کوپه شماره ٧

دنياي عجيب و خارق‌العاده‌اي داره اين دنياي رول دال. اين روزها درگير خواندن مجموعه‌اي از كارهاي رول دال هستم. مردي كه بيشتر آمريكايي‌ها و مردم ديگر دنيا به يادش لباس زرد پوشيدند كه رنگ مورد علاقه‌اش بود. اگرچه از دوران كودكي با اسم رول دال به خاطر داستان بي‌پايان به همراه تالكين آشنا شدم. چند سال پيش بنفشه محمودي دوست عزيزم مجموعه‌اي از كارهاي رول دال بهم داد. توي يكيش نوشته بود سعي كن براي دست يافتن به آرزوهات آن ها را بزرگتر از آن چيزي كه هست بيني توي يكي ديگه اش هم نوشته بود كه مثل رول دال به ياد كودكي‌ها با آرزوهات زندگي كن. حال ا اين روزها با خواندن چارلي و كارخانه شكلات و آسانسور شيشه‌اي و انگشت جادويي؛ هلوي غول‌پيكر و ... حسابي رفته به دنياي كودكي‌هام. داستان‌هايي كه يك دفعه تو را مي‌برد تا ته ته دنيايي افسانه‌ها آرزوهايي كه هر كدام از ما از كودكي داشتيم و به خاطر بزرگ شدن آن ها را فراموش كرديم. داستان آدم‌هايي كه عين خودمان هستند فرقي با ما ندارند تنها فرقشان اين است كه آن ها آرزوهاي كودكيشان را فراموش نكردند و با آن ها زندگي مي‌كنند و آن ها را به دست مي آورند. داستان كارخونه‌اي كه شكلات براي بچه‌ها مي‌سازه و همين شكلاته كه آرزوهاي بچه فقيري مثل چارلي رنگ حقيقي مي‌ده. اين روزها رول دال منو برده تا كودكي‌هام به آرزوهايي كه مي‌تونم بهشون برسم كافي كه مثل بچگي‌هام با تمام وجود حسشون كنم.