کوپه شماره ٧
Thursday, December 27, 2007
دو قدم مانده به صبح
Labels: رادی
برنامه دیشب «دو قدم مانده به صبح» علی رغم فضای غم آلودی که داشت؛ یکی از بهترین برنامه های تلویزیونی بود که در این چند ساله شاهدش بودم. دیشب چهارشنبه 5 دی ماه 1386 برنامه دو قدم مانده به صبح با حضور سه نفر از نمایشنامه نویسان برجسته ایران درباره دو نمایشنامه نویس بزرگ دیگر بود: استاد اکبر رادی و بهرام بیضایی. محمد چرمشیر، نمایشنامه نویسی که خودش در نمایش نویسی یک پدیده است، از بعض و خشم و حسرت هایش در سوگ استادی که دیگر نیست و استادانی که قدرشان را دیده نمی شوند گفت. چقدر به دلم نشست آن جایی که گفت: خشم من نسبت به روزهایی است که در کنار رادی از دست دادیم و در روزهایی که از دست دادیم اکبر رادی و ما با هم افسرده شدیم. حمید امجد که از استادانش و از 100 سال درام نویسی که با رادی و بیضایی در ایران گذشت گفت و این که: وجود اکبر رادی یک حادثه برای تئاتر کشور بود. یک شمایل ماندگار برای هنر ایران است. یا آن جایی که گفت: ما می کوشیم ادای کسی را در بیاوریم که ادای کسی را در نمی آورد. یا لرزش صدای محمد رحمانیان وقتی آخرین یادداشت استاد را وصف استاد دیگرش می خواند. اما شاید بهترین بخش این برنامه آن جایی بود که محمد چرمشیر گله کرد از تلویزیون که نامی در هیچ برنامه خبری از رادی و مرگ ناباورانه او نیاورده است و محمد رحمانیان در جواب محمد صالح اعلا که از تلویزیون دفاع کرد چه خوب گفت که تلویزیون نامی از رادی نیاورد چون رادی تنها نمایشنامه نویس باقی ماند و نخواست چیز دیگری باشد. رحمانیان چقدر درست گفت که رادی بر قله هنر ایران بود و باقی ماند. همانطوری که بهرام بیضایی بر این قله قرار دارد.
<< Home