کوپه شماره ٧
Thursday, February 07, 2008
حکایت های این روزهایی
Labels: وب نوشت
دلم می خواست به جای این غر نامه یک چیزی درباره دو تا عکاسی که این یکی دو روزه فوت کردند بنویسم. شاید هم از احمد بورقانی می نوشتم که بارها دیده بودمش و خاطرات خوبی داشتم. نه این روزها همه نوشتند. درباره عکاسی می نوشتم. هر چند که خیلی دوست نداشتم دیگر خبر عکاسی کار کنم و از عکاسی و عکاسان بنویسم. برای قدرت الله کسرائیان که عکاس کوه های ایران بود و در عین گمنامی با بیماری بدون علاج و سخت درگذشت و هیچ کس خبرش را نفهمید. چقدر به واژه هایی که درباره عکس هایی که نیکول فریدنی گرفته بود فکر کرده بودم. شاید هم می خواستم از آدم های بی ادعایی بنویسم که سرشان را انداخته اند و زندگی خودشان را می کنند و مرگ و زندگیشان را هیچ کس نمی فهمد، نه از کسانی که ادعایشان دنیا را برداشته و یک کلمه حرف ساده را آن چنان پیراهن عثمان می کنند و جمل ها را به پا می کنند.......... بگذریم شاید همین روزها دل و دستم به نوشتن باز شد اگر غوغای بهمن بذاره
<< Home