عين بيماري ياد احمد آقالو افتاد؟ كدام يكي از ما از خودمان پرسيديم اين بازيگري كه اين طور در نقش‌هايش خوب بازي مي‌كرد، كجاست و چه مي‌كند؟ مي دونم دارم غر مي زنم. اما بيشتر از اين كه به همه غر بزنم به خودمه. موضوع من الان احمد آقالو نيست؛ مشكل من اين جبر تاريخي و فراموشي عميقي است كه ما داريم و درد مرده پرستيمان همين.
بگذريم هربار همه اين حرف‌ها را با خودم مرور مي‌كنم اما چه فايده بازهم يادم مي‌رود.

پ.ن: اين روزها اصلا خوب نيستم. منتظرم اما مي دانم انتظارم پايان ندارد.

سینمای فردین و حاتمی هم رفت
مثل همیشه خبر ساده بود. ساده ساده سینما جمهوری همون سینما نیاگارا و به قول همه سینمای فردین در آتش سوخت. وقتی خبر را شنیدم لرزم گرفت. می دونم این هم یه اتفاقه مثل همه اتفاقاتی که ممکنه هر روزه بشنویم. مثل خبر درگذشت آدم هایی که می شناسیم و دوستشان داریم. خبرو که شنیدم یک دفعه یاد عکس هایی افتادم که از هنرمندان و فیلم های بزرگ سینما روی شیشه هاش بود. اما سینما جمهوری یا همون سینما نیاگارا با بیشتر خاطرات خوب من از کودکی تا جوانی همراهه. از اولین باری که سالن تاریک سینما را تجربه کردم تا روزهایی که پنهون از خانواده به هوای کلاس از کلاس در می رفتیم و سر از سینما در می آوردیم. امروز بعد از دیدن اون پرده سوخته یک دفعه بغضم گرفت. شاید مثل روزی که داشتم خبر مرگ اکبر رادی را می نوشتم. سالگردش همین روزهاست. نه زیادی احساساتی نشدم به روزهایی گذشته فکر کردم. سینما جمهوری همیشه گزینه اول سینما رفتن من و مرجان و بعدها فهیمه بود. آخه بعد از سینما ماژستیک که بعدا شد سعدی نزدیکترین سینما به خونه ما بود که اول ها تو کوچه خرداد پلاک 18 بود و بعد هم که آمدیم خیابون فلسطین خوب باز نزدیکترین و دم دست ترین سینما که هم فیلم های خوبی رو اکران می کرد و هم کیفیت صدا و تصویرش بهتر از بقیه سینماها بود. یادم نمی ره اولین باری که رفتم سینما یادم اول انقلاب بود وقتی دیگه همه از شور و حال انقلاب افتاده بودند و دیگه کسی نمی ترسید بر سینما اما من می ترسیدم. تازه مریضی زردیم خوب شده بود. شش ساله بودم یادم نیست چه فیلمی بود اما خارجی بود. با دختر دایی هام و مامانم رفتیم همین سینما نیاگارا. برق های سینما که خاموش شد دلشوره منم شروع شد همش فکر می کردم الان سینما مثل اون سینمایی که آتیش گرفت و مردم زنده زنده سوختند ما هم می سوزیم. این ترسی بود که همیشه با دیدن فیلم گوزن ها بخصوص اون صحنه ای که سید داره تو اتاق داره با قدرت درباره معتاد شدنش حرف می زنه همراهمه. ترسی که وقتی برای اولین بار سوار هواپیما شدم با من بود. یکی دو ماه قبلش بود. اون موقع تازه یک هواپیما سقوط کرده بود و با این که تصوری از مرگ نداشتم اما نمی دانم چرا می ترسیدم از اون بالا بیافتیم پایین. حرف سینما بود فیلم که شروع شد ترس من بیشتر شد انقدر که اول دستام یخ کرد و بعد هم دست مامان رو گرفتم و شروع به گریه کردم اولش یواش و بعد بلند بلند جوری که مامان مجبور شد منو بیاره بیرون از سینما. بعدش دیگه نیاوردم سینما تا زمانی که مدرسه موش ها اکران شد. به جاش منو می برد تئاتر. اما بعد از مدرسه موش ها دیگه از سینما نمی ترسیدم. با این که مرگ را از طریق تعلیمات دینی شناخته بودم. از همون موقع هم به قول مامان پای سینما رفتن پیدا کردم. بزرگتر که شدم فهمیدم این سینما مال فردینه. فردین بازیگر محبوب من بود. بخصوص سلطان قلب ها را خیلی دوست داشتم و البته دارم. چقدر می رفتم سینما که شاید یک روزی آقای فردین را ببینم. چه فیلم هایی را در این سینما دیدم بماند. شاید زمانی که دلشدگان را در سینما نیاگارا دیدم باور نمی کردم که نیمی از این سینما مال علی حاتمی بوده. ... عروس افخمی رو هم توی همین سینما دیدم. حالا که فکر می کنم یادم می آد چه روزهای سرد زمستونی توی برف و باران به هوای دیدن فیلم های جشنواره توی صف های طولانی ایستادیم. یادش بخیر روزهایی که می رفتم اورژانس تهران دنبال ژامک دم درش می ایستادم و به عکس هنرپیشه هاش خیره می شدم. کنارش یک مغازه بود که خوشمزهای زیادی داشت. بعدا لوازم خانگی فروشی شد و این آخریا موبایل فروشی شده. البته بعد از این که رفتم دانشگاه دیگه کمتر می رفتم سینما نیاگارا . اما هر چند وقت یک دفعه از جلوش رد می شدم. چند وقتی بی رونق شد اما بعد از این که بازسازیش کردند شنیدم که لیلا حاتمی و علی مصفا توی سینما یک کافه راه انداختند. یک کافه با صندلی های لهستانی و خوراکی های عجیب. من یک بار قهوه قجری را تجربه کردم.
حالا بخش دیگری از خاطرات کودکی و نوجوانی و جوانی من و خیلی دیگر از دوستانم سوخته و نمی دانم شاید مثل سینما آزادی 9 سالی طول بکشه تا دوباره برگرده. البته بستگی دارد به مالکانش.