کوپه شماره ٧
Tuesday, July 15, 2008
سریال دکتر قریب و اضافه ها
هر چی که می گذره بیشتر از این سریال دکتر قریب و داستان هایی که پی در پی در دل اون بیشتر خوشم می آد. شاید هم به خاطر بدیع بودن صحنه های سریال و داستان های جذاب و نگاه انسانی که اول عیاری و گروهش و بعد آدمی مثل دکتر محمد قریب داشته است. شاید هم برای من پیش از این سریال دکتر قریب اسم بیگانه ای نبود. البته قاعدتا دکتر قریب هیچ وقت نمی تونسته دکتر من باشه چون من متولد آبان 53 هستم و دکتر قریب بهمن همون سال بعد از یک دوره بیماری درگذشته. اما یادمه بچه که بودم خیلی مریض می شدم و دائما مطب دکتر یا بیمارستان بودم. توی مطب دکترم ( دکتر ابراهیم هاشمیان) که خیلی دکتر دوست داشتنی بود عکس یک آقایی را به دیوار زده بودند. روی در مطب دکتر هم یک عکس دیگه از همون آقاهه بود با یک نوشته زیرش. یادم هست یک بار از مامانم پرسیدم این عکس کیه؟ گفت: این عکس دکتر قریب اولین دکتر کودکان است. یادم هست زمانی که تو بیمارستان به خاطر بیماری یرقان بستری بودم ( اون وقت شش سالم بود با این که خیلی سال گذشته اما خوب و شفاف یادمه) یک بار نمی ذاشتم پرستارها به دستم سرم بزنن. هی دستمو عوض می کردم و می گفتم این جا نزنین این طرف بزنین. بخش کودکان بیمارستان باهر رو با این کارم روی سرم گذاشته بودم و تنها کسی که تونست با آرامش مجبورم کنه تا بذارم سرم رو بزنن خود دکتر هاشمیان بود. یادمه شنیدم اون روز دکتر هاشمیان از استادش گفت که چطور خودش به دست بچه ها سرم می زد که دردشون نیاد. بعدا فهمیدم که استادی که دکتر از اون می گفت همین دکتر قریب بود که بیمارستان کودکان تهران را ساخته. همون بیمارستانی که توی شب های حکومت نظامی یک بار با جیپ نظامی رفتم. همون دکتر قریبی که اسم یکی از خیابون های نزدیک دانشگاه( همون خیابونی که یک سرش ته بلوار کشاورزه) به نامش بود.
اما این همه دلیل نمی شه که سریال دکتر قریب را دوست نداشته باشم. سریالی که بعد از مدت ها شوق دیدن یک سریال تاریخی خوب با روایت درست از تاریخ را به وجود آورده. سریالی که نگاه انسانی نویسنده و کارگردانش مهمترین ویژگیشه بیشتر از بازی درخشان بازیگراش. یکی دو روز پیش توی لایی های روزنامه یک صفحه ویژه سریال دکتر قریب در آوردیم. یک مصاحبه با کیانوش عیاری و یک یادداشت درباره نگاه بی غرض عیاری به تاریخ بود. یادداشت رو خودم نوشتم. این جا می تونید ببینید. این جا نمی خوام به اون بپردازم. موضوع من مصاحبه عیاری بود که رامک صبحی دبیرم گرفته بود. توی صحبت های عیاری که خیلی ساده و صمیمی بود یک نکته اساسی وجود داشت. زمانی که از اعتباری که در طول هفت سالی که این سریال ساخته شده بود صحبت کرده بود گفته بود که این سریال چیزی حدود 5 میلیارد هزینه داشته و به این نکته اشاره کرده بود که این در حالی بود که در همان زمان هزینه اتصال راه آهن اردبیل به راه آهن سراسری یک میلیارد و نیم هزینه داشته. اون می گفت زمانی که این رو شنیدم به خودم گفتم من غلط بکنم پول دو تا طرح ملی را حیف و میل کنم.شاید به همین دلیل این قدر با تعهد این مجموعه را ساخته که آدم سریال دکتر قریب را می بینه بعدش احساس آرامش می کنه. این حرف ها رو که می خوندم به یاد سریال هایی افتادم که با برچسب A ویژه ساخته می شوند و هزینه تولیدشان از 20 میلیارد بالاتره. سریال هایی که حتی یک بیننده را ترغیب نمی کند پای تلویزیون بکشاند و به دلیل قدسی بودن موضوعاتی که به آن پرداخته شده است کسی هم جرات نمی کند به آن ایراد بگیره. نمونه اش همین سریال یوسف پیامبر است که بیش از 20 میلیارد هزینه صرف شده تا بدل نامناسب و ضعیفی از بن هور باشه. اما چیزی شبیه کاریکاتور شده است. خیلی نمی خوام به ساختار ضعیف و شکل کلوپاترایی زلیخا و عزیز مصرش گیر بدم. یا این که حضرت یعقوب کنعانی چرا شبیه مصری ها تصویره شده و ایزد بانوی بابلی ایشتار را به عنوان خدای خدایان (خدای مرد) سرزمینشان می پرستند. هیچ وقت نمی شه درک کرد که تلویزیون تا کی می خواهد حق الناس را به جیب افرادی مثل آقای سلحشور بریزه که فیلم هایی که می سازند پر از شبهات تاریخیه. مگر غیر از این که همون سریال مردان لوس آنجلس( منظورم آنجلس) که ایشان چند سال پیش در مورد اصحاب کهف ساختند کهفی های ساکن پترا در اردن را ( غار اصحاب کهف در پترا شناسایی شده ) رو برده بود به سمت روم. فکر کنید که در همین دو سه سالی که ایشان و افرادی از تبار ایشان داشتند این چنین پروژه عظیم را می ساختند چند تا موزه کشور به خاطر کمبود بودجه و اعتبار خیلی ناچیز نیمه تمام رها شدند. چرا راه دوری برویم هزینه کامل بازسازی موزه ملی چیزی حدود 6 میلیارد برآورد شده است. که تزریق 300 میلیون تومان می توانست سه سال پیش راه اندازی آن را کلید بزند. راه دوری نمی رم با سه چهار میلیارد می شه یک تئاتر شهر 2 آبرومند با چند ساخت. این یک مشتی نمونه خرواره. می تونید حساب کنید این فیلمی که این قدر بد ساخته و ده تا سریال که می تونم نام ببرم و به همین بد ساختیه هزینه ساخت چند طرح ملی را گرفته و آقایان اصلا برایشان مهم نیست؟!!!
