کوپه شماره ٧

توي سه چهار سال گذشته هر بار كه تقويم را باز مي كنم و به صفحه 27 شهريور مي رسم فكر مي كنم اين يك شوخي است كه وارد تقويم ما شده و اين نمي‌تواند باور كردني باشد كه روز ملي شعر و گرامي داشت هنر ديرينه پارسي بايد 27 شهريور و به مناسبت بزرگداشت شهريار باشد. سه چهار سال پيش رئيس كمسيون فرهنگي مجلس طرحي را براي اطلاق يك روز در تقويم به عنوان روز ملی شعر ارائه كرد و چون خود اين نماينده از بد روزگار آذري زبان بود شهريار را به عنوان شاعر ملي و روز تولدش را به عنوان روز ملي شعر ثبت كرد. اول اين نوشته بگم كه قصد ندارم بگم شهريار شاعر خوب و منحصر به فردي نيست در نوع خودش قطعا شاعري بي جانشين است و چند تا از اشعاري كه در حافظه دارم و خواندنشان برايم لذت بخش است سروده شهريار است اما آن چه مي خواهم بگويم نكته اي است به اطلاق و انتساب نام شاعر ملي در ادبيات يك كشور. شاعري كه روز تولد يا مرگش به عنوان روز بزرگداشت شعر انتخاب مي‌شود ويژگي خاصي دارد. هر شاعري نمي‌تواند و نبايد اين لقب را بگيرد. شاعر ملي يك شاعر براي تمام تاريخ ادبيات يك كشور است. پس خودش و شعرش ويژگي خاصي دارد ، اين هم بر كسي پوشيده نيست. شاعر ملي بايد شاعري از دل يك سرزمين باشد كه در راه اعتلاي زبان سرزمين خود در اشعارش كاري كرده باشد و به آن چيزي اضافه كرده باشد. پارسال به مناسبت سالروز گرامي‌داشت فردوسي با بيشتر از 30 نفر از اهالي ادبيات درباره اين واژه و درباره شاعر ملي صحبت كردم همه بي هيچ تاملي اين را تاييد مي‌كردند كه شاعر ملي را بايد مردم تعيين كنند نه دستگاه‌هاي رسمي. در اين چهار سال كماكمان شاعر ملي ايران شهريار است و روز شعر روز تولد او ديگر هيچ كس حتي اعتراض هم نمي‌كند كه شاعر ملی را مردم بايد انتخاب كنند . تازه به كوشش همان نماينده سابق شايد از سال ديگر شايد جايزه انتخاب شاعر سال هم برگزار شود. بايد حسرت خورد كه در سرزميني كه شعر هنر نخستش است شاعر ملي به انتخاب مردم انتخاب نشود و شاعری باشد که در زنده کردن زبان آن کشور کاری نکرده است. به قول یکی از ادبا این ظلم در حق شهریار هم هست و قطعا اگر در بین ما بود نمی گذاشت این جفا را در حقش روا دارند.