کوپه شماره ٧
Sunday, March 01, 2009
بي خانماني
نه من خانه‌اي ندارم، سقفي نمانده است. در و ديوار خانه من همين‌هاست كه مي‌نويسم. همين طرز نوشتن از راست به چپ است. در اين انحناي نون است كه مي‌نشينم. سپر من از همه بلايا سركش ك يا گ است
هوشنگ گلشيري
پ.ن: بعضي وقت‌ها يك جمله يك كلمه چقدر مي‌تواند زندگي هر كسي را عوض كند. سال 76 بود شايد هم يك سال ديگر كه من اين نوشته گلشيري را خواندم و خواندش برام چقدر عجيب بود. يادمه اين جمله را نوشتم و روي ديوار اتاقم كه اون روزها مشترك بود با خواهرام چسبوندم. با خودم فكر مي‌كردم مي‌شه خانه آدم نوشته‌هايش باشد. حالا نزديك به يازده سال مي‌گذرد و كاغذ كهنه‌اي كه اين را نوشته بودم را لاي يكي از كارنامه‌هاي قديمي پيدا كردم. حالا من آدم‌هايي را مي‌شتاسم كه همه زندگيشان كلماتي است كه در ذهن دارند، حالا كه نوشتن جزيي از زندگي روزمره‌ام شده و حالا كه همه جاي اتاقم پر از كاغذ و نوشته است مي‌فهمم كه منظور گلشيري از اين بي‌خانماني چه بوده.
هوشنگ گلشيري
پ.ن: بعضي وقت‌ها يك جمله يك كلمه چقدر مي‌تواند زندگي هر كسي را عوض كند. سال 76 بود شايد هم يك سال ديگر كه من اين نوشته گلشيري را خواندم و خواندش برام چقدر عجيب بود. يادمه اين جمله را نوشتم و روي ديوار اتاقم كه اون روزها مشترك بود با خواهرام چسبوندم. با خودم فكر مي‌كردم مي‌شه خانه آدم نوشته‌هايش باشد. حالا نزديك به يازده سال مي‌گذرد و كاغذ كهنه‌اي كه اين را نوشته بودم را لاي يكي از كارنامه‌هاي قديمي پيدا كردم. حالا من آدم‌هايي را مي‌شتاسم كه همه زندگيشان كلماتي است كه در ذهن دارند، حالا كه نوشتن جزيي از زندگي روزمره‌ام شده و حالا كه همه جاي اتاقم پر از كاغذ و نوشته است مي‌فهمم كه منظور گلشيري از اين بي‌خانماني چه بوده.
Labels: دل نوشت
<< Home