اما این همه دلیل نمی شه که سریال دکتر قریب را دوست نداشته باشم. سریالی که بعد از مدت ها شوق دیدن یک سریال تاریخی خوب با روایت درست از تاریخ را به وجود آورده. سریالی که نگاه انسانی نویسنده و کارگردانش مهمترین ویژگیشه بیشتر از بازی درخشان بازیگراش. یکی دو روز پیش توی لایی های روزنامه یک صفحه ویژه سریال دکتر قریب در آوردیم. یک مصاحبه با کیانوش عیاری و یک یادداشت درباره نگاه بی غرض عیاری به تاریخ بود. یادداشت رو خودم نوشتم. این جا می تونید ببینید. این جا نمی خوام به اون بپردازم. موضوع من مصاحبه عیاری بود که رامک صبحی دبیرم گرفته بود. توی صحبت های عیاری که خیلی ساده و صمیمی بود یک نکته اساسی وجود داشت. زمانی که از اعتباری که در طول هفت سالی که این سریال ساخته شده بود صحبت کرده بود گفته بود که این سریال چیزی حدود 5 میلیارد هزینه داشته و به این نکته اشاره کرده بود که این در حالی بود که در همان زمان هزینه اتصال راه آهن اردبیل به راه آهن سراسری یک میلیارد و نیم هزینه داشته. اون می گفت زمانی که این رو شنیدم به خودم گفتم من غلط بکنم پول دو تا طرح ملی را حیف و میل کنم.شاید به همین دلیل این قدر با تعهد این مجموعه را ساخته که آدم سریال دکتر قریب را می بینه بعدش احساس آرامش می کنه. این حرف ها رو که می خوندم به یاد سریال هایی افتادم که با برچسب A ویژه ساخته می شوند و هزینه تولیدشان از 20 میلیارد بالاتره. سریال هایی که حتی یک بیننده را ترغیب نمی کند پای تلویزیون بکشاند و به دلیل قدسی بودن موضوعاتی که به آن پرداخته شده است کسی هم جرات نمی کند به آن ایراد بگیره. نمونه اش همین سریال یوسف پیامبر است که بیش از 20 میلیارد هزینه صرف شده تا بدل نامناسب و ضعیفی از بن هور باشه. اما چیزی شبیه کاریکاتور شده است. خیلی نمی خوام به ساختار ضعیف و شکل کلوپاترایی زلیخا و عزیز مصرش گیر بدم. یا این که حضرت یعقوب کنعانی چرا شبیه مصری ها تصویره شده و ایزد بانوی بابلی ایشتار را به عنوان خدای خدایان (خدای مرد) سرزمینشان می پرستند. هیچ وقت نمی شه درک کرد که تلویزیون تا کی می خواهد حق الناس را به جیب افرادی مثل آقای سلحشور بریزه که فیلم هایی که می سازند پر از شبهات تاریخیه. مگر غیر از این که همون سریال مردان لوس آنجلس( منظورم آنجلس) که ایشان چند سال پیش در مورد اصحاب کهف ساختند کهفی های ساکن پترا در اردن را ( غار اصحاب کهف در پترا شناسایی شده ) رو برده بود به سمت روم. فکر کنید که در همین دو سه سالی که ایشان و افرادی از تبار ایشان داشتند این چنین پروژه عظیم را می ساختند چند تا موزه کشور به خاطر کمبود بودجه و اعتبار خیلی ناچیز نیمه تمام رها شدند. چرا راه دوری برویم هزینه کامل بازسازی موزه ملی چیزی حدود 6 میلیارد برآورد شده است. که تزریق 300 میلیون تومان می توانست سه سال پیش راه اندازی آن را کلید بزند. راه دوری نمی رم با سه چهار میلیارد می شه یک تئاتر شهر 2 آبرومند با چند ساخت. این یک مشتی نمونه خرواره. می تونید حساب کنید این فیلمی که این قدر بد ساخته و ده تا سریال که می تونم نام ببرم و به همین بد ساختیه هزینه ساخت چند طرح ملی را گرفته و آقایان اصلا برایشان مهم نیست؟!!!
پ.ن: بیشتر در مورد این موضوع می نوسیم.
Labels: وب نوشت
<< Home