کوپه شماره ٧

گاهی وقت ها که این صفحه رو می خونم با خودم فکر می کنم که باید اسمشو به جای کوپه شماره هفت می ذاشتم نوستالژیا یا غم غربت. همش دارم غصه گذشته ها رو می خورم اما امشب یادم افتاد که این بازگشت به گذشته بیشتر از اون که نوستالژیا باشه خصلت تاریخی نگری منه. ـ البته درستش این که بگم از بعد از ظهر که داشتم به هستی القا می کردم که تو مثلا تاریخ خوندی یادم افتاد که ای داد بیداد خودم هم که یک جورایی مورخم. مهم نیست این دلیل قانع کننده ای باشه ـ این که حافظه من حافظه تاریخی است. حتی حافظه عددیم چهارتایی شده باور می کنید. چند سال پیش یک دختر عمه دارم که روانشناسی می خوند. یک کار تحقیقش گرفتن یک تست هوش خیلی مشگل و سخت بود. توی این تست یک بخش ریاضی بود که عدد ها را باید می گفت و بعد به توالی آن ها را تکرار می کردید. یک چیزی حدود 100 تا گزینه 4 تا 20 تا عدد از من پرسید که جالب بود من تمام این ها را چه به صورت درست چه برعکس تا رقم چهارم مرتب می تونستم بگم یعنی اگه توالی این جوری بود که 245876 من می گفتم 245867 یا برعکسش 768524 نتیجه تست را با استاداش در میون گذاشت به قول خودش یک کیس جالب بود. استادش هم چند بار این آزمون را از من گرفت برای همه جالب بود تا این که استادش از من پرسید رشته شما چیه؟ گفتم تاریخ خندید و گفت ظاهرا شما حافظه عددیتونو برای حفظ چهار تا عدد تنظیم کردید چون بخش عمده تاریخ ها چهار رقمیه. این نوشته رو نوشتم برای این که بگم من آدم نوسالژیکی هستم اما نه آنقدر که همش حسرت گذشته رو بخورم بیشتر دوست دارم گذشته ای که شاید بیشتر لحظاتشم به خوبی حالا نبود را تکرار کنم. اگه روزهای آینده هم چیزی درباره گذشته نوشتم بیشتر از نگاه یک مورخه.