کوپه شماره ٧
Friday, February 22, 2008
پایان صد سال تنهایی
Labels: خوزه آرکادیو
خوزه آرکادیوی عزیزم. سلام
اشتباه نکن نیامده ام که بمانم. این سلام با همه سلام های قبلی متفاوت است. می خوام بهت بگم سلام و برای همیشه بگم خداحافظ. من قصد دارم از ماکاندوی تو بروم. این آخرین چیزی است که به نام تو می فرستم. با این نوشته هر چیزی که میان ما بود و به همراه تمام نامه هایی که برایت نوشتم و تو نخواندی و تمام نامه هایی که ننوشتم و هیچ کس نخواند داخل صندوقی خواهد رفت و برای همیشه در جایی غیر قابل دسترس دفن می شود. به همین راحتی تو برای همیشه از زندگی من بیرون می روی. مثل همیشه که نبودی و من فکر می کردم که بودم. از امروز و از بعد از تمام شدن این نامه من هم تو را نخواهم دید. مثل تمام این صدسالی که تو را گوشه ای از زندگیم پای درخت قدیمی احساساتم بسته بودم و تو به جای این که من را ببینی سر به آسمان دوخته بودی و به خیال خودت فرشته های همسایه را دید می زدی و با پیلارترنرا همبستر شدی و او دخترش را به پسر تو داد. در این صد سال نفهمیدی که رمدیوس زیبا مدت هاست از آن پنجره رفته و آئورلیانو بوئندیا در صد سالی که می جنگید با یاد او با زنان همه جای سرزمین خوابید و پسرانی آورد که همه را به نام تو گذاشتند.
خوزه آرکادیو می خواهم که برای همیشه آن درخت و تو را فراموش کنم و همان طور که نوسترداموس پیش بینی کرده بود و تو از زبان او برایم خواندی. می دانی تو راست می گفتی من خوشم با هرکی غیر تو. او هم غیر توست. آن چیزهایی که تو نمی دانی را بلد است. به همین خاطر دیگر دلم نمی خواهد دیگر حتی به تو فکر کنم که حتی دیگر به فکر تلافی روزهایی که گذشت نیستم. که آخرین باری که از دریچه اتاق خاطراتم تو را دیدیم فهمیدم که تو خودت به جای من از خودت تلافی کردی. دیدم که چطور پیلارترنرا تو را با شلاقی همررنگ موهایش می زد و تو هنوز چشم به آسمان دوخته بودی و آن کفن سفید گلدوزی آمانتارا را در هوا به جای ابرهای آسمان گرفته بودی.
خوزه عزیزم از همین لحظه برای او می نویسم. برای او که هر آن چه تو نخواندی و از این به بعد هم نمی خوانی می خواند. گفته ام که می خواهم از ماکاندوی تو برم و باکره گی سرزمین تو را به خودت بسپارم. صد سال تنهایی من تمام شده و کسی پیدا شده که زبانم را می شناسد. خوزه آرکادیو بوئندیای عزیزم در صد سال آینده تو خواهی ماند.
<< Home