کوپه شماره ٧

کمتر از چهارسال از زلزله ويرانگر دی ماه 1382 می گذرد. در طول اين سال ها، گروه های مختلفی از مردم و مسئولان، به اين حادثه پرداختند و با کمک های مادی و معنوی، برای بازسازی شهر کوشيدند. اما کمتر تلاشی از ميان همه کوشش هايی که شد، از بازسازی ظاهر شهر فراتر رفت و کمتر فردی از ميان هزاران علاقه مند و تلاشگر اجتماعی، به وضع روحی مردم بم پرداخت.
این بار، انجمن غير دولتی بم بمان با همکاری دانشگاه شهيد باهنر كرمان و يونيسف، قصد دارد تا تلاش خود را معطوف به مردمی کند که از اين حادثه آسيب ديدند. در اولين گام نيز، برپایی سلسله نمایشگاه هایی با موضوع "كودكان بم"، به عنوان پروژه ای مشترک بین نهاد علمی دانشگاه، موسسه بین المللی یونیسف و انجمن غیر انتفاعی بم بمان تعریف شده است.
هدف از اجرای این نمایشگاه ها، این است که وضعيت امروز كودكان بم به تصوير كشيده شود تاذوق بصري و زيبايي شناختي شهروندان آسيب ديده بمي، پرورشي دوباره يابد. از سوی دیگر، ارایه نگاهی تازه به خانواده ها و مسئولان بمی، درباره حقوقی که کودکان این شهر دارند و از آن محرومند، بخش دیگری از هدف این پروژه است.
دانشگاه شهيد باهنركرمان و يونيسف، طی سال های گذشته، پروژه مشتركي را تحت عنوان " شهر دوستدار كودك" در بم و به سرپرستي دكتر زند رضوي، استاديار دانشگاه شهيد باهنر، اجرا مي كنند. سلسله نمايشگاه هايي با موضوع "كودكان بم" در سطح شهر بم و مدارس اين شهر، يكي از طرح هاي اين پروژه است.
انجمن بم بمان، برای اجرایی شدن این پروژه، از تمامی عكاساني كه تمايل دارند عكس هاي خود را به صورت داوطلبانه در اختيار اين پروژه قرار دهند، دعوت می کند تا با انتخاب عکس های مرتبط خود، ما را در ارایه تصویری تازه به مردم بم، یاری رسانند. برای رسیدن به اهداف این نمایشگاه، خواهشمند است عکس هایی را برای ما ارسال کنید که طی یک سال گذشته گرفته شده اند. بدیهی است تمامی حقوق عكاسان در نمايشگاه محفوظ بوده و عكس ها با نام به نمايش درآمده و پرداخت نشدن هزينه اي بابت عكاسي از سوی مجری نيز به اطلاع عموم خواهد رسید. تمامی هزينه هاي اجراي نمايشگاه، اعم از چاپ عکسها، هزینه ارسال آن ها و تامین محل نمایش آن ها، از سوي مجريان پروژه پرداخت مي شود.همچنین عكس ها در قطع 40×30 به نمايش در خواهد آمد.

از علاقه مندان به همکاری تقاضا می شود تا عكس هاي خود را به پست الكترونيكي bambemanngo@yahoo.com يا Febrahimzade@gmail.com ارسال نمايند.
مهلت ارسال آثار اول شهريور ماه است.
پ .ن : دوستان عکاسی که به بم سفر کردند این دعوت نامه رسمی است از شما از طرف بچه های بم که چشمانشان در انتظار قاب های زیبایی است که شما در برابر چشمانشان می گذارید. اگه دوست داشته باشید به این ضیافت دعوتتون می کنیم. این نمایشگاه در ادامه برنامه های بم بمان برای کمک به مردم بم است. ما ماه گذشته نمایشگاه بم امروز را به یاری دوستان عزیز عکاسی که ما شرمنده لطفشان کردند برگزار کردیم. این نمایشگاه در بم و برای بچه های بم است.

