کوپه شماره ٧

چند روزه که آهنگ های جدید سیاوش قمیشی درگیرم کرده. برام مهم نیست چی درباره ام فکر می شه اما من صدای قمیشی رو دوست دارم. بخصوص به خاطر انتخاب شعرش. این آخری چیز دیگه ایه. بخصوص « تصور کن » که تصور کردن یک اتوپیا در پس زمینه صدای انفجار و تفنگه. واقعا کاش می شد جهان را این طوری تصور کرد.

تصور کن اگر حتی تصور کردنش سخته

جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخت خوشبخته

جهانی که تو اون پول نژاد و قدرت ارزش نیست

جواب همصدایی ها پلیس ضد شورش نیست

نه بمب هسته ای داره نه بمب افکن نه خمپاره

دیگه هیچ بچه ای پاشو روی مین جا نمی ذاره

همه آزاد آزادند هم بی در دردند

تو روزنامه نمی خونی نهنگ ها خودکشی کردن

جهانی را تصور کن بدون نفرت و باروت

بدون ظلم خودکامه بدون وحشت و تابوت

جهانی رو تصور کن پر از لبخند آزادی

لبالب از گل و بوسه پر از تکرار آبادی

تصور کن اگر حتی تصور کردنش جرمه

اگر با بردن اسمش گلو پر می شه از سرمه

تصور کن جهانی رو توش زندان یک افسانه است

تمام جنگ های دنیا شدن مشمول آتش بس

کسی آقای عالم نیست برابر با همند مردم

دیگه سهم هر انسانه تن هر دونه گندم

بدون مرز و محدوده وطن یعنی همه دنیا

تصور کن تو می تونی بشی تعبیر این رويا