کوپه شماره ٧
Wednesday, February 11, 2009
برداشت آخر
Labels: جشنواره نوشت
جشنواره فیلم فجر 27 هم با همه پستی و بلندی ها و همه فیلم های خوب و بدش تموم شد و حالا سینمای ایران تا سال دیگه که معلوم نیست چه حادثه هایی رو قراره از سر بگذرونه و کی متولیش باشه 355 روز فرصت داره تا آماده بشه برای جشنواره 28. این یکی که شاهکار بود. همون قدر که برای جایزه نگرفتن فیلم وقتی همه خوابیم ناراحت شدم برای جایزه کارگردانی درباره الی و بهترین فیلم درباره الی ذوق زدم. با این که فکر می کردم به جز مریلا زارعی جایزه بهترین نقش مکمل زن را بگیره از جایزه بهترین زن مکمل برای لیلا حاتمی و مرد شهاب حسینی خوشحالم. هرچند که معتقدم شهاب باید برای درباره الی جایزه را می گرفت. دوست داشتم صابر ابر یا حامد کمیلی با اون بازی های سخت و چند لایه جایزه مکمل مرد را ببرند اما تعریف بازی خمسه را توی بیست شنیدم و می دونم بعد این همه سال حقش بود.
می دونم بدجنسی است اما وقتی جمعیت صدا زدند جایزه بهترین نقش اول زن مال گلشیفته فراهانی است دلم می خواست ببینم صورت وزیر چه رنگی شده، برای اولین بار بود که شوکه شدم از اون سیمرغ الکی که دادند به اخراجی های دو دلم می خواست با اون عده ای که ده نمکی را هو کردند همراه بشم اما این کار یعنی تایید فیلم مزخرفش. با این همه چقدر مثل خیلی از کسانی که در اطرافم بودند دلهره داشتم که نکنه مردم امسال جایزه خودشان را به اخراجی های دو داده باشند و دیدم که خیلی ها مثل من بعد از اعلام نام دو فیلم بی پولی و درباره الی به عنوان انتخاب مردمی چه نفس عمیق و از ته دلی کشیدند.
به هر حال جشنواره تموم شد و از فردا باز باید بریم سراغ برنامه های روتین فرهنگ و هنر و به فکر تهیه مطالب تازه باشیم. چند سالی هست که 23 بهمن دلم برای سینما مطبوعات دیدن فیلم ها در کنار سایر همکاران تنگ می شه. دلتنگی 23 بهمن هم دلتنگی غریبی است. اما 24 بهمن عادت می کنیم. ما آدم ها اهل عادت کردن هستیم. عادت می کنیم زود خیلی زود.
پ.ن: نمی دونم چرا بین این همه خیابان و راه چرا باید مسیر و راه من از جلوی بلندترین جای جهان برج تنهایی تو بگذرد؟ تو به نشانه ها اعتماد نداری؟
<< Home