برای من یک بره بکش. هی آقا، هی آقا بی زحمت برای من یک بره بکش. یک بره که نه زیاد پیر و نه زیاد جوون باشه. آخه می دونی من یک بره دیگه دارم که تنها است. یه بره می خوام که توی سیاره کوچولوی من کنار اون یکی واسه خودش راه بره و بوته های درخت بااباب روبخوره. آدم از آینده چه خبر داره. گیرم یه چند وقت دیگه که من برگردم بتونه از گلم محافظت کنه. هی آقا من تو رو می شناسم آره من تو رو می شناسم. تو کجا و این دریای بیکران کجا. انگار هزار سال از اون روزی که من تو رو زیر صحرای داغ دیدم گذشته. تو گمانم خواب بودی و من مثل تو هزار میل دورتر از هر آبادی بودی. یک چیز اون پرنده آهنیت شکسته بود و ... یادته منم مثل تو بعد از یک سفر دور آمده بودم. تو هاج و واج نگاهم کرد و گفتی چی؟و من تکرار کردم:«یک برّه برام بکش...»
جوری نگام کردی که انگار یک آدمی دیدی که از یک ستاره یا سیاره دیگه اومده باشه. هرچند مثل بقیه آدم بزرگ ها سخت پذیرفتی من از اخترک ب 612 آمدم که یک اختر شناس ترک ثابت کرده بود وجود دارد. همون طور سخت پذیرفتی که داستان های دیگه ای که برات از اون هفت تا اخترکی که سر راهم بود تعریف کردم. اما تو باور کردی. همون طور که سر سفت کردن یک پیچ سفت به بزرگترین راز اخترک من پی بردی. گلم. اون روز من رو عصبانی کردی و من با خشم و گریه اعتراف کردم:«کرورها سال است که گل‌ها خار می‌سازند و با وجود این کرورها سال است که برّه‌ها گل‌ها را می‌خورند. آن وقت هیچ مهم نیست آدم بداند پس چرا گل‌ها واسه ساختنِ خارهایی که هیچ وقتِ خدا به هیچ دردی نمی‌خورند این قدر به خودشان زحمت می‌دهند؟ جنگ میان برّه‌ها و گل‌ها هیچ مهم نیست؟ این موضوع از آن جمع زدن‌های آقا سرخ‌روئه‌یِ شکم‌گنده مهم‌تر و جدی‌تر نیست؟ اگر من گلی را بشناسم که تو همه‌ی دنیا تک است و جز رو اخترک خودم هیچ جای دیگر پیدا نمیشه و ممکن است یک روز صبح یک برّه کوچولو، مفت و مسلم، بی این که بفهمد چه‌کار دارد می‌کند به یک ضرب پاک از میان ببردش چی؟ یعنی این هم هیچ اهمیتی ندارد؟ اگر کسی گلی را دوست داشته باشد که تو کرورها و کرورها ستاره فقط یک دانه ازش هست واسه احساس وشبختی همین قدر بس است که نگاهی به آن همه ستاره بیندازد و با خودش بگوید: «گل من یک جایی میان آن ستاره‌هاست»، اما اگر برّه گل را بخورد برایش مثل این است که یکهو تمام آن ستاره‌ها پِتّی کنند و خاموش بشوند. یعنی این هم هیچ اهمیتی ندارد؟» تو آن روز توی آغوشم کشیدی و دلداریم دادی. تو اون جا بود که فهمیدی گلم منو را اهلی کرده همون طور که من روباه رو اهلی کردم. آخه می دونی گلم با همه گل های دنیا فرق می کرد. گلی بود سخت خودپسند. گیرم حق داشت. گفتم آخه اون زیباترین گلی بود که دیده بودم. گیریم من بلد نبودم با گلم چطور رفتار کنم. اما گلم بود که من رو به این سفر دور و دراز راهی کرد. سفری که تو رو شناختم. زمین رو با تموم خوبی ها و بدی ها و روباهم رو. روباه خیلی چیزها یادم داد:«جز با دل هیچی را چنان که باید نمی‌شود دید. نهاد و گوهر را چشمِ سَر نمی‌بیند،ارزش گل تو به قدرِ عمری است که به پاش صرف کرده‌ای، انسان‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند اما تو نباید فراموشش کنی. تو تا زنده‌ای نسبت به چیزی که اهلی کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گُلِتی...» می دونی من مسئول گلم بودم و باید می رفتم به اخترک خودم. یادته بهت گفتم:«همه‌ی مردم ستاره دارند اما همه‌ی ستاره‌ها یک‌جور نیست: واسه آن‌هایی که به سفر می‌روند حکم راهنما را دارند واسه بعضی دیگر فقط یک مشت روشناییِ سوسوزن‌اند. برای بعضی که اهل دانشند هر ستاره یک معما است واسه آن بابای تاجر طلا بود. اما این ستاره‌ها همه‌شان زبان به کام کشیده و خاموشند. فقط تو یکی ستاره‌هایی خواهی داشت که تنابنده‌ای مِثلش را ندارد.»
من بارها تو را بعد از اون شبی که مار کمکم کرد پیش گلم برگردم به تو نگاه کردم و خندیدم.راستی یادم نره بهت بگم من خودم هوای گلم را داشتم. حالا کمتر خودپسنده. اون و من و بره داریم توی اخترک من همونی که اون ستاره شناس بهش می گه ب نمی دونم چند هستیم. راستی ماه روباه رو هم پیش ما فرستاده. با سه آتشفشان و هزار فواره روشن. شنیده بودم تو چند سالیه که نیستی. گفتم گیرم این بار هواپیمات توی صحرایی خشک فرسنگ ها دورتر از هر آبادی خراب شده. نمی دونم چه بادی من رو کشوند این جا لب این دریا. آمده ام بهت بگم نامه ام به دستم رسید . همون که نوشته بودی :«یک راز خیلی خیلی بزرگ این جا هست: برای شما هم که او را دوست دارید، مثل من هیچ چیزِ عالم مهم‌تر از دانستن این نیست که تو فلان نقطه‌ای که نمی‌دانیم، فلان بره‌ای که نمی‌شماسیم گل سرخی را چریده یا نچریده...» شنیدم دنبال من اومدی. خودم اومدم بگم توی اخترک من جای برای تو و گلم و بره و روباه هست. گیرم کمی تنگ اما من و گل و بره و روباه منتظرتیم. یادت رفته ما همدیگر را اهلی کردیم و حالا مسئولیم.
پ ن: 31 جولای سالگرد آنتوان دو سنت اگزوپري»، نويسنده و خلبان فرانسوي و خالق «شازده كوچولو»است که در سال 1944 پس از پروازي بر فراز درياي مديترانه ديگر ديده نشد. سنت اگزوپري، نويسنده‌اي شاعر و مخترعي با استعداد و مردي متفكر است. در آثار او كه همه حاكي از تجربه‌هاي شخصي است، تخيلهاي نويسنده‌اي انساندوست ديده مي‌شود كه در دنياي وجدان و اخلاق به سر مي‌برد و فلسفه‌اش را از عالم عيني و واقعي بيرون مي‌كشد. شخصيت پرجاذبه سنت اگزوپري كه نمونه واقعي بلندي طبع و شهامت اخلاقي بود، پس از مرگش ارزش افسانه‌اي يافت و آثارش در شمار پرخواننده‌ترين آثار قرار گرفت. شازده کوچولو یکی از دوست داشتتی ترین داستان های کودکانه ای است که خیلی از آدم بزرگ ها هم با آن آشنا هستند و دلشان برای شازده کوچولو و خالقش تنگ شده است. به قول شازده کوچولو کی از آینده خبر داره. اون آقای مهربون راه اخترک ب 612رو گرفت و آمد.
پس پ . ن: این روزها دچار چت زدگی شدیدم. در ضمن درگیر خواندن متن انگلیسی هری پاتر بودم. اگه ننوشتم به این دلیل بود. هرچند که هری پاتر بالاخره تموم شد و به زودی ازش خواهم نوشت.

