کوپه شماره ٧

هر شهري براي من شبيه آدم‌هاست. مثلا تهران يك خانم جا افتاده است كه كمتر به خودش مي‌رسد و شيراز شبيه پدربزرگ‌هاست. شايد به همين دليل بود كه دمشق براي من حكم يك خانم پير را داشت كه روي لباس‌هاي دمدمه و البته فاخرش زيورهاي بدلي شيك انداخته بود. اين مهمترين تصويري است كه من از قديمي‌ترين پايتخت جهان در ذهن من باقي مانده است. دمشق واقعي دو رويه دارد يك رويه رويه قديمي آن است كه البته ريشه در تاريخي بيش از 2000 ساله دارد. اين بخشي از دمشق است كه ما ايراني‌ها شيعه از آن مي‌شناسيم. خرابه‌هاي شام، بازار حميديه و البته بخش تاريخي دمشق كه حصار و قلعه آن قرار دارد. اما دمشق رويه ديگري هم دارد. رويه اي كه همان بدليجات شيكي است كه به سر و رويش انداخته است. بخش تقريبا نيمه مدرن يك شهر عرب. همين بخش اين شهر قديمي براي من جالب بود. دمشق به زيبايي بيروت نيست، اما ازش بدت نمي‌آد. با اين كه سابقه چند هزار ساله داره اما حسي كه توي اصفهان داري كه فكر مي‌كني داري توي تاريخ قدم مي‌زني رو نداري. توي اين دو باري كه به اين شهر سفر كردم خيلي آدرساشو بلدم. مي دونم كه مزه التوسرا يعني كوي دانشگاه دمشق. مكاني كه دانشگاه اين شهر قرار داره و البته جزو محله هاي تازه سازشه. بزرگراهي با خونه‌هاي كوچك كه يادگاري زماني است كه مردم اين شهر مرام سوسياليستي داشت. سفارت ايران هم در همين خيابان قرار دارد. كنار سفارت كانادا. توي همين مزه توسرا مي‌تونيد كلي كافي‌شاپ پيدا كنيد. كافي‌شاپ‌هايي كه با قيمت خيلي كم مي‌تونيد شام بخوريد يا چايي و ساعت‌ها از اينترنت مجانيشون استفاده كنيد.

دمشق قديم، دمشق جديد

ميدان مرجع و بازار حميديه رو هم كه هر ايراني رفته باشه دمشق مي‌شناسه. همون جاييه كه به دليل نزديكيش به حرم حضرت رقيه و البته مسجد جامع اموي مركز تجمع ايراني‌هاست. در اين منطقه اصلا احساس غريبي نمي‌كنيد چون از هر طرف كه رد بشي كلمات فارسي را مي‌شنويد. البته بيشتر كاسب‌ها هم فارسي مي‌فهمند. پول رايج در اين بخش دمشق البته ريال است.

باب توما دريچه اي به گذشته و حال شهر

اما اون طرف تر از همين ميدان محله‌اي وجود داره كه با اين كه ظاهري قديمي داره اما يكي از زيباترين بخش‌هاي دمشق است:« باب توما» باب توما محله ارامنه دمشقه. اسمش منصوب به يك كشيش است كه از شهر محافظت كرده. باب توما هم محله خريده هم محله خوش گذروني. يك بازار خيلي خوب داره كه اگر دنبال مارك و اين برنامه‌ها باشيد مي‌تونيد برندهاي خوبي را پيدا كنيد. اما از اون طرف در بخشي از همين محله شما با تعداد زيادي رستوران و بار و البته قهوه خانه رو به رو مي‌شيد. رستوران‌هايي كه غذاهاي عربي رو سرو مي‌كنن. بارهايي كه مشروبات الكي و غير الكي رو در اختيار مشتريا قرار مي دهند و احيانا اگر موسيقي عربي زنده رو بخواين مي‌تونيد توي همين رستورانا پيدا مي‌كنيد. توي باب توما ساختمان‌هايي با صدها سال قدمت مي‌تونيد ببينيد. يكي از بخش‌هاي جذاب باب توما براي من سقاخونه‌هاي قشنگيه كه جاي جاي شهر قرار داره. فرق اين سقاخونه‌ها با سقاخونه هاي ما اينه كه به جاي تمثال حضرت علي مجسمه‌اي از حضرت مريم با فرزندش قرار داره. البته سقاخونه كه مي‌گم منظورم جايي كه شمع روشن مي‌كنن نه جايي كه آب مي‌خورند. بالاي سر بيشتر خونه ها هم مي‌تونيد صليب يا تمثال حضرت مريم را ببيند. امسال توي وسط باب توما يك دير پيدا كردم كه تعدادي از راهبه‌ها توش زندگي مي كردند. حيف كه دير بود نمي‌شد رفت توي دير ديد راهبه‌هاي مور نظر چطوري زندگي مي‌كنند.

ادامه دارد

Labels: سفر نوشت

یک بار دیگه هم همین جا نوشتم که سفر فرصت خوبی برای شناخت برای رسیدن به جواب سئوال های که داشتم و پیدا کردن سئوال‌های تازه. دیدن دنیاهایی که شاید خیلی هم متفاوت از دنیای تو نباشند اما خیلی هم دور از دنیای تو نیستند.

We are Women in all over the world, we want peace every were

I m from here ur from ther, we want pece every were

این حرف مشترک ما بود.

