کوپه شماره ٧
Thursday, May 25, 2006
چه آسان مي شه ما را كشت
روي خط نااميدي كه باشي ديگه چه فرقي مي‌كنه كي و كجا باشي
خط نااميدي يعني آخر همه چي. اين روزها من دارم روي اين خط باريك قدم مي‌زنم. روي مرز بودن و نبودن روي پوست نازكي كه هر آن كه پاره بشه تا آخر دره پيش مي ره. خط نااميدي يعني آخر خط يعني گم شدن تا ته
مي دوني باز مي خوام با تو حرف بزنم. خيلي حرف ها هست كه آدمي كه ته يك خط قرار داره مي‌خواد و مي‌تونه بزنه. توي اين مدت بارها حرف‌هامو تو قالب كلمات با معني و بي معني تو اين صفحه ريختم. اين كوپه آيينه اي بود بين من و تو تويي كه هيچوقت اين خطوط را نمي خوني. اين بار هم باز مي نويسم براي باد براي آب جاري چون تويي كه هيچوقت اين نامه را نمي‌خوني اين صفحه رو نمي‌خوني نمي دونم شايدم بخوني اما باور نمي كني كه همه اين حرف‌ها با توئه. آخه بارها گفتي بايد با من صريح حرف زد. بايد با تو صريح حرف بزنم. شك دارم اگه اين صريح بگم هم فرقي بكنه. من بارها تلاش كردم اين دريچه رو يك جوري باز كنم اما نشده تو نخواستي. آره اين گناه نيست كه تو نخواهي اما كاش....كاش مي دونستي مثل مثل پروانه اي در مشت چه آسان مي شود ما را كشت .كاش مي دونستي مي شه با بوسه اي ميشه لرزوند و ويرون كرد، مي شه با قطره شعري ترانه بارون كرد.....
اين رو براي دل خودم نه براي تو مي نويسم كه باز مي‌‌گي بايد صريح صحبت كرد. نمي‌دونم شايد تو هم در آستانه يك انتخابي يك انتخاب تازه براي اين كه چيزي را آغاز كني. اما براي خودم مي‌نويسم.
مثل تو مثل يك كبوتر مثل من مثل يك كودك
مثل من مثل يك شاخه مثل تو مثل يك پوپك
مثل پروانه اي در مشت چه آسان مي شود ما را كشت
قريه تا قريه اشك ، ستاره تا ستاره سرد
غريبه تا غريبه ترس مترسك تا مترسك برف
مثل پروانه اي در مشت چه آسان مي شود ما را كشت
مثل تصوير ماه تلخ تبعيدي كه روي اين تالاب تلخ افتاده
مثل اين ساكت دلگير آواره كه تن واكرده روي دلتنگي جاده
ما را با قطره اشكي ميشود لرزاند و ويران كرد
ما را با بوسه شعري مي شود ترانه باران كرد
مثل پروانه اي در مشت چه آسان مي شود ما را كشت
تو اين بيداد پهناورتو اين شب راه سرتاسر
نه يك دست و نه يك آغوش نه يك سنگ و نه يك سنگر
پناهي نيست جز آواز رفيقي نيست جز ديوار
كجايي اي چراغ عشق من را از سايه ها بردار
مثل پروانه اي در مشت چه آسان مي شود ما را كشت
<< Home