«امشب شعری خواهم نوشت»

شعري كه نام تو را كه
«با لبانی متبسم به خوابی آرام فرو رفته اي»
تكرار كند
خوابي كه اين روزها همراه تو شده است
همان خوابي كه سرودي كرده بودي
«پر طبل تر از حیات»
خواب خود را
با فصلها در میان نهاده ي
«با فصلی که در می گذشت؛»
من در انتظار فصل سردي ام كه درونم جريان دارد
به جستجوي آن فصل بودم
تو
خواب خویشتن را
«با برفها در میان نهادي
با برفی که می نشست؛»
من به پاييزي بي بهار متصلش كردم
«تو خوابت را
رازی کردي»
و من راز خواب تو را از بامداد خواستم
من خواب تو را
فرياد زدم
«چنان چون سنگی
که به دریاچه ئی
و بودا
که به نیروانا.»
آن چه ماند حسرتي بود
از نامي كه
بروي سنگي ساده حك شده بود
پ . ن : براي بامداد بزرگ كه با پريايش كودكانه خوابيديم و با قصه مردي كه لب نداشت و دختراي ننه دريا خواندن را آموختيم با عاشقانه هاي پل الوارش عاشق شديم و از زخم قلب آمان جان آباييش درد كشيديم و از مرثيه اينگاسو همراه با مرگش سروده هايش را خوانيدم. براي بامداد بزرگ همزمان با يك دوم مرداد ديگر.