این سفری برای من مسیری بود تا با دوستانی تازه آشنا شوم و زنانی را از نقاط مختلف دنیا ملاقات کنم شبیه خودم. در این سفر ما زنانی بودیم از سراسر دنیا برای گسترش شعار صلح. زنانی از انگلیس، ایتالیا، ترکیه، فلسطین، لهستان، سوریه، اتریش، استرالیا، ایران، لبنان، اردن، فرانسه، آلمان، ژاپن و.... همجنسانی از سراسر دنیا با زندگی‌هایی متفاوت اما با مشکلاتی شبیه مشکل تو. به قول مارگارت خانم انگلیسی مهربانی که در این سفر همراه ما بود هر کدام از ما با کوله باری از تجربیات و مشکلاتمان آمدیم این جا تا با کمک هم اگر بتوانیم درد دیگری را حل کنیم. این را زمانی گفت که هر کدام از ما تجربه‌های زندگی‌هایمان را گفتیم و تازه آن جا بود که فهمیدیم که در این دنیا تنها نیستیم. ما همراه شده بودیم تا به همه دنیا به زبان های خودمان کلمه صلح را بیاموزیم. PEACEسلام یا صلح. چه تفاوتی دارد مهم این بود که در راهی قدم گذاشته بودیم که به این نام خوانده می‌شد.

این سفر فرصتی بود برای پیدا کردن دوستان تازه‌ای از سرزمین‌های دور و نزدیک. فرصتی برای معرفی خودت و آشنایی‌های تازه. چقدر احساس غرور کردم، وقتی همراه با دوست لهستانی و فلسطینی‌ام با دیدن کودکان آواره فلسطینی در صبرا و شتیلا بعض کردیم، دوست ترکیه‌ات شال سبز تو را با نهایت عشق روی شانه‌اش نگهداشت و اشک‌های دوست ایتالیایی و انگلیسی‌ات را هنگام وداع از روی گونه‌هایشان پاک کردی و قول دادی که مواظب خودت باشی. امشب که داشتم یادگاری‌های دوستانم را روی بلوزم می خواندم نوشته دوست فنلاندیم بیشتر از همه به دلم نشست که نوشته بود شما خواهران ما در ایران در مسیری که برای تغییر زندگی انتخاب کردید تنها نیستید.

این سفر فرصتی بود برای شناخت بیشتر خودمان و این که چقدر توانایی داریم.

پ.ن: یک بار دیگه اومد اول آبان را می گم. این 34 هم تمام شد و به 35 رسیدم.فقط همین.

Labels: سفر

دوست خوبم حسین جان سلام

نمی‌دانم این نوشته را خواهی خواند یا نه اما این نوشته خطاب به توست که با سلامی دوستانه آمدی و بی خبر رفتی. هرچند که فکر می کنم که همین رفتن بی‌خداحافظی برای دیدن دوباره و به زودی نشانه خوبی است پس با آرزوی دیداری به زودی سلام

این نوشته به بهانه سفر طولانی تو و به یاد همه دوستانی است که این روزها سرزمین مادری را ترک کردند.

حسین جان از آخرین باری که دیدمت و با تو حرف زدم مدت زیادی نگذشته انگار همین دیروز بود که با دوستان مشترکمان روی ایوان خانه هنرمندان نشسته بودیم و از هر دری سخنی می‌گفتیم. یادم هست که آن روز هم مثل همه دفعاتی که همدیگر را می‌دیدیم تو از رفتن می‌گفتی از این که باید رفت و من مثل همیشه با شوخی گفتم که منم می آم. و تو که مثل همیشه گفتی: خیلی نامردی که با این همه دوستی که اونطرف داری کاری نمی کنی. راستش را بخواهی آن روز هم مطمئن بودم که بالاخره خواهی رفت. این حدس ساده کمتر از یک ماه بعد از آن دیدار به یقین تبدیل شد. وقتی فهمیدم که علت خاموش بودن دائمی موبایلت سفرت است.

راستش وقتی مطمئن شدم که رفتی حس چندگانه ای داشتم مثل همه وقت هایی که خبر رفتن دوستانمان را به آن سوی آب ها می شنیدم. حسی با ترکیب خوشحالی و غم. می‌دانی هر کدام از دوستان که به دنبال آسمان تازه به آن سوی مرز ایران سفر می‌کنند تکه ای از وجود ما را با خود می برند. تکه ای از خاطرات مشترک و لحظه های با هم بودن را. آخر ما روزهای خوبی را در کنار هم به خاطره رساندیم. خاطره هایی که همان تکه هایی زندگی ماست که گفتم از ما جدا می‌شود. با این همه خوشحالم که بالاخره راه خودت را پیدا کردی. اما غمگینم که مثل خیلی دیگر از دوستانمان دور از خانه مادری وطن ساکن شدید. دلم برایت تنگ شده همش به یاد سفرمان به اصفهان داشتیم. یادته چه سفری بود؟ همان سفری که من غربی مهربانی را یافتم. عکس هایی که تو از من گرفتی را با این خاطرات رو به رویم و آن ها را تازه می‌کنم.

حسین جان حرف‌ها و خاطرات مشترکمان کم نیست اما همه آن ها باشد برای دیدار دوباره. برای تو و همه دوستانی که دورتر از این مرز زندگی را انتخاب کردند آرزوی زندگی خوب را دارم و می‌دانم دوست هنرمندی مثل تو همیشه موفق خواهد بود و فقط می‌گویم: برادر عزیزم، دوست خوبم به امید دیدار

پ.ن: فردا صبح بعد از 15 روز سفر و ننوشتن باید به زندگی عادی و کار برگشت. ن

Labels: دل نوشت

Labels: سفر نوشت