کوپه شماره ٧
Tuesday, November 22, 2005
غربت اميد در خانه
سوز سردي مي‌آيد. آسمان ابري آخرين روزهاي آبان ماه در سرزمين برآمدن آفتاب. خورشيد خود را در پس تيرگي ابرهاي سياه پنهان كرده‌است. اين‌جا غربتي غريب دارد. غربتي به اندازه تنهايي مرداني كه سالياني است اين جا را خوابگاه دائمي خود كرده‌اند:«فردوسي، امام محمد غزالي و اخوان ثالث.» نرسيده به ساختمان سفيد آرامگاه آن‌جايي كه ساختمان موزه قرار دارد، تابلويي سبز رنگ و ساده به سمتي اشارت مي‌كند :« بر گذشته از مدارماه /ليك بس دور از قرار مهر. » در انتهايي راهي سنگفرش سنگ قبري سفيد با يك نام، يك تاريخ تو را به وسعت تنهايي اميد مي برد. اين مطلب را در گذر از آرامگاه اخوان در توس نوشتم. اين بخشي كه اين جا است با متني كه تو خبرگزاري كار شد كيم تفاوت دارد اين را درست بالاي سر گور سفيد رنگ اخوان نوشتم. اصل ماجرا را اين جا بخونيد.
<< Home