اين عكس را از اينترنت پيدا كردم نمي دونم عكاسش كيه اما هر كسي هست هر چي گشتم نامش را پيدا نكردم ببخشه

بانو سلام
نمي دانيد از ديروز كه شنيدم شما كسالت دارد چقدر حالم بد است. دروغ چرا از زماني كه آن خبر زبانم لال زبانم لال دروغي كه پيچيده بود را شنيدم دلم كنده شد. آخر من شما را خيلي دوست دارم. باور كنيد بانو يك لحظه فكر كردم بار ديگر مادربزرگم را از دست داده ام. بهتون نگفتم اما من هميشه فكر مي كردم شما مادربزرگ من هستيد. ببخشيد ها اما اين خيال را سال هاست كه دارم بانو. از زماني كه در پانزده سالگي براي براي اول سووشون شما را خواندم. برای نسل ما شما تنها یک نام نیستید. به قول شهریار مندنی پور عزیز همشهری شما که این روزها جلای وطن کرده شما مادر اندوهانمان هستید. این را سالگرد تولد سه سال پیش شما نوشت. همان موقعی که زنگ زدم تا درباره شما بنویسم. شما همیشه تنها کسی هستید که نویسنده ای گمنام مثل من می خواهد شبیه تان بنویسد. می دانید من از نسلی هستم که با داستان های شما زندگی کرده ایم. من هر کدام را ده ها بار بیشتر خواندم . سووشون را نه یک بار صدها بار باور کنید بانو اغراق نمی کنم. هر بار که حالم خوب است. یعنی هروقت زيادي خوشحالم مي‌خونمش. هروقت خيلي حالم بده می رم باز شروع می کنم از باي بسم الله اش كه نوشته بود تقديم به دوستم كه جلال زندگيم بود خواندم و براي باز صدم همراه با زري همراه می شم در شهري شبيه محله مردستان همه خاطرات تلخ و شيرينش. قدم می زنم همان شهری که برای شما چون بهشت است. هربار که به زادگاهتان می روم کتاب را با خودم می برم. می برم تا بدانم این مریضخانه مرسلین کجاست؟ آن قدر هیجان زده شده بودم که دخترهای قونسول را ببینم. دفعه آخر دنبال جنازه غریب خانه زری تا گورستان جوان آباد رفتم. اما نمی دانستم که یوسف آن قدر غریب بود که حتی سنگ قبر ندارد. اما باز هم همراه شدم با زري در سووشون دوباره در مرگ يوسف. باورتون نمی شه اما هر بار که می خونمش نمی خوام تمام بشه. نمی خوام برسم آن ظهر تلخ امرداد. همان روزی که یوسف با کاکل خونی به خانه باز می گردد. صدها بار از خودم پرسیدم مگه نه این که امرداد یعنی بی مرگی پس چرا یوسف در این روزهای تلخ رفت؟ راستی بانو سال هاست که در این مانده ام که چه کسی پیشانی یوسف را شکست؟ کار کلو نبود. می گفتم هر بار بغض می كنم و برای زری می خونم: گریه نکن خواهرم . در خانه ات درختی خواهد رویید و درختهای در شهرت و بسیار درختان در سرزمینت . و باد پیغام هر درختی را به درختی خواهد رسانید و درختها از باد خواهند پرسید : در راه که می آمدی سحر را ندیدی؟» بانو در عکس دیدم چشمانتان بسته است. یادتان نرفته :« سحر نبود. نور از پشت شیشه پشت پلک هستی افتاد و به قلبش راه یافت.» حتما این نوری است که به قلب شما هم راه یافته. می خواستم به دیدنتان بیایم شنیدم که ممنوع الملاقات شدید. خانواده حق دارند شما باید آرام باشید تا بهتر شوید. اما خیلی دلم می خواست بیایم بیمارستان پارس و ببینم اگر هستی و مراد آمده اند بپرسم بالاخره کوه سرگردان را رد کردند؟ حتما مرتضی را که الان برای خودش جوان رعنایی شده را هم همراه خود آورده اند. راستی افسرالملوک فرخی نرفته خارج از کشور؟ حتما شبیه پدرش شده با آن ص های که چشمانش هستند.
بگذریم. بانو امشب و دیشب باز شروع کردم به خواندن سووشون. آن هم به صدای بلند. دلم می خواهد از این جا صدایم را بشنوید. بانو از شما می خواهم هر چه زودتر چشمانتان را بازکنید. سایه شما همیشه بر سر ما خواهد ماند.