کوپه شماره ٧

قاف
و قاف
حرف آخرعشق است
آنجا که نام کوچک من
آغاز میشود!
با این که اس ام اس های پشت سر هم و خبرهای خبرگزاری ها می گه قیصر شعر معاصر رفته اما هنوز نمی تونم باور کنم که شاعر این شعر بی ادعا رفته
ما که اين همه براي عشق
آه و ناله ي دروغ مي کنيم
راستي چرا
در رثاي بي شمار عاشقان
-که بي دريغ-
خون خويش را نثار عشق مي کنند
از نثار يک دريغ هم
دريغ مي کنيم؟
باور ساده این که شاعری که روزی شعرهای عاشقانه اش همه جای زندگیمان را پر کرده بود سحرگاهی بی هیچ حرف و حدیثی آرام از شهر و دیار ما رفت و دیگر نیست تا برایمان بخواند:
از تمام راز و رمز های عشق
جز همین سه حرف
جز همین سه حرف ساده میان تهی
چیز دیگری سرم نمی شود
من سرم نمی شود
ولی...
راستی
دلم
که می شود!
خیلی بده که خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر باشی و بعد بخوای خبر مرگ عزیزی رو بدی که خیلی دوستش داری. نمی دونم چرا از صبح که این خبر را شنیدم به یاد روزهایی می افتم که عاشق بودم و این شعر را می خواندم . اما خبر را که شنیدم بلافاصله زیر لب گفتم: سرپا اگر زرد و پژمرده ایم
حالا قیصر یکی از آن چهار جوان سرخوش انقلابی که روزهای 57 از دیوارهای همین حوزه هنری بالا رفته اند به رسول ملاقلی پور و سید حسن حسینی پیوستو حسرت مصاحبه را به دل همه خبرنگاران فرهنگ و ادب گذاشت رفت و برای آخرین بار خواند:
به یاد این یکی
خسته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاري
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري
لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري
آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري
با نگاهي سر شکسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري
صندلي هاي خميده،ميزهاي صف کشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري
عصر جدول هاي خالي، پارک هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمکت هاي خماري
رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق کردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري
عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري
روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري

پ.ن: راستی دیروز می خواستم سفر کرمان بنویسم که سفری دیگر پیش آمد و حالا کنار زاینده رودم. راستش بین تبریز و اصفهان دومی را انتخاب کردم.