کوپه شماره ٧

چون طلای ناب مرا بی منت از خاکم بکن/
یک شبی را عاشقانه از هوس پاکم بکن/
هر نگاهت موجی بر تخته سنگ پیکرم/
پر تلاطم تر ز پیش‌ام غرق امواجم بکن/
می‌پسندم بازوانت را به دور شانه ام/
اول کارم هنوز فکر سرانجامم بکن/
با تو من در شب خیال دیگری دارم به سر/
همچو شبگردی مرا از خواب بیدارم بکن/
شبنمی شو بوسه بر گلبرگ اندامم بزن/
بوسه بارانم بکن بی تاب بی تابم بکن/
دوست دارم همچو پیچک بر سراپای تو پیچم/
باز امشب چون گل وحشی شدم رامم بکن/
بخت و قسمت را بگو دستی به دست هم دهند/
دست به دستم ده کنار سایه‌ات خوابم بکن/
پ.ن: این شب ها و روزها منم و این صدای زیبا شیرازی و ادیت پیاف.
پس پ.ن: چرا همیشه همه کارهای دنیا آن جور که قرار است نمی افتد و همیشه یک پای زندگی لنگ می